Opleiden en leren van laaggeschoolden in Nederland - website ...

De inhoud daarvan wordt in de vorm van een overeenkomst met de nieuwkomer vastgesteld.
Per jaar worden ongeveer 23.550 nieuwkomers bereikt.
Vanaf 1998 bestaat er ook inburgeringsbeleid voor oudkomers. Het gaat daarbij om mensen
uit etnische minderheden die al langer in Nederland wonen en zich in een achterstandspositie
bevinden. De belangrijkste doelgroep van het oudkomersbeleid zijn opvoeders en werklozen.
Zij beheersen de Nederlandse taal vaak onvoldoende om een zelfstandig bestaan op te
bouwen en/of hun kinderen goed te ondersteunen bij de opvoeding en hun schoolcarrière.
Het Sociaal Cultureel Planbureau schat dat de doelgroep zo'n 450.000 personen telt.
Gemeenten voeren de inburgering van oudkomers uit.
Het totale budget voor de inburgering van nieuwkomers is ongeveer € 176,5 miljoen. Voor
het oudkomersbeleid is ongeveer € 100 miljoen beschikbaar, verdeeld over 54 gemeenten
met minimaal 7 procent etnische minderheden in de totale populatie. Daarnaast kunnen ook
andere gemeenten een beroep doen op een bijdrage uit de oudkomersmiddelen.
3.1.6 Leervragen
Inburgeraars, (langdurig) werklozen en arbeidsgehandicapten opereren niet zelfstandig op de
scholingsmarkt, maar via een intermediaire partij, zoals een gemeente of uitvoeringinstelling.
Voor inburgeraars treedt de gemeente op als inkoper/vrager van trajecten voor inburgering
en educatie. Afhankelijk van de regionale en/of gemeentelijke situatie wordt hierbij een
koppeling met het arbeidsmarktbeleid gemaakt.
Werkzoekenden worden ingedeeld in fase 1, 2, 3 of 4 al naar gelang hun afstand tot de
arbeidsmarkt. De groep werkzoekenden met een geringe afstand tot de arbeidsmarkt (fase 1)
krijgt via het CWI weliswaar hulp bij het vinden van werk (bijvoorbeeld informatie en
advies en beursvloerfaciliteiten zoals de Nationale Vacature en Sollicitantenbank), maar
krijgt geen reïntegratietraject of scholing aangeboden. Werkzoekenden in fase 2, 3 en 4
krijgen wel scholing aangeboden. Het betreft zieke werknemers en arbeidsgehandicapten,
moeilijk plaatsbare ontslagwerklozen, bijstandsgerechtigden, personen met een ANWuitkering
en niet-uitkeringsgerechtigden. Het reïntegratiebeleid is erop gericht
uitkeringsgerechtigden met een grotere afstand tot de arbeidsmarkt goed en snel weer naar
betaalde arbeid terug te brengen.
Daartoe wordt een reïntegratietraject opgesteld waarvan scholing onderdeel kan uitmaken.
Het private reïntegratiebedrijf treedt op als vrager van scholing, niet het individu. Voor een
belangrijk deel van de in fase 4 ingedeelde groep werkzoekenden is directe toeleiding naar
de arbeidsmarkt niet aan de orde. Vaak gaat het om mensen die op verschillende terreinen
met problemen kampen: gezondheidsproblemen, schulden, sociaal isolement. Sociale
activering is dan een middel om een eerste voorzichtige stap richting de arbeidsmarkt te
maken. Overigens hoeft dit lang niet altijd het eerste doel van sociale activering te zijn. Vaak
is het voorkomen en/of bestrijden van sociaal isolement en het bevorderen van
maatschappelijke participatie het eerste doel van sociale activering. Sociale
activeringstrajecten bestaan niet uit traditionele/formele scholingstrajecten, maar vaak uit
laagdrempelige cursussen en trainingen. Wel komt het voor dat werkzoekenden na afronding
van een traject sociale activering weer reïntegreren op de arbeidsmarkt, onder andere met
behulp van scholing.
30 Opleiden en leren van laaggeschoolden in Nederland, CINOP, juni 2004