YLJCp0RQyPOOdiynuMlIWUZr0hQPxzdPHqBw=&limit=0&content_type=application/pdf&fsize=5859719&hid=15d36313c63ea7b3265f180e9f18adc3&media_type=document&tknv=v2&rtoken=876553fcd08c3e4d9acc94b407c85688&force_default=no

... cemaatin ebedi ironisi... 165
lundurduğu tahta, sevgisizce yeniden çıkarak. Duyguları ölmüş ve/ama
uygulamalarını sert bir biçimde yaparak. Katılığında esnemez. Fikrini
değiştirmez. Kırıcı olduğu kadar da kırılgan, hassas kuwetinin, hazdan,
bir veya birçok kadının hakimiyetinden, oğlunda temsil edilen gençliğin
tutkusundan, halkın koalisyonundan, kölelerin ayaklanmasından ve onları
bölen arzulara hala boyun eğen tanrılardan, dolayısıyla kahinlerden
ve hatta "eskilerden" de şüphelenmesi gerekir. Sözün, hakikatin, zekanın,
aklın korunmasının tek güvencesi olma imtiyazını savunarak: bütün iyilerin
en güzeli fakat bazen de akıl yürütmeyi bir yana bırakır, dişi olanla ve
ilahi olanla ilişkilerinde örneğin. Ve ailenin bütün fertlerinin bu kıyımında
-İsemene altın yaldızlı bir hapiste yalıtılır, ki egemende meydana gelen bir
değişikliğin bu hapsi basit bir özer alana dönüştürme tehlikesi de vardır-,
kanın genel olarak akıtılmasında, Kreon (burada) böylece tek kalır. Ama
yine de parçalanmıştır; mutsuzluktan başka bir şey olmayan bir kendinden
eminlik -katlanılmaz bir yazgının üstünde ağırlığını hissettirdiği ve onun
için her şeyin ve herkesin eşit ölçüde olumsal hale geldiği bir fazladan insan
(homme en trap)- ile bir kadiri-mutlağın, içerikten (kanın tözünden)
yoksun kendi-için-varlığın, sert egemenliği arasında kalarak parçalanmıştır.
Bu kadiri-mutlak, kendine yabancıdır ve kendi kişisel erkini, tikel bireyler
arasındaki (kan) bağlarını soyut evrensellikte fesheden bir hukukun
uygulanmasından alır. Yakında Tanrı olacaktır, hiçbir arzusu olmayan;
belki de tek arzusu, benzer olanın (semblant) durdurulması içinde, herkesi
pıhtılaşmış kanın yasasına tabi kılmak olan bir Tanrı: Ben.
Tinin oluşu için gerekli bir uğraktır (moment) bu ama Hegel bu geçişte, bu
geçiş hakkında konuşurken yarı melankolik bir pişmanlıktan ve kız kardeşin/onun
kız kardeşinin (kanları) karıştırmaksızın bu çekime dönme rüyasından
söz eder. Tür ve cins henüz üretilmemişken ve kanın bu birliği, bu
bireyselliği, bu hala yaşayan öznesi basitçe ortaya çıkmışken. Ve bu gerileme
nostaljisinde Hegel, cinsiyetli bir ilişki arzusunu sergiler şüphesiz, ancak
bu ilişki gerçek bir cinsel arzudan geçmekten kaçınacaktır. Bu cinsel arzu
gelir, kanın devridaiminde birleşen ahengi bozar ve kanın bu devridaim zamanlarında,
erkek kardeş ile kız kardeş -bunlar hayvanlık zamanlarında
hala pek az farklılaşmışlardı- arasındaki bölünme meydana gelecektir: içe
dönme/dışa dönme, akışkanlık/katılşama, bir dışarının ele geçirilmesi/bir dışarının
içinde erime. Böylece biri son nefesini verecektir, öteki nefes almaya
Cogito, sayı: 58, 2009