Türk Devletleri Birligi

TÜRK DEVLETLERİ BİRLİĞİNİN STRATEJİSİ
onun daha çok Asya bölümünün Türk uygarlığı bölgesinde, daha
mükemmel formasyonda aynı misyonu gerçekleşebileceğini ispat
etmelidir. Avrupa Birliği (European Union) ile Türk Devletleri Birliği
(Turkic States Union) Avrasya’nın iki yakın platformu olarak onun tek
küresel siyasi mekân statüsü elde etmesi demektir. Bu paradigmanın
öne çıkarılması Türk Devletleri Birliği`nin Avrupa Birliği’ne alternatif
fikir olsa da ona karşıt bir güç olmadığı anlamını da taşımaktadır. Söz
konusu durum, yani Avrupa Birliği’nden sonra Türk Devletleri Birliği’nin
oluşması Avrasya’nın siyasi uygarlık yönünden bütünleşmesi tarihinin
önemli bir aşaması ve mantıksal uzantısı olarak değerlendirilmelidir.
Uluslararası hukuk normlarının uluslararası politikada öncelikli
konuya dönüşmesi, Yeni Dünya Sisteminin kurulmasından mesul olan
devletlerin (ön sırada Türk devletlerinin) bölgesel ve küresel ölçekte
konsolidasyonu sürecinde daha da hızlanmaktadır. Bizim için tarihi
önem taşıyan süreç de Türk Devletleri Birliği’nin kurulmasının, Türk
halklarının milli siyasi iradesinin tezahürü olarak gerçekleştirilme
potansiyeline sahip olmasıdır. Yeni Dünya Sisteminin modelini oluşturan
süreçler uluslararası politikada Avrupa Birliği’nin kurulmasından
sonra birlik yaratmanın bu kaçınılmaz süreçlerini artık tetiklemiştir.
Birlik kurmanın Avrupa modeline alternatif olarak Türk Devletleri
Birliği onun Avrasya modelini oluşturmalıdır. Devletlerarası ilişkilerde
kazanılmış son on yılların taraflı işbirliği deneyimi bölgesel müttefik
olma sürecinde Avrupa’daki gibi uygarlık mensubiyeti faktörünün
daha güvenli olduğunu göstermektedir. İnsanlar, toplumlar ve
devletler formalite nedenlerden oluşan yaklaşımdan daha çok, kökten
gelen nedenlerle yaklaşmaya ve birleşmeye üstünlük vermektedir.
Günümüzde dünya devletlerinin ulusal, bölgesel, dilsel, dini uygarlık
temellerinde iç entegrasyonunu gerçekleştirmesi ve bu entegrasyonun
uzun vadede onların siyasi ve ekonomik çıkarları ile uzlaşması birlik
oluşturmanın çok ciddi garantörüne dönüşmektedir. Türk devletlerinin
de iç entegrasyonunu kendi içine alan bu eğilim, uluslararası hukukla
ayarlanan uluslararası siyasetin yeni gelişimci (progresif) sinerjik
aşamaya (gerici kaotik süreçlerin aksine) geçmesi, daha doğrusu,
409