YLJCp0RQyPOOdiynuMlIWUZr0hQPxzdPHqBw=&limit=0&content_type=application/pdf&fsize=5859719&hid=15d36313c63ea7b3265f180e9f18adc3&media_type=document&tknv=v2&rtoken=876553fcd08c3e4d9acc94b407c85688&force_default=no

214 Hande Öğüt
sel organlarını cömertçe sergilerken, feminist yönetmenler dişil bir sembolizasyon
ve temsil edilemezlikle yaratırlar transgresyonu ...
Dişil cinselliği olumlayıcı ve pozitif bir şekilde temsil edebilmek feminist
yönetmenler açısından hayli zor bir iştir. Marie Mandy, "Tutkuyu Filme Almak"
adlı belgeselinde kadın yönetmenlerin erkek yönetmenlere göre aşkı,
tutkuyu ve cinselliği nasıl filme aldığını anlatır. Erkekler, kadın bedenini
kartezyen mantıktan mülhem bir bakış açısıyla organlara böler ama kadın
yönetmenler, kadın bedenini kendi bütünlüğü içindeki bir dalgalanma ve
akışkanlık içinde verir. Kadınlar bedensel ve örgensel bir parçalanış ve bölütten
ziyade dili parçalarlar. Nicelleştirmeyle hiçbir bağı olmayan bir çokkatlılık
savunusu, dişi cinselliğe gönderme yapılarak ortaya atılır. Bu çokkatlılık
ve yayılmışlık, tek cinsel organ üzerinde odaklaşan bir cinsel ekonomiyi
karışıklığa iter.
Feminist sinemada zaman zaman aşırı boyutlara varan gerçekçilik, dişil
bedeni, imgeleri ve figürleri bir bütün olarak erotizmden uzaklaştırmıştır.
Dişil cinsel organı temsil etmek ve bu temsili de güzel ve çekici kılmak, ikinci
feminist dalganın uyguladığı kültür politikasının ana hedefidir. Kendine
özgü dişil bir estetik yaratma arayışında olan 70'lerin feminist sanatçıları,
dişil cinselliği ilan eden vajinal ve klitoral bir ikonografi yaratmışlardır.
Judy Chicago The Dinner Party (1979) ve Barbara Hammer'ın Multiple Orgasm
(1976) adlı filmlerinde, dişil cinsel organın temsil edilemeyeceği kanısında
olan Batı geleneğine karşı durmuşlar ve Freud'un, dişil cinsel organın
görsel açıdan eksik ya da iğdiş edilmiş imgeler haricinde temsil edilemeyeceği
iddiasına da meydan okumuşlardır. Temsil edilebilir olanın saygıdeğer
olması gerekmektedir ve daha aşağı seviyede olan dişil cinsel organ, Freud'un
bakışında açıkça bu türden bir saygıyı hak etmez. Freud'a göre büyük
değer verilen kadınsı bir erdem olan utanç cinsel organlardan kaynaklanan
aşağılık duygusundan ileri gelmektedir. Zaten dişil cinsel organın kendisi
bir utanç kaynağı olduğundan, onu sergilemek bir zevksizlik göstergesi olarak
görülmekte; öte yandan eril organın temsil edilmesiyse tamamen farklı
bir ihlal teşkil etmektedir. Feminist filmler metaforlardan yararlanarak dişil
cinsel organları imgelemde, çiçeklere, sebzelere, mağaralara ya da oyuklara
aktarma biçiminde temsil eder. Dişil cinselliği görünür kılmakta, dişil arzu
ve hazzı alternatif yollarla temsil edilebilir hale getirmektedir.
1980'lere kadar hem anaakım hem de deneysel sinemada feminist yönetmenler
dişil cinselliği, henüz keşfetmeye başlamamışlardı. Manika Treut'un
Cogito, sayı: 58, 2009