YLJCp0RQyPOOdiynuMlIWUZr0hQPxzdPHqBw=&limit=0&content_type=application/pdf&fsize=5859719&hid=15d36313c63ea7b3265f180e9f18adc3&media_type=document&tknv=v2&rtoken=876553fcd08c3e4d9acc94b407c85688&force_default=no

84 Judith Butler
Normun bütün toplumsal olguları düzenleme kapasitesi kadar böyle bir
düzenlemede karşı karşıya kaldığı içsel kısıtlamaları da anlamak isteyen
Ewald, onun daha sınırlı bir tanımım araştırmıştır ("Power" 170-171). Şunları
yazmıştır:
(...) tam olarak nedir norm? Eşzamanlı olarak bireyleştiren, aralıksız bireyleştirmeyi
mümkün kılan ve karşılaştırabilirlik yaratan ölçüdür. Norm,
alanların yerini süresizce belirlemeyi mümkün kılar, bu alanlar giderek
ayrılaşır, detaylanır ve norm aynı zamanda bu alanlann kimseyi onlar için
bir tabiat yaratacak şekilde kapsamayacağından emin olur, çünkü ne de
olsa bu bireyleştiren alanlar hiçbir zaman bir ilişkinin ifadesinden daha
fazlası değildir, öyle bir ilişki ki, süresizce başkalan bağlamında görülmesi
şarttır. Bir norm nedir? Bir karşılaştırma, mukayese edilebilirlik ilkesi, ortak
bir ölçüdür; grubun kendisiyle olandan başka hiçbir ilişkisi bulunmadığında,
grubun kendisiyle katıksız ilişkisi içine tesis edilen, dış referansları
ve düşeyliği olmayan ölçüdür ("Norms" 173, vurgu bana ait).
Ewald'a göre, Foucault bunu da normalleştirme düşüncesine ekler: "Normatif
bireyleştirme harici değildir. Anormalin, normalden farklı bir doğası yoktur.
Norm ya da normatif alan, dışarıyı bilmez. Norm, onun ötesine geçmeye
çalışan her şeyi entegre eder; hiçbir şey, hiç kimse, hangi farklılığı gösterirse
göstersin, asla harici olma iddiasında bulunamaz ya da onu öteki haline
getirecek bir başkalığa sahip olduğunu iddia edemez" ("Norms" 173).
Böyle bir görüş, norma her türlü muhalefetin zaten normun kapsamında
olduğunu ve normun işlevi açısından büyük önem taşıdığını öne sürer. Gerçekten
de, çözümlememizin bu noktasında görünen o ki, Lacancı simgesel
konum nosyonundan Foucaultcu "toplumsal norm" anlayışına yönelmek,
normu etkin bir şekilde tasfiye etme ya da yeniden anlamlandırma olasılığını
güçlendirmemektedir.
Ancak, Pierre Macheray'ın çalışmaları aracılığıyla, normların bağımsız
ve kendi varlığını sürdüren varoluşlar veya soyutlamalar olmadığını, eylem
biçimleri olarak anlaşılmaları gerektiğini görmeye başlarız. "Towards a Natura!
History of Norms" [Normların Doğal Bir Tarihine Doğru] adlı makalesinde,
Macheray normların kullandığı nedensellik biçiminin geçişli değil içkin
olduğunu açıkça ortaya koyar ve iddiasını ortaya atmak için Spinoza ve
Foucault'ya başvurur:
Cogito, sayı: 58, 2009