YLJCp0RQyPOOdiynuMlIWUZr0hQPxzdPHqBw=&limit=0&content_type=application/pdf&fsize=5859719&hid=15d36313c63ea7b3265f180e9f18adc3&media_type=document&tknv=v2&rtoken=876553fcd08c3e4d9acc94b407c85688&force_default=no

Psikanalitik ve Post-Yapısalcı Feminizm ve Deleuze 113
sindirme okulu" (Deleuze ve Parnet 2002, 13). Onun ilgisi "bir olumsuzluk
eleştirisi" yapan ve "iktidarı ele veren" filozoflara yöneliktir (Deleuze 1995,
6). Deleuze'ün kendi alternatif temsil-karşıtı, ikicilik-karşıtı, ahlak-karşıtı,
dogmatizm-karşıtı felsefesinde listelediği filozoflar "Lucretius, Spinoza, 0 Hume,
Nietzsche, Bergson" felsefe tarihinden "bir bakımdan veya bütünüyle"
kaçmışlardır (Deleuze ve Parnet 2002, 14-15). Bu düşünürler, rasyonalizm
karşıtı, olumlayıcı, mucit, yaratıcı, üretken ve deneyseldir. "Yalnızca olumlu,
olumlayıcı güçle ilerlerler" (Deleuze ve Parnet, 2002, 15). Buna karşın,
standart felsefe tarihi "soyut bir ilk ilke arayarak tüm yaşamı katılaştırır. Bir
büyük ilkeye inanıldığında, insan artık büyük, kısır ikiciliklerden başka bir
şey üretemez ... Aslında ilk ilke her zama!l bir maske, basit bir imgedir. İkinci,
üçüncü, dördüncü ilkeye kadar, ki bunlar da artık ilke bile değildir, şu veya
bu varolmaz, şeyler hareket etmeye ve canlanmaya başlamazlar (Deleuze
ve Parnet 2002, 54-5). Biraz sonra Deleuze'ün modern felsefenin kurucu ilk
ilkesini, yani Descartes'ın cogito'sunu sorguladığını göreceğiz. Deleuze cogito'nun
Descartes'ın ona verdiği görevi, başlangıç olma veya zemini kurma
görevini yerine getirip getiremediğini sorar. Felsefenin ilk ilkelerini değil,
"orta"yı hatırlatmayı çok seven Deleuze, cogito'nun belki de yalnızca "bir
başlangıç olarak göründüğünü" ima eder (1994, 129). Şimdilik, Paul Patton'un
öne sürdüğü gibi, Deleuze'ün felsefe tarihine yaklaşımının şu noktada
Derrida'nınkine benzediği açık olmalıdır: İkisi de felsefe tarihini reddetmekten
uzak bir biçimde, onu bir anlamda yeniden yazarlar (bkz. 2000, 15-
17). Hatta Deleuze, Derrida'nın simgesi haline gelmiş bir mefhumu, "ikili
okuma" (double reading) fikrini benimser. Denebilir ki, Deleuze farkı yeniden
külliyata yazmak suretiyle yapar bunu.
Deleuze tanıma modeli adını verdiği ve Platon'un Thaetetus'unun, Descartes'ın
Meditasyonlar'ının ve Kant'ın Saf Aklın Eleştirisi'nin (1994, 134) karakteristiği
olarak gördüğü şeyi eleştirir. Zira Deleuze Descartesçı hocası Alquie'ye
ve onun yanı sıra ünlü Hegelci bilgin Hypollite'e karşı çıkmayı gerekli
bulmaktadır (babayı öldürmek zorunda olduğu iddiasından kaçınacağız!).
Descartes'ı örnek olarak alalım. Onu örnek olarak ele almamızın sebepleri
sadece biyografik değildir; Descartesçı cogito cinsiyet ve toplumsal
cinsiyetin inşa ediliş biçimlerine sızmıştır. Buna ek olarak, Deleuze ve Guattari'nin
gözlemledikleri gibi, "imzalanmış felsefe kavramları arasında en iyi
bilineni odur" (1994, 24). Böyle olduğu için amaçlarımıza iyi hizmet eder.
Cinsiyet ve toplumsal cinsiyetin bazı inşa ediliş biçimleri nasıl bize intikal
Cogito, sayı: 58, 2009