System euroatlantycki przed i po zakończeniu zimnej wojny. Istota ...

afrykańskiej polityki prezydenta Baracka Obamy, prócz działań wymierzonych bezpośredniow terrorystów, zwłaszcza islamskich ekstremistów, Stany Zjednoczone udzielająpomocy lokalnym rządom również w zwalczaniu handlu narkotykami, szmuglu bronii innych procederów stanowiących zagrożenie bezpieczeństwa państwa 13 .Notabene, mimo oficjalnie głoszonej nienawiści Kaddafiego do Zachodu i vice versa –Zachodu do Kaddafiego – kraje zachodniej Europy były ważnymi partnerami w politycezagranicznej Libii. Zaś Libia dla Francji, RFN, Włoch, a nawet Szwajcarii, Hiszpanii i Portugaliibyła cennym dostawcą taniej ropy naftowej. Warto tutaj zaznaczyć, że dla Francji,gdzie wciąż żywe są resentymenty imperialne, definiowane przez takie pojęcia jak „strefyszczególnego zainteresowania” czy „obszary żywotnych interesów”, wpływanie na sytuacjęw basenie Morza Śródziemnego oraz środkowej Afryce jest nie tylko domeną polityków,ale i wojskowych. Dowodzą tego – tylko w ostatnich latach interwencje wojskowe w Libanie,Wybrzeżu Kości Słoniowej, Czadzie. Libii i Mali. Według oficjalnie obowiązującychdoktryn, celem francuskich sił zbrojnych i polityki wojskowej jest obrona i ochrona terytoriumpaństwa (co przekłada się też na kilkanaście rozsianych po całym świecie „terytoriówzamorskich”), obszaru UE i NATO oraz stabilizowanie sytuacji w bezpośrednim otoczeniuEuropy, wreszcie współdziałanie na rzecz zachowania pokoju na świecie, ze szczególnymuwzględnieniem rejonu Bliskiego Wschodu i Zatoki Perskiej. W związku z tym Francjautrzymuje znaczne siły zbrojne, które obecnie liczą około 285 tys. żołnierzy oraz 66 tys. pracownikówcywilnych (dla porównania RFN – 185 tys. żołnierzy; Wielka Brytania – 177 tys.żołnierzy). Przewiduje się też ich dalszy rozwój w latach 2014–2025, na co francuski rządprzeznaczyć chce aż 364 mld euro. Poza tym Francja jest mocarstwem atomowym, co stwarzaosobne uwarunkowania militarne i polityczne dla jej polityki zagranicznej 14 .Natomiast relacje między Libią i Rosją – po upadku ZSRR – były dość ograniczone,a wcześniej, w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku Moskwa byładruga po Francji w ilości dostarczanego Kaddafiemu sprzętu wojskowego. Dopierow 2007 roku Kaddafii zatelefonował do prezydenta Władimira Putina, aby pogratulowaćmu udanej reelekcji, a pół roku później W. Putin przyjechał z oficjalną wizytądo Libii, w czasie której zostały podpisane nowe umowy dotyczące m.in. współpracywojskowej, naukowo-technicznej, budowy linii kolejowej Syrta – Bengazi i w sprawiepokojowego wykorzystania energii jądrowej. W zamian za podpisanie tych umówRosja zgodziła się umorzyć dług Libii. Kaddafi przy pomocy Zachodu i Rosji chciałzmodernizować Libię i w ten sposób zapewnić sobie dalsze panowanie w tym krajuoraz umocnić pozycję na arenie międzynarodowej 15 .13 Szerzej na ten temat patrz: E. Irobi, Amerykanie gotowi na Afrykę, „RAPORT. Wojsko. Technika. Obroność”,nr 7, 2013, s. 58–61.14 Patrz: K. Kubiak, Marianna przestaje marzyć, „RAPORT. Wojsko. Technika. Obronność”, nr 5, 2013,s. 58; M. Likowski, T. Szulc, Polska, Afganistan, świat, „RAPORT. Wojsko. Technika. Obronność”, nr 7,2013, s. 16.15 Patrz: G. Joffe, E. Paoletti, Libya’s foreign Policy: drivers and objectives, The German Marshal Fund ofthe Unitet States, Washington DC 2010, s. 20–42; D. Vandewalle, Libya Since 1969. Qadhafi’s RevolutionRevisited, Palgrave Macmillan, Nowy Jork 2008, s. 160–163.34