Justitie en politie in buitenlandse missies 4 | 10 - HiiL

50 Justitiële verkenningen, jrg. 36, nr. 4, 2010haar asymmetrische uitgangspunt in elk geval verdacht koloniaal,en tegelijkertijd heel menselijk, paternalistisch.In het onderzoek naar koloniale politie en staatsvorming is sinds heteinde van de vorige eeuw een omslag waarneembaar. Wellicht zijnde mislukkende humanitaire interventies en moeizame internationaleopbouwmissies uit dat decennium daarop van invloed geweest.Werd tot in de jaren tachtig veelal de repressieve politie als effectiefmiddel van koloniale onderdrukking uitgelicht, historici die in dejaren negentig en na 2000 onderzoek doen, hebben meer oog voor defundamentele zwakte van de koloniale staat, en het bijkomstig falenvan politie. Vorenstaand essay sluit aan bij deze tendens. Het onderschrijftde visies van historici als Rajnarayan Chandavarkar (1998)en David Campion (2002), die op basis van hun onderzoek naarde politie in Brits India concluderen dat politie geweld eerder hetgevolg was van een zwakke en inefficiënte staat dan van een sterkeen daadkrachtige staat. Zij wijzen daarbij niet alleen op de gebrekkigeleiding en controle van politie, maar ook op de problematischeverhouding tussen politie en publiek.De tweeslachtige taak van politie in koloniale maatschappijen, methun raciale organisatiestructuur en hun gefragmenteerde gezag,kwam scherper tot uitdrukking dan elders: zij diende enerzijds tevoorzien in de sociale behoefte aan veiligheid, wat de mede werkingvan de bevolking vereiste; anderzijds moest zij een politieke ordeafdwingen namens een uitheems bewind, wat vijandigheid entegenwerking van de bevolking kan uitlokken. Aldus kwam depolitie voor dilemma’s te staan, die politiegeweld in de hand werkten.En in isolement konden zij die dilemma’s zelfs over het hoofdzien, verblind door de idealen van goede moderne politie. Dat overkwamHarlingen in Tjoeroep. Het is in zulke gevallen niet meer devraag hoe de koloniale staat overwicht bereikte via de politie, maareerder hoe hij dit wist te bereiken ondanks de door hem getraindepolitie. En in deze wrange conclusie komt de parallel met falendeinternationale opbouwmissies misschien nog wel het scherpst totuitdrukking.