Eten om nooit te vergeten - Centrum Agrarische Geschiedenis

(Minstens) eenmaal per etmaal
een eimaal
Belgen zijn van oudsher
gereputeerde eiereneters.
En dat hoeft niet alleen
licht gekookt of met spek
gebakken bij het ontbijt.
De Belgische en ook
Vlaamse keuken doen
immers graag een beroep
op dit kippenproduct om
gerechten "meer fond" te
geven. Zoals in de lokale
bakkunst die haast geen
bereidingen kent zonder
eieren, zij het in volledige
vorm, zij het met een apart
optreden van eiwit of
eigeel.
De eisaga gaat ook al heel wat decennia terug. Want als het aantal
kippen vanaf het begin van de twintigste eeuw gestadig
begint toe te nemen, heeft dit vaak vooral te maken met de productie
van eieren. In dergelijke mate zelfs dat België van importeur
voor de Eerste Wereldoorlog, nadien uitgroeit tot een
belangrijke exporteur. In het crisisjaar 1929 wordt het absolute
maximum bereikt maar de volgende jaren ondervindt ook deze
sector de sores van de economische inzinking.
De binnenlandse records moeten echter nog komen. Wel doet
onze uitvoer het na de Tweede Wereldoorlog (voorlopig) niet
meer zo goed als voorheen. Maar de modale Belg steekt zelfs
een tandje bij en wordt in 1953 Europa's grootste eiereneter,
met maar liefst 225 stuks per hoofd en per jaar. En wij blijven
op Europees niveau het sindsdien goed doen, hoewel wij op
wereldvlak afgetekend onze meerderen moeten erkennen in de
Noord-Amerikaanse burgers.
Ook de uitvoer komt na de vijftiger jaren weer op kruissnelheid
en dit kleine land wordt in 1974 opnieuw 's werelds grootste
exporteur.
Intussen heeft zich bovendien een eirevolutie afgespeeld. Waar
oorspronkelijk witte eieren de voorkeur van de consument
wegdragen, hebben in 1993 meer dan 93% een bruin kleurtje.
Eigenlijk een niet meteen verklaarbare evolutie, tenminste als
je even buiten beschouwing laat dat sommige koks al in het
begin van de twintigste eeuw verklaren dat je met slechts twee
bruine eieren dezelfde resultaten bereikt als met drie witte!?
Eten om
nooit te
Eten vergeten
67