Justitie en politie in buitenlandse missies 4 | 10 - HiiL

84 Justitiële verkenningen, jrg. 36, nr. 4, 2010Verder is het goed om te weten dat – in navolging van het VEU in zijnAmsterdamse versie – ook wel wordt gesproken van de integratievan het beleid inzake de ‘externe dimensie’ van de ruimte van vrijheid,veiligheid en recht (VVR-beleid) in het buitenlandse of externebeleid van de EU. Afhankelijk van de context van het beleid waaromhet in concreto gaat, wordt hierna gebruikgemaakt van een van dezebenamingen.Een oude geschiedenis in een nieuw kaderVoor grote en middelgrote Europese staten is de integratie van hetpolitie- en justitiebeleid in het buitenlands beleid niets nieuws.Dit doen zij al eeuwen. Zij werken reeds sinds lang op allerhandemanieren politieel en justitieel samen bij de bestrijding van radicalepolitieke oppositie en zware grensoverschrijdende misdaad(Deflem, 2002; Jäger, 2006). En tot laat in de twintigste eeuw bouwdenzij in verre koloniën politie- en justitiediensten op om in hetbinnenland en ten overstaan van vijandelijke mogelijkheden hunmachtspositie veilig te stellen. Ook de politieke geschiedenis vanNederland spreekt op dit punt boekdelen (Bloembergen, 2009).Hierom was het op zich bevreemdend, want erg kunstmatig, dat inhet Verdrag van Maastricht een tamelijk scherp onderscheid werdgemaakt tussen aan de ene kant het gemeenschappelijk buitenlandsen veiligheidsbeleid (GBV-beleid) van de lidstaten (Titel V,de zogenoemde Tweede Pijler) en aan de andere kant hun samenwerkingop het gebied van justitie en binnenlandse zaken (Titel VI,de zogenoemde Derde Pijler). De auteurs van dit verdrag wisten,naar men mag aannemen, toch wel iets van de Europese geschiedenisen beseften toch zeker ook wel dat veel ernstige misdaad haastper definitie internationaal vertakt is. Dat zij hiervan inderdaadop de hoogte waren, bleek nadrukkelijk uit artikel K.5. Hierin werdgesteld dat de lidstaten gemeenschappelijke standpunten die warenvastgesteld in het kader van Titel VI, zouden verwoorden ‘in deinternationale organisaties en op de internationale conferentieswaaraan zij deelnemen’. En artikel J.1 in Titel V behelsde implicietde gedachte dat – waar het gaat om ‘de versterking van de veiligheidvan de Unie en haar Lidstaten in alle opzichten’ – de bestrijding vanzware misdaad onder omstandigheden ook onderdeel zou kunnenzijn van het gemeenschappelijk buitenlands en veiligheidsbeleid