Justitie en politie in buitenlandse missies 4 | 10 - HiiL

Agenten met een vredesmissie63met lokale agenten die zich schuldig maakten aan ‘vriendjes politiek’en/of corruptie. Hierbij moet worden gedacht aan zaken als hettegen betaling niet uitschrijven van een bekeuring, maar ook aanhet lekken van informatie aan en het samenwerken met criminelen.Laatstgenoemde zaken waren echter moeilijk te bestrijden,aangezien de lokale politie geen goede medewerking verleende aandergelijke rechercheonderzoeken en men elkaar de hand boven hethoofd hield.‘Je moet je er van bewust zijn dat er spelletjes worden gespeeld – het bekende“ons kent ons” – en dat er een relatie is tussen de politiek en politie. (...) Zolangje de gemiddelde lagere politieman straft is het niet gevoelig, maar als het inde leidinggevende sferen komt, kom je in netwerken van politiek, politie encriminaliteit terecht. En dat is vechten tegen de bierkaai. Dat is frustrerend’,aldus een respondent die zowel in Bosnië als in Kosovo actief was.Daarnaast kwam de samenwerking onder druk te staan doordatmen niet altijd in de behoeften van de lokale politie kon voorzien. Zowerden Nederlandse politiefunctionarissen in alle vier de vredesmissiesveelvuldig door lokale politieagenten verzocht (al dan nietop grond van opportunistische overwegingen) om materiële en/of financiële middelen te doneren. De missiegangers konden dezeverzoeken echter niet inwilligen, omdat zij alleen uitgezondenwaren om politiekennis over te dragen. Naast dat het teleurstellingenveroorzaakte bij lokale agenten, creëerde het ook beperkingenin de uitvoering van de missiewerkzaamheden; als er bijvoorbeeldgeen wapenstokken zijn, heeft het geven van een dergelijke trainingweinig nut, evenzo heeft het geven van adviezen ter verbetering vande positie van gevangenen weinig zin als de lokale politie geen middelenheeft om de situatie aan te passen. Een respondent zei daarhet volgende over:‘Je ziet af en toe mensonterende omstandigheden. Je kunt namelijk niet twintigmensen opsluiten in een container met een stalen dakje. En dan zie je ooknog twintig flesjes met urine staan die een keer per dag worden geleegd.(...) Dit soort zaken kaart je dan aan bij de wachtcommandant omdat hij deverantwoordelijkheid heeft voor de gevangenen. En dan zegt hij “als je denktdat je er wat aan moet doen, moet je dat doen want ik doe het niet”. En danben je uitgeluld want je hebt een adviserende taak en dan houdt het op. (...)De Soedanese agent zegt ook van “hartstikke leuk dat jullie hier komen met