Deur Christus Alleen - AH Bogaards

DE VERLOREN ZOON
Komt, laat ons wederkeren tot de Here! Want Hij heeft
verscheurd en zal ons helen; Hij heeft geslagen en zal ons
verbinden. Hij zal ons na twee dagen doen herleven, ten derde
dage zal Hij ons oprichten, en wij zullen leven voor Zijn
aangezicht.
Hosea 6:1, 2.
Hier is de verloren zoon uit het Oude Testament!
Zijn naam is Efraïm.
Ofschoon hij op het ogenblik dat Hosea deze woorden neerschrijft, nog "thuis" is, ziet de
profeet hem in de geest toch reeds in het "vergelegen land", in ballingschap, en hij hoort hem
tot zijn mede-verloren broeders zeggen: "Komt, laat ons wederkeren tot de Here!" Dat is dus
precies hetzelfde, wat Jezus de verloren zoon laat zeggen: Ik zal opstaan en tot mijn vader
gaan! Daar komt 'n verloren zoon nog niet zo direct toe. Volstrekt niet! Hij zal het eerst nog
bij de zwijnen proberen; en pas als hij helemaal murw geslagen is, en alle steunsels
kapotgeslagen zijn, komt hij tot zichzelf, en herinnert hij zich het vaderhuis.
Voorlopig zoekt ook Efraïm nog baat voor z'n "gezwel" bij Jareb.... we hebben daar de
laatste maal van gehoord. Maar.... die zal niet kunnen genezen (5:13). 't Zal integendeel veel
erger worden, en Efraïm zal in ballingschap worden gesmeten.... Dan, als de nood op het
hoogst is, heel het volksbestaan "verscheurd" is, en Israël in ballingschap ellendig om moet
zwerven, dan zullen ze weer aan de Here gaan denken. Eindelijk ! Hosea hóórt al profetisch
de scherven van het gebroken hart vallen in deze zelfopwekking van het tot-zich-zelfgekomen
volk. 't Is wel niet fraai, dat zij de Here pas gaan zoeken "als het hun bang te moede
zal zijn" (5:15). Het lijkt er wat op, dat God enkel tehuis voor daklozen is. Maar beter zó te
komen, dan helemaal niet te komen. En de Here is zéér barmhartig! Hij wil Zich er dan wel
toe lenen, om zulke beroofde en berooide vluchtelingen weer op te nemen; Hij wil Zich
ontfermen over hem, die door de nood gedreven, zich tot Hem om troost begeeft. Als Hij
Zijn kind maar weer terugkrijgt. En als dat kind nu maar wat geleerd heeft, en niet wéér
wegloopt!
Dat laatste is Efraïm ook niet van plan.
Hij belooft plechtig: "voor Zijn aangezicht te zullen leven", dus dicht bij huis te blijven, en
niet weer onder Gods oog vandaan te zullen gaan.
Dàt is het stuk der "dankbaarheid", waarmee deze acte van afscheiding (van de afgoden) en
wederkeer (tot de Here) besluit. Daarover straks nog een paar woorden.
Er zijn echter drie stukken nodig te weten, om welgetroost te leven en te sterven, en zo gaan
ook hier de kennis der "ellende" en der "verlossing" voorop. Al deze drie heeft Efraïm in een
smartelijke weg moeten leren, en hij is er nooit in uitgeleerd.
De ellende!
Zij zeggen immers te willen "wederkeren" tot Hem, Die geslagen heeft, waarin de
ootmoedige belijdenis ligt opgesloten, dat ze de Here verlaten hebben, en dat ze die slagen
ten volle verdiend hebben. We beluisteren hier dezelfde klanken als in de Catechismus, waar
na herhaalde uitvluchten, of God de mens niet boos en verkeerd geschapen heeft, en of God
95