De verborgen gevaren van vaccinaties - WantToKnow.nl

Op 1-12-2007 trof ik in de Volkskrant een artikel aan onder de titel: Houdgreep laat eiwit
bewegen. Ik citeer enkele delen uit dit artikel over het onderzoek door Groningse fysici en
biologen die ontdekten hoe een als een origamifiguurtje opgevouwen eiwit toch als een slang
door een celmembraan kan glijden
[…] Nu was al enige tijde de vraag hoe dergelijke origamifuguurtjes flexibel genoeg kunnen
zijn om de tocht door de nauwe kanalen van celmembranen te volbrengen. Deze week geeft
een team van Nederlandse onderzoekers in Science het antwoord: daar hebben ze tamelijk
hardhandige lijfwachten voor.
De onderzoekers hebben gezien hoe begeleidende moleculen, zogeheten chaperonnes, een
eiwit zodanig in de houdgreep nemen dat dat zich niet kan vouwen tot zijn natuurlijke, rigide
vorm. Pas als het eiwit op deze manier min of meer undercover zijn tocht door het
celmembraan heeft voltooid neemt het zijn ‘vouw’ aan en wordt het functioneel.
Dat vouwmechanisme staat nogal in de aandacht omdat verkeerd gevouwen eiwitten ernstige
consequenties kunnen hebben. Ze kunnen gaan samenklonteren en zo ziektes als Alzheimer
veroorzaken, is het idee. Vandaar ook de interesse in de rol van de chaperonnes, die het
klonteren kunnen voorkomen […]
[…] Tans en zijn collega’s haalden een suikerbindend eiwit uit de darmbecaterie E. coli en
hingen dat tussen de piepschuimbolletjes, dieze vasthielden met een pipet en een ‘optische
pincet’, een sterke laserbundel. Ze rekten het eiwit helemaal uit, en keken hoe het eerst
langzaam in zichzelf terugveerde tot een kluwen, om zich vevolgens in de juiste vorm te
vouwen (een gebeurtenis op zich, waarbij de eiwitkluwen allerlei vormen uitprobeert tot hij
een stabiele gedaante gevonden heeft).Daarna deden ze de proef nog een keer, maar dan na
toevoeging van een chaperonne. Die bleek zich veel meer met het eiwit te bemoeien dan
gedacht. De eiwitsliert veerde wel terug tot een kluwen, maar wist zich door toedoen van de
chaperonne niet meer op te vouwen.
De onderzoekers ‘voelden’ aan de pincet ook dat het veel gemakkelijker is om een
eiwitkluwen uit te rekken (wat in de cel noodzakelijk is om het molecuul door een kanaaltje te
persen) dan de starre, opgevouwen versie van het eiwit. Daarmee bevestigt het experiment dat
chaperonnes, door eiwitten in hun wolbolletjesgedaante te houden, het transport ervan door
membranen vergemakkelijken […]
[…] Een andere Groningse groep, met onder anderen dr. Liesbeth Veenhoff, publiceert net
deze week in Nature twee artikelen waarin de poriën van een dergelijk membraan met behulp
van krachtige computerberekeningen in kaart worden gebracht. De onderzoekers zagen dat
het omhulsel van een celkern bestaat uit 456 eiwitten, met kanaaltjes daartussen. Ze ontdekten
dat er langdradige tentakels op de binnenwand van de poriën zitten. Die reguleren het
transport van eiwitten door het membraan in samenwerking met chaperonnes. Ook uit dit
onderzoek blijkt dus weer de actieve rol van de eiwitbegeleiders […]
De Van der Waalskracht zorgt voor de juiste opvouwing van eiwitmoleculen omdat bepaalde
atomen in die moleculen elkaar aantrekken door hun respectivelijke elektropositiviteit en
elektronegativiteit.
Als die structuurgevende Van der Waalskracht wordt verstoord door blootstelling aan een
relatief grote positieve of negatieve lading, wordt het bindende proces verstoord omdat dan
alle ladingen tenderen naar positief of negatief en gelijkgerichte ladingen elkaar niet meer
aantrekken. De elektropositiviteit van bijvoorbeeld zink laat dan alle ladingen verschuiven
richting positief. Bij een sterke ladingsverschuiving die zodanig is dat alle ladingen van de
samenstellende atomen van een molecuul positief of negatief worden – of er althans geen
124