De verborgen gevaren van vaccinaties - WantToKnow.nl

• De Noord-Afrikaanse makaak sylvana heeft alleen A. De chimpansee leeft in Afrika en
heeft alleen de bloedgroepen A en O. In West-Europa zien we hoofdzakelijk A (41,8%) en
O (46,7%).
• In West-Europa heeft eenderde van de A-populatie de jongere A2-variant, terwijl we A2
niet zien in Azië, waar wel weer relatief veel B voorkomt.
• De eskimo’s en de – volgens onderzoek van speciale bloedkenmerken - van hen
afkomstige indianen van Noord- en Zuid-Amerika hebben overwegend bloedgroep O en
behoren dus tot het mongoloïde hoofdras van Azië. Bij de Aziatische makaak nemestrina
trof men 74,2% O aan en bij de Geladas (Theropithecus gelada) zelfs 100%.
• Door genetische drift kunnen de percentages van de aanwezige bloedgroepen verschuiven
en isolement kan leiden tot dominantie van een bepaald type, zoals ook het geval is bij
bloedgroep O die veel wordt aangetroffen in geïsoleerde gebieden (Mourant et al. 1978).
In het licht van bovenstaande observaties is het niet onmogelijk dat in de loop van de evolutie
verschillende apenrassen min of meer gelijktijdig naast elkaar aan de wieg van de huidige –
uit verschillende rassen bestaande - mensheid hebben gestaan. Niet alle genoemde
apensoorten hoeven daarbij betrokken te zijn geweest, maar aan de rol van de chimpansee
lijkt men inmiddels niet meer te twijfelen. En waarom zou de ene mensaap wel in aanmerking
komen als voorouder en de andere niet?
Zelf denk ik dat er zowel smalneus-apen als breedneus-apen betrokken zijn geweest bij de
evolutionaire ontwikkeling van de verschillende mensenrassen.
Men vond in de moderne mens verschillende lijnen van mitochondriaal DNA en
veronderstelde dat dit afleidingen waren van één Afrikaanse oermoeder. Zouden die
verschillende mitochondriale lijnen ook niet afkomstig kunnen zijn van verschillende
‘primitieve oermoeders’ zoals verschillende primatensoorten?
Verspreiding van de nog jonge mens en diverse grote migraties en onderlinge vermenging
leidden tot het huidige patroon van bloedgroepenspreiding, dat nog altijd tot op zekere hoogte
correspondeert met de oorspronkelijke leefgebieden van de vermoedelijke voorgangers van de
mens.
Het zou van wetenschappelijke moed getuigen als men de onderzoeksmogelijkheden van de
moderne genetica eens zou aanwenden voor een verkenning van genetische overenkomsten
tussen de verschillende menselijke hoofdrassen en de verschillende hogere primaten met hun
in dierentuinen waarneembare ‘bijna menselijke gedrag’, dat door zoveel mensen - met een
grote verscheidenheid aan etnische kenmerken - als zo herkenbaar wordt gade geslagen.
De mutatie van de tuberculose-bacil
Hoe klein de kans is dat toevallige mutaties ook evolutionair voordeel opleveren blijkt uit de
incidentie van een resistentie-mutatie van de tuberculose-bacil. In het kader van
medicijnonderzoek werd gezocht naar mutaties in twee soorten bacillen – Mycobacterium
tuberculosis en Mycobacterium smegmatis – en daarvan zowel het wildtype als de variant die
resistentie tegen R207910 of andere middelen had ontwikkeld. In Natuurwetenschap &
Techniek van februari 2005 lees ik daarover:
[…] Uiteindelijk ontvingen de wetenschappers een database met een half miljard baseparen.
“Daarin troffen onze computers zo’n drieduizend mutaties aan. Het aantal dat mogelijk
verband hield met resistentie tegen R207910 konden we terugbrengen tot zeven, en daarvan
zaten er drie op hetzelfde gen.” Om te bepalen of dit gen codeerde voor het eiwit waarop het
middel aangreep, brachten de onderzoekers een mutatie aan in dit gen bij een niet-resistente
bacil. Die bleek daarop inderdaad resistent te worden tegen R207910. Het bewuste gen
codeert voor het enzym ATP-ase. ATP is de universele energiedrager die bij alle chemische
189