Justitie en politie in buitenlandse missies 4 | 10 - HiiL

Voorwoord7Bosnië, Soedan, Kosovo en Afghanistan voor politiehervormingsmissies.Ze werden geconfronteerd met vele obstakels voortkomenduit culturele verschillen, etnische spanningen, opportunisme,onwil, corruptie en taalbarrières. Gelet op deze beperkingen moetende verwachtingen van politiehervorming worden getemperd. Hetis niet gemakkelijk om lokale politiekorpsen om te vormen toteffectieve rechtshandhavingsinstanties die volgens de wetten vande rechtsstaat opereren met respect voor mensenrechten.Een voorbeeld van juridische ontwikkelingssamenwerking geeftHaveman in een persoonlijk relaas over zijn betrokkenheid bij deopbouw van het onderwijs aan rechtenstudenten en professionals inde justitiële sector in Rwanda. Een verhaal over de genocide die nogaltijd op de achtergrond het dagelijks leven overschaduwt, over dehouding van expats, de pogingen om de kwaliteit van het rechtenonderwijste verbeteren en de inspanningen die nodig zijn omlokale studenten en staf mee te krijgen in deze ontwikkeling. Ook deschijnbaar onvermijdelijke rivaliteit tussen ontwikkelingsorganisatiesstelt de auteur aan de orde.Met de bijdrage van Fijnaut richten we de blik op het buitenlandsebeleid van de Europese Unie en de integratie van politiële enjustitiële samenwerking in dat beleid. De auteur signaleert datgrensoverschrijdende politiesamenwerking altijd een belangrijkecomponent is geweest van het buitenlandse beleid van Europesestaten. Te denken valt aan de oprichting van politiekorpsen in dekoloniën gedurende de negentiende en twintigste eeuw. Tegen dieachtergrond is het opmerkelijk dat het Verdrag van Maastricht eensterk onderscheid maakte tussen een tweede pijler (buitenlandsen defensiebeleid) en een derde pijler (justitie en binnenlandsezaken, later: politiële en justitiële samenwerking). Van twee kantenis deze kloof in de afgelopen jaren overbrugd. Enerzijds vroeg degeografische vergroting van de Unie richting Centraal- en Oost-Europa om een geïntegreerd politie- en justitiebeleid vis-à-vis dezestaten. Anderzijds was er de grotere politieke en militaire rol vande Europese Unie op wereldschaal, versterkt door de aanslagenvan 9 september 2001 op de Verenigde Staten. De lidstaten hebbeneen meer coherente strategie opgesteld ten opzichte van externeaspecten van het EU-beleid op het terrein van vrijheid, veiligheiden justitie. Belangrijke punten daarin zijn de terugdringing vanterrorisme en georganiseerde criminaliteit, evenals de versterkingvan strafrechtstelsels in bepaalde belangrijke derde staten. Het