Eliëzer Kropveld: zijn leven - De Evangelist

Israël en de kerkdienstIn De Bazuin van 4 januari 1895 (XLIII no. 1) schrijft Kropveld een artikel onder de kop: ‘Welke plaatsbekleedt Israël in onzen openbaren eeredienst?’. 151 In de eerste plaats poneert hij, dat God zijn ‘oudBondsvolk’ in bijna alle landen van de wereld met zijn gunst bezoekt en dat Hij de belofte, dat ‘dekinderen Israëls >>vreezende zullen komen tot den Heere en zijn goedheid, in het laatste der dagen”,hoe langer hoe duidelijker in vervulling doet treden’.Hij acht het van belang, omdat God meestal ‘middelijk’ werkt, dat in prediking en gebed ook aanIsraël wordt gedacht. Wanneer Israël noch in prediking noch in gebed aan de orde komt, laat het zichverklaren, dat de gemeente onkundig blijft met betrekking tot de geschiedenis, de toekomst en hetherstel van Israël. Gelukkig zijn er predikanten en ouderlingen die in de diensten wél denken aan ‘deBeminden om der Vaderen wil’ en daar mogen anderen wel een voorbeeld aan nemen.Kropveld vuurt zijn collega’s aan om zich met ‘vernieuwde ijver’ toe te leggen op het onderzoekenvan de profetie en de gemeente te herinneren aan de verwachting die er voor Israël mag zijn (ziebijvoorbeeld Hosea 14: 6 en Micha 5: 6).Wat Israël betreft ziet hij in het buitenland ‘bemoedigende verschijnselen plaats grijpen’, maar ook inNederland. Dit geeft ‘ruime stof’ voor preek en gebed. Een voorbeeld van zo’n bemoedigendverschijnsel geeft Kropveld hier niet. Dat doet hij later (in De Bazuin van 31 mei 1895, XLIII no. 22)wel. Daar maakt hij melding van de doop van de achttienjarige Aäron Goudsmit op Hemelvaartsdag1895 te Driesum, die door het contact met een theologiestudent uit Kampen de Messias had lerenkennen en dat terwijl in oktober 1894 ook al een ‘dochter Abrahams in den schoot der Christelijkekerk’ opgenomen mocht worden. De Here blijkt een ‘verrassend God’ te zijn.Waar predikanten aandacht aan Israël geven, zal ‘in den regel het volk wel volgen; want deZendingsgeest heeft Jehovah in de gemeente uitgestort; hij behoeft alleen maar te worden opgewekt’,schrijft hij, om vervolgens nog een laatste oproep aan zijn collega’s te doen om voor Israël toch echteen plaats in te ruimen ‘in onze openbare godsdienstoefeningen’.In Het Vaderland, tenslotte, vond ik nog deze opmerking van Kropveld: ‘Als er bij den dienst in onzeGeref. Kerken een Jood binnenkwam, zou hij zich wel ergeren aan de Nieuwtestamentische predikingen aan onze gebeden in den naam van Jezus Christus, maar hij zou zich niet ergeren aan onsPsalmgezang’. 152Israëls bekeringNaar Israëls bekering kijkt Kropveld uit en dit vormt een belangrijke drijfveer in Kropvelds leven enarbeid. Het is hem er alles aan gelegen Israël tot de Messias te leiden. Israël zal ‘de goedertierenheiddes Heeren’ ondervinden, zoals het ook de strengheid en rechtvaardigheid van God heeftondervonden. In ‘De eindelijke bekeering van Israël’, een artikel in De Bazuin van 22 maart 1895(XLIII no. 12) spreekt Kropveld daarvan. 153 Vanwege de zonde van Israël werd het in ballingschapgezonden en ‘tot op den huidigen oogenblik’ is het aan het rechtvaardig oordeel van Godovergegeven. Dat is te zien aan de verstrooiing van het volk en de ellende waaraan het eeuwenlang alblootgesteld is, maar het ergste is, dat het volk volhardt in de afwijzing van de door de profetenbeloofde Messias. Daarbij wordt het ook degenen die in Jezus Christus wél de Messias hebben lerenkennen of die Hem zoeken moeilijk gemaakt.Toch blijft Kropveld geloven, dat de ‘Joden eenmaal den God hunner vaderen vinden en dienenzullen’. Bij monde van zijn profeet Hosea heeft Hij dat eenmaal beloofd: ‘Want de kinderen Israëlszullen vele dagen blijven zitten, zonder koning, en zonder vorst, en zonder offer, en zonder opgerichtbeeld, en zonder efod en terafim. Daarna zullen zich de kinderen Israëls bekeren, en zoeken denHEERE, hun God, en David, hun koning; en zij zullen vrezende komen tot den HEERE en tot Zijngoedheid, in het laatste der dagen’ (Hosea 3: 4, 5 SV). Kropveld is van mening, dat deze profetie nietop de zondaren in het algemeen van toepassing is, maar uitsluitend op Israël ziet. ‘Immers noch vande Heidenen, noch van het naamdragend christendom, noch van den enkelen mensch op zichzelf kangezegd worden, dat zij vele dagen geleefd hebben zonder een regeerend Hoofd, zonder afgoden enzonder Priesterdienst’. Het opschrift in de Statenvertaling en de kanttekening bij dit gedeelte gemaaktmaken duidelijk, dat ‘onze vrome en vroede vaderen’ dit ook zo hebben gezien. Daarom moeten weaan de bekering van Israël ‘geen oogenblik twijfelen’. De Joden zullen eenmaal ‘ware Godlovers’worden. Eenmaal zal Israël Jezus van Nazareth erkennen als zijn God en daarom moeten we Israëlhartelijk lief hebben, ‘aan zijne toebrenging ijverig arbeiden’ en ‘om zijne bekeering vuriglijk bidden’.151Hetzelfde artikel verscheen ook in De Roeper (XIII no. 4, 24 januari 1895).152‘Het evangelisch gezang’, in Het Vaderland, 30 december 1927. De auteur van het artikel wordt niet vermeld. Kropveld wasruim zeven jaar na zijn dood nog niet vergeten.153Dit artikel verscheen ook in De Roeper (XIII no. 14, 4 april 1895).40