De verborgen gevaren van vaccinaties - WantToKnow.nl

(cumulatieve gewicht). De kringen zullen een steeds grotere impact hebben en steeds
groter worden. Met toenemen van de veldsterkte van het virus neemt ook de mondiale
veldsterkte gestaag toe. En daarom kan de ‘ziektegolf’ zich steeds makkelijker en sneller
uitbreiden. De verspreidingssnelheid van de besmetting kan daardoor exponentieel
toenemen. Dat is goed waarneembaar bij H5N1 waar de besmettingsgolf in een week tijd
over Turkije opschoof.
• Overdracht van virusdeeltjes kan op verschillende manieren gebeuren. Dit is afhankelijk
van het type virus. Er zijn DNA- en RNA-virussen. Bij een gewoon RNA-virus zoals dat
voor griep of polio functioneert het RNA rechtstreeks als genetisch materiaal dat het kern-
DNA van de cel voor zijn eigen gebruik aanpast door het virusdeeltjes te laten produceren.
Een virus – en bij deze gewone RNA-virussen ook de inerte vorm - dringt door het
membraan van de gastheer en brengt het virale nucleïnezuur in de cel. Het nucleïnezuur
wordt door de ribosomen van de gastheercel vertaald, waardoor er enzymen geproduceerd
worden die noodzakelijk zijn voor de vermeerdering van het virus en voor de vorming van
dochtervirionen. De virionen komen meestal door lysis – ofwel de dood en daaropvolgende
afbraak - van de gastheercel vrij. Retrovirussen zijn ook RNA-virussen, maar hier dient het
RNA als mal om eerst het virale genoom te vertalen in pro-viraal DNA, dat vervolgens
wordt ingebouwd in het gastheer-DNA. Het RNA op zich kan zich niet direct bij het DNA
inbouwen. Doordat deze retrovirussen zich inbouwen, kunnen ze zich alleen maar tegelijk
met de cel zelf vermenigvuldigen door deling. De snelheid van de mitose is bepalend voor
de snelheid van virusvermeerdering. Daarom vindt virusvermeerdering van retrovirussen –
zoals bjvoorbeeld HIV - altijd maar heel geleidelijk plaats en worden de cellen niet door
het virus gedood. Retrovirussen kunnen immers slechts overleven als de celdeling
ongehinderd voortgaat HIV is een zogenaamd ‘lenti-RNA-virus. (Lenti = langzaam.).
Tussen de celdelingen door kan het virus – via micro-RNA’s – immuuntaken van de T-cel
inactiveren en daarvoor in de plaats tegelijkertijd opdracht geven tot de synthese van
eiwitten die het virus kan gebruiken als grondstof voor het maken van nieuwe envelopjes
en manteltjes enz. Tijdens de mitose wordt normaliter het cel-DNA verdubbeld voordat de
cel in twee nieuwe cellen deelt. Tijdens die mitose-duplicatie kunnen altijd mutaties
plaatsvinden en dat gebeurt nu meestal ook: het virus-genoom heeft zich als intron
ingebouwd in het DNA (uitvoeriger uitleg volgt) en dat kan zich tijdens die mitose
duplicatie ook nog eens extra dupliceren. Die extra duplicatie kan dan bij de deling de
klaarliggende envelop en mantel aantrekken en ontsnappen als vrijgekomen kloon. Hoe
sterker het veldcontact, hoe groter de kans dat er bij beide sets DNA zo’n extra kloon
dupliceert.
• Bij direct contact tussen besmette en onbesmette mensen of dieren – via bloed en/of
speeksel – blijft het virus in geactiveerde vorm bestaan en vindt er overdracht plaats van
‘levende’ virusdeeltjes. Maar gewone (DNA- of RNA)virussen kunnen zich ook via een
‘inert’ stadium verspreiden, zoals via kleine vochtdeeltjes die afkomstig zijn van een hoestof
niesbui, of via tafelbladen en deurklinken en andere voorwerpen die door verschillende
individuen worden beroerd. De meeste slijmdruppeltjes van een hoest- of niesbui hebben
een doorsnee van eentiende millimeter en vallen al na een paar seconden op de grond of
het tafelblad, maar sommige druppeltjes drogen uit en schrompelen ineen tot tienmaal
kleinere aërosolen. Die kunnen uren en dagen drijven op de wind. Tijdens dat inerte
stadium worden zij intact gehouden door de aansturing van hun velden, want de
nucleotiden van hun DNA of RNA moeten wel vibrerend blijven resoneren met hun
veldinformatie. Als de virus-nucleotiden bij gebrek aan voldoend sterke informatie stoppen
met resoneren, sterft het virusdeeltje. Als echter gedurende een langere periode steeds meer
197