Historia klasa 5

142
24
•
Upadek znaczenia papiestwa
Średniowieczne królestwa były odrębnymi i niezależnymi
państwami. Panowało jednak przekonanie,
że tworzą one wielką wspólnotę polityczną, którą
łączy chrześcijaństwo i Kościół. Papieże i cesarze
spierali się o to, kto powinien sprawować nadrzędną
władzę w chrześcijańskim świecie.
We wczesnym średniowieczu papież był nie tylko
głową Kościoła, lecz także władcą Państwa Kościelnego.
O tym, kto zostanie biskupem Rzymu, najczęściej
decydowały możne rody Italii. Wysuwały one
własnych kandydatów do papieskiego tronu i często
prowadziły między sobą zbrojne walki. Zdarzało się
nawet, że jednocześnie wybierano dwóch papieży.
Wszystko to bardzo osłabiało powagę papieskiego
urzędu. W 962 roku niemiecki władca Otton I zajął
zbrojnie Rzym. Odnowił Cesarstwo Rzymskie, uznał
się za przywódcę całego chrześcijaństwa i uzależnił
od siebie papieża. Odtąd przez prawie sto lat kolejni
cesarze według własnej woli mianowali i usuwali
z urzędu papieży.
Biskupi i opaci
Chociaż papieże dzierżyli najwyższą władzę kościelną,
to mieli niewielki wpływ na powoływanie biskupów
i opatów. O mianowaniu na wysokie godności
kościelne najczęściej decydowali władcy poszczególnych
krajów – cesarz, królowie czy książęta. Biskupi
i opaci byli bowiem nie tylko duchownymi, lecz także
ważnymi dostojnikami państwa. Ponadto biskup
lub opat otrzymywał jako lenno dobra ziemskie.
Inwestytury, czyli nadania tego majątku, dokonywał
władca. Często zdarzało się też, że możni kupowali
od monarchów godności kościelne.
W ten sposób dostojnicy duchowni przestawali się
różnić od świeckich. Biskupi i opaci – podobnie jak
hrabiowie czy inni możni – dbali przede wszystkim
o pomyślność swoich rodów. Byli otoczeni własnymi
wasalami, prowadzili lokalne wojny, spędzali czas na
ucztach czy polowaniach.
•