Portret Magazine No 31

СО ВОЗРАСТА ДОАЃА И
ТРПЕЛИВОСТА, МИРОТ
И СОЗНАНИЕТО ЗА
МИНЛИВОСТА.
на моите проекти, сè до ручек, кога полека се прибираме
дома. Со оглед на тоа што помеѓу моите две деца има
поголема старосна разлика, денот по ручек има различен
тек, во зависност од потребите. И така циклично, но не во
круг, туку во некаков вид на спирала, бидејќи ни еден ден не
е како претходниот.
АЈ: Жените често ги идентификуваат во релација со нивните
сопрузи или татковци заради доминантната машка култура
што перфидно ѕирка од секое ќоше во општеството. Па, и
покрај вашите големи актерски достигнувања, неретко
ве опишуваат како сопругата на познатиот режисер Иво
Трајков. Ви пречи или ви годи?
ВН: Искрено, не се оптоварувам со тоа како ме опишуваат
другите, но ако можам да избирам, би избрала да ме
опишуваат и да ме доживуваат како Верица Недеска. Тоа
бев, сум и секогаш ќе бидам. Доминантната машка култура
не е нешто што постои само кај нас, за жал. Фактот дека
постојат многу повеќе мажи кои се занимаваат со филм
или со уметност, си го прави своето. Светот го водат повеќе
мажи отколку жени. За жал, дури и кај жените кои сакаат
да влезат во тој свет, се потенцираат и се стимулираат
машките елементи. Сосема погрешно, ако ме прашате мене,
и затоа, не само уметноста туку и светот е таму каде што е
денес. Сосема погрешно се восприема и се манифестира
силата, снагата на човекот. Јас мислам дека нема ништо
посилно и поиздржливо од жена, иако можеби некој маж ќе
каже поинаку. Но, вистина е дека мажите, генерално, имаат
поголема амбиција од жените. Можеби поради фактот што
никогаш не можат да ја достигнат креацијата на нешто што
е толку совршено како што е раѓањето на ново човечко
суштество. Како и да е, за мене културата нема пол, ниту род,
делата се тие што нè карактеризираат како индивидуи, а не
тоа чии жени или ќерки сме.
АЈ: Пред три години бевте фотографирана бремена на
насловната страница на списанието „Лице в лице“, праќајќи
порака за важноста да се читаат книги и за светот на
фантазијата. Таа фотографија сосема случајно ми направи
асоцијација на една реченица на еден наш режисер:
„Имало уметници кои одлично флертуваат со политиката,
но никогаш не затруднеле од неа“. Кој е вашиот став за
швалерската врска на политиката и уметноста?
ВН: Добро е што никогаш не затруднеле, бидејќи жални би
биле тие „деца“ кои би се родиле. Културата е најсилното
„оружје“ што може да биде употребено во разни политички
цели. Швалерајот на уметниците со политиката постоел
и ќе постои, но тешко на тие што го живеат. Можете да
замислите колкав стрес предизвикува таа врска. Уметноста
е моќна и знаеме колку често била користена како алатка за
15