NEM 3, oktober 2005 - Internationale Vereniging voor Neerlandistiek

teamgenoot bij de rugbyclub en – naar hij vanzelfsprekend heeft aangenomen –
al levenslang zijn beste vriend. Ontdaan sluipt Favonius het huis uit, voelt
moordlust opkomen en verschaft zich een pistool. Voor hij eraan toekomt zich op
het overspelige stel te wreken, wordt Garmers ontzielde lichaam uit de rivier
opgevist. Slachtoffer van roofmoord door een hoertje en haar pooier, zo wijst
justitieel onderzoek uit. Het zal niets afdoen aan Favonius’ besluit om zich van
Vita te laten scheiden.
Kan het banaler? Banaler dan in deze weergave kan het zeker niet. Misschien
dat Allard Schröder het breed uitgewerkte relaas van de fatale driehoek Favonius-
Vita-Garmer daarom wel als ‘burgerroman’ heeft bestempeld. Enigszins
misleidend is die aanduiding wel. Het verhaal over de teloorgang van een
huwelijk is buitenkant, zoals ook dat huwelijk zelf en de vrouw met wie Favonius
in de echt verenigd was tot de buitenkant van zijn bestaan behoren. Daaronder
wacht een duistere macht af tot hij de kans schoon ziet om uit te breken en alle
zekerheden van het geordende burgermansbestaan te laten afbladderen als waren
ze de laatste schilfertjes verf op door en door vermolmd hout.
Favonius’ kruisweg, met de ontdekking van Vita’s ontrouw als een van de
eerste staties, begint op het moment dat hij door zijn bazen wordt belast met de
voorbereidingen van een omvangrijk nieuwbouwproject. Op weg naar de provincieplaats
waar hij voor een week of wat gedetacheerd wordt, rijden hij en zijn
assistent Koertz zich met hun auto vast in een landschap dat door aanhoudende
herfstregens bezig is in een modderpoel te veranderen. Ze vinden onderdak in de
vervallen dorpsherberg van Overlethe, alweer een naam die te denken geeft: in de
Griekse onderwereld is de Lethe immers de rivier die de zielen van de overledenen
vergetelheid schenkt.
Binnen de muren van De Fransche Lelie wordt het gestrande tweetal
verwelkomd met een ware onheilsboodschap. Herm, de schijnbaar achterlijke
zoon van de slonzige waardin Jeanne, maar in werkelijkheid een vermomde god
Hermes (in de Oudheid de geleider van de doden), geeft luidkeels te kennen dat
Favonius en Koertz niet meer zijn dan ‘vliegen op weg naar het plaklint’. Voor
Favonius wordt die profetie maar al te zeer bewaarheid. Na zijn ontdekking dat
Vita en Garmer hem al sinds lang hebben bedrogen, blijft hij bij Jeanne hangen
en raakt tegen wil en dank verstrikt in een verhouding waarin zij slavin en
meesteres tegelijk is.
Herm en Jeanne zijn niet de enige demonen in deze zompige en morsige
onderwereld. Favonius loopt ook op tegen de gesjeesde chemicus Schmitt die
XTC-achtige pillen fabriceert, de sloper Koops die maar al te zeer baat heeft bij de
afbraak van het platteland omdat het zijn steenvergruizer aan de gang houdt, de
eenogige, eenbenige en incestueuze femme fatale Louise de Besse die hem aan
het pistool helpt, en Louises halfbroer Alberik Bellarmin, een topcrimineel die als
een tweelingbroer op Favonius lijkt en daarmee zijn vleesgeworden schaduwkant
is, de Ander die met al die andere infernale krachten heeft geloerd op een
gelegenheid het deksel van de ketel te lichten en orde in chaos te doen verkeren.
Allard Schröder heeft een gewone en herkenbare realiteit tot uitgangspunt
gekozen voor een roman die van aanhef tot slot baadt in het schemerlicht dat
70