Geschiedenis van de onmaatschappelijkheidsbestrijding in ...

f
o
==_v·
ç/
IIO
o
o
-Ruinen
Ten Ar!o •• Linde
\:.:.J _De Boomhof
·Molengoot
Onmaatschappelijken
ming bereikt met betrekking tot de kleurenkeuze van het schilderwerk,
waaraan, in het kader van het sociaal-pedagogische werk onder deze gezinnen
en onder de pupillen van deze gezinnen, bepaalde eisen werden
gesteld en waarbij, aangepast aan de gehele methodiek van dit bijzonder
maatschappelijk werk getracht werd de nieuwe inzichten omtrent de
verhouding van de verschillende kleurelementen en kleurschakeringen in
opvoedingsinstellingen in de praktijk te effectueren. Daarnaast werd
door eerder genoemde functionarissen tevens getracht op verantwoorde
wijze een (kleuren) harmonie te bereiken in de stoffering en meubilering
die sober, doch paedagogisch en aesthetÎsch verantwoord kon worden
genoemd en waarbij geen enkel moment de factor van het kosten vraagstuk
werd verwaarloosd'.3
Ondanks de verbeteringen blijven klachten over de gebrekkige accomodatie
ook tijdens de tweede helft van de jaren vijftig veelvuldig.
Men moet bijvoorbeeld soms jaren wachten op aangevraagde goederen
en beloofde reparaties. Dit komt omdat het beheer van de gebouwen
niet onder het ministerie van Maatschappelijk Werk valt, maar
onder het ministerie van Volkshuisvesting. Bureaucratische molens
malen nu eenmaal langzaam en zo gebeurt het dat pas op het moment
waarop men besluit de gezinsoorden en internaten op te heffen, de
huisvesting van gezinnen en personeel enigszins tot tevredenheid
stemt.
De wetenschappelijke koers, die het ministerie van Maatschappelijk
Werk sinds 1952 vaart heeft grote gevolgen voor de personeelsleden
die het dagelijkse heropvoedingswerk in de gezinsoorden verrichten.
De rapportage, een van de belangrijkste pijlers van de research, komt
op hun schouders te rusten en de benadering van het-gezin-als-geheel
vereist voortdurend onderling overleg. Zodoende wordt een groot
deel van de werktijd voortaan in beslag genomen door het schrijven
van lange verslagen en het bijwonen van dito vergaderingen. Dit gaat
ten koste van het dagelijkse, informele. contact met de bewoners.
Voor de werkers van het eerste uur is deze overgang dikwijls te groot.
Zij verlaten in de jaren na 1952 niet zelden gedesillusioneerd de gezinsoorden.
Aan nieuwe personeelsleden worden veel hogere eisen gesteld
wat betreft opleiding en achtergrond dan voorheen. Zoals we
hebben gezien hadden personeel.sleden in de jaren veertig meestal nauwelijks
opleiding of ervaring. Nu de gezinsoorden een wetenschappelijk
experiment zijn geworden, kan dat niet meer, luidt het ten departemente.
Het werk heeft dringend behoefte aan professionele, deskun-
III