Türk Devletleri Birligi

TÜRK DEVLETLERİ BİRLİĞİ: KÜRESEL ENTEGRASYONUN AVRASYA MODELİ
mecazi ve karşılaştırmalı şekilde yazıyor: “İnsan için bozkır pratik
olarak denizdir, fakat karasal toprağın denizi. O toprağın ki daha
Hıristiyanlık çağının 15. yüzyılına kadar iletişimin sağlanmasında
denizlerden çok daha fazla etkili olmuştur. Bu susuz denizin, bozkırın
karada “yüzen” kendi gemileri, kendi limanları vardı. Çölün yandan
çarklı tekneleri develer, yelkenlileri atlar, limanları kervansaraylar,
ara limanları vadiler, son noktaları kum “dalgaları”nın çırpındığı kıyı
sahralardı... Okyanus dalgalarını yararak geçen yelkenli gemilerin
yerine, burada düzlükleri yararak süzülen atlar en çeşitli mesafelere
hareket etmenin temel aracı idi. Dünyada 1500 yılına kadar mevcut
olan uygarlıklar onun üzerinden birbirleri ile irtibatta oluyordu (bu
ilişkiler öyle kırılgan idi ki onları gerçekten kırmak istemiyorlardı).
İşte böyle bir dünyada Babür’ün Fergana’sı (Babür ata yurdu
Fergana’dan askeri seferlere başlayarak 22 yıl zarfında Hindistan’ı
fethetmiş ve Büyük Moğol İmparatorluğu’nun temelini atmıştır – C.F.)
dünyanın merkezi Türkler ise Babür zamanında bütün milletler ailesini
birleştiren soy idi. Dünyanın Türk merkezli tarihi (Turkic - centred
history of world; turkotsentriçnaya istoriya mira) ise, artık bizim
zamanlarımızda batı eğilimli büyük Osmanlı Türkü, Cumhurbaşkanı
Mustafa Kemal Atatürk tarafından yazıldı. Bu, kendi soydaşlarının
manevi ruhunu göstermenin parlak örneği idi, ondan daha çok asıl
tarihi sezginin parlak örneği idi. Çünkü Hıristiyanlık çağının 4.
yüzyıldan, yani son Hint Avrupalıların bu bozkırlardan kovulduğu
dönemlerden başlayarak, Küçük Asya, İran ve Hindistan’da Osmanlı,
Safevi ve Moğol imparatorlukları, Türk saltanatlarının kısırlığa
tanıklık eden 17. yüzyıla kadar konuşan halkları, gerçekten de Asya
kavsinin mihenk taşı idiler. Bu Asya kavisi ise “Vasko-de-Gama”
zamanına kadar kendisinde uygarlıklar kuşağını bulunduruyordu.
Karasal bölgelerin çeşitli uygarlıklarını birleştiren bu on iki asırlık
ilişkisi Türklerin kırsal gücünün kontrolü altındaydı. Ve Türkler
kendilerinin bu merkezi konumundan doğuya ve batıya, kuzeye
ve güneye, Mançurya ve Cezayir’e, Ukrayna ve Dekan’a seferler
düzenliyorlardı” (190, s.72 - 73).
172