Tefekkür

MADDENİN YAPISI
MADDENİN YAPISI
desi birleştiği zaman o zaman karbon ortaya
çıkar. Ondan sonra oksijen çıkar. Bu suretle
her birleşme esnasında yani yıldız içindeki
kuvvet arttıkça, içindeki o sıkışıklık fazlalaştıkça,
bu atomları birleştirmek suretiyle hep bir
sonraki atom haline gelir. Yani yeni bir madde
yapar. Bir bakıma yıldız aynı zamanda ortada
olmayan bir maddeyi üreten laboratuvarı gibi
çalışmaktadır. Eskiden simya laboratuarları
vardı. Bunlar mesela demiri değiştirmek suretiyle
gümüş imal edilebilir mi veya altın imal
edilebilir mi diye uğraşırlardı. Onların başaramadığını
yıldızlar, bir maddeden diğerine geçiş
suretiyle temin etmektedir.
Yıldızların içindeki kuvvet ve basınç arttıkça
karbonu, oksijeni, vs. Demir atomuna kadar
(atom sayısı 26) getirir. Demirden sonra artık
yürütemez. Yürütemeyince yıldız ölür. Artık
yakıtı kalmamıştır. Dikkat ederseniz yıldızların
tarihinde bir nokta var bu nokta demirle
sınırlandırılmıştır. Yani demir aslında kainatın
hayatında çok önemli bir kavşak noktası teşkil
etmektedir. İşte burada gösterdiğimiz gibi eğer
küçük bir yıldızsa demir kabuğu teşekkül eder,
daha fazlasına gidemeyince yıldız ölür. Evvela
beyaz cüce olarak beyaz bir nokta olarak ka-inatta
dolaşır. Sonradan o ısısını kaybedince o
beyazlık gider ve kahverengi bir cüce halini alır.
O kahverengi cüce kainatta dolaşırken ya başka
bir yıldıza çarpar ya da kaybolur gider.
Güneşimiz de gün gelince böyle bir süreç
yaşayacaktır.
Güneşten 3-4 misli daha büyük olan yıldızlar
bu kabuklarını patlatırlar. İçindeki tazyik çok
büyüktür, patlatır ve süpernova adında bir yeni
yıldız şekline bürünürler. Bu süpernovanın bir
özelliği vardır . Bu patlama neticesinde birden
bire müthiş bir dağılma olur kainatta ve müthiş
bir ışık çıkar. Bu ışık şöyle diyelim, bir orta boy
yıldız patladığı zaman, bir milyar yıldızın vereceği
ışık kadar ışık verir. Bundan aşağı yukarı
bin yıl kadar önce Çin’de müşahede ediliyor.
Çinliler buna bir mana veremiyorlar.
Misafir yıldız diye kayıtlara geçiyorlar. Bunun,
bir süpernova olduğu 1967 senesinde
anlaşılabiliyor. Bu süpernova daha sonra neye
dönüşüyor onu görelim. Bir süpernova patladıktan
sonra üç türlü akıbetle karşılaşır. Bunlardan
biri kainata dağılan maddeler birbirini
çekerek yeniden birleşir etrafında gezegenleri
olan bir yıldız olur. Güneş sisteminin böyle
oluştuğu tahmin edilmektedir. İkinci akibet,
pulsar adı verilen yıldız haline dönüşür.
Tıpkı bir projektör gibi, sanki kainatı aydınlatan
ışınlar sevk eder ve bu ışın bir o tarafa
bir bu tarafa nabız atar gibi gitmektedir. Üçüncü
olarak süpernova patlar ve nötron yıldızı
dediğimiz bir yıldız haline gelir. Enerjisi, hep
çekirdeğe doğru çekilir öyle ki mesela bir dağ,
bir atom çekirdeği kadar küçülür. Bu öylesine
korkunç bir çekim gücü oluşturur ki etrafında
bulunan ne varsa her şeyi yutar. Hatta ışığı
bile… Teleskopla bakıldığında burası siyah olarak
görülür.
Kara deliğin etki sahası bir daire şeklindedir.
Bir cismi yutmaya başladığında aynen suda
oluşan anafor gibi merkezine yaklaştıkça hız
artar. Hızlandıkça maddede bir sıkışıklık meydana
gelir. Sıkıştığı zaman da çok şiddetli, korkunç
bir ısı çıkar ortaya ve orada madde yok
olur. Enerjiye dönüşür.
Ak noktadan kara noktaya
Kainatı anlatmaya başladığımız zaman sıfır
noktasında ak bir noktanın patlamasıyla
enerji, korkunç bir ısının tesiriyle madde haline
dönüşmüştür. Kara delik olayında bunun tam
aksi yaşanmaktadır. Burada da madde kara
deliğin içerisine giriyor ve enerjiye dönüşüyor.
Sonrasında nelerin yaşandığı bugün için bilinmiyor.
Bir yıldız paçasını kara deliğe kaptırdığında
adeta emilir. Kara deliğin içerisine giren
kısım kısa bir süre içerinde parçalanır. Önce
moleküllere indirgenir. Ondan sonra atomlara.
Ondan sonra atom parçacıklarına ve kuarklara.
Ondan sonra madde tamamen yok olur ve
enerji haline gelir. Enerji haline geldikten sonra
orada kaybolur. Bir müddet sonra da kara
deliğin eksenleri etrafında uzaya enerji olarak
tekrar iade edilir.
Maddenin olmadığı yerde mekan yoktur,
mekanın olmadığı yerde zaman yoktur. Zamanın
da olmadığı yerde de matematik yoktur.
Dolayısıyla bilim adamlarının en büyük silahı
olan matematik kara deliklerde işlememektedir.
Nitekim 1998 senesinde uzaya yerleştirilen
hubble teleskopu bir milyar yıldızlık bir galaksiyi,
büyük bir kara deliğin nasıl yuttuğunu adeta
dakika dakika tespit etmiştir.
Maddenin enerjiye döşümü ise kara deliklerde
olmaktadır.
Dolayısı ile bu sadece kurgu filmlerde görülebilecek
hayallerdir. Kurgu filmlerde gösterilen
ışınlama diye bir olay var. İnsanlar veya objeler
birdenbire başka bir yere gidip gelmekteler.
Işınlama demek, maddenin enerjiye dönüşüm
demektir. Tekrar normal duruma gelmek de,
enerjiden maddeye dönüşüm demektir. Bu dö
nüşüm esnasında maddenin en küçük birimleri
olan atom parçalanmaktadır. Yani subatomik
partiküllere parçacıklara ayrılmaktadır.
Bu parçacıkların yeniden toparlanıp bir araya
gelmesi ve madde yapması mümkün değildir.
Zira bu olay kainatta iki yerde yaşanmıştır.
Birincisi enerjiden madde teşekkül ederken
kainat yaratılmıştır. Yani bibang dediğimiz büyük
patlama olmuştur. O büyük patlama olayında
sadece atomların ortaya çıkması 300
bin yılda gerçekleşmiştir. Maddenin teşekkülü
ise milyarlarca yıl sürmüştür. Dolayısıyla böyle
bir olay hiç bir zaman mümkün değildir. (Yani
ışınlanma ile bir madde yada insanın enerjiye
ve sonra tekrar maddeye dönüşmesi imkânsızdır.)
Doğa kanunları (Tabiat kanunları)
Doğa kanunları doğada, yani tabiatta olayları
tanzim eden, onların belirli mecrada kalmasını
temin eden kanunlardır, şartlardır. Mesela
negatif elektrik pozitif elektriği çeker. Yukarıya
atılan cisimler mutlaka sonunda aşağı düşerler
gibi…
Bunları düzenleyen elbette tabiatın kendisi
değildir. Tabiat, bizzat kendisini yaratanın ortaya
koyduğu düzene uymaktadır. Bu düzene
tabiat kanunları dense bile bunu ortaya koyan
yaratıcıdır. Bilim el yordamıyla gidebildiği
için bazı konuları laboratuvara sokamayınca
şüp-heci davranır. Yaratıcılık kavramını da
laboratuvarlara sokamadığından bazı bilim
adamları bu konuda tereddüt ederler. Ancak
kainattaki muazzam dengeleri görünce olayları
idare eden bir güçten bahsederler.
Kainatın yaratılışındaki bir saniyede kainatın
çapı yirmi ışık yılıdır. Işık, bir saniyede 300
bin kilometre mesafe kat ettiğine göre 20 yılda
ışığın kat edeceği bir mesafedir. Bunu kilometreye
vurduğumuz zaman, aşağı yukarı 200
trilyon kilometre yapmaktadır. Düşünebiliyor
musunuz? Bir saniyede 200 trilyon kilometre
uzağa kadar fırlatılan, giden bir enerji yayılması
yaşanmış. İşte bu durum müspet bilin izah
etmesi mümkün değildir. Stephan Hawking,
dünyanın ikinci Einstein’ı kabul edilen kişiye
soruyorlar.
“Kainat sıfır noktasından başladığına göre,
bundan önce ne vardı?”
Diye.. “onu bana sormayın “ diye cevaplıyor
ve devam ediyor. “orada bir perde vardır ve bugün
matematik o perdenin öbür tarafına ulaşamaz.“
ulaşamadığı içinde, müspet bilimin
584 585