De verborgen gevaren van vaccinaties - WantToKnow.nl

eacties in levende cellen een rol speelt. De stof werkt alleen op het ATP-ase in de
mycobateriën, in andere organismen is dat type enzym ongevoelig […]
Met een zo kleine kans op een voordelige functiemutatie per soort – één op de drieduizend -
en het feit dat overeenkomstige functies per soort ook nog verschillend werken - lijkt het erg
onaannemelijk dat de hele evolutie is gebaseerd op dit soort toevallige mutaties, zeker als we
ons realiseren hoeveel genen de huidige mens met al zijn celspecialisaties bezit. Er zijn
momenteel meer dan tweehonderd verschillende menselijke celspecialisaties bekend. Maar
dat is nog niet alles. De mens heeft afgerond 30.000 genen maal gemiddeld 2.400 basenparen
en dat is totaal plusminus 72 miljoen basenparen. Hoeveel genen een tuberkelbacil heeft is mij
niet bekend, maar een tuberkel bacil heeft veel minder genen - en dus ook veel minder
basenparen - dan de mens. Naarmate het aantal genen (en dus basenparen) in een organisme
groter wordt, wordt de kans op een toevallige voordelige mutatie van precies dat ene gen
steeds kleiner. De kans op een voordelige mutatie van een bepaalde functie is dus omgekeerd
evenredig met het aantal genen (basenparen). Naarmate zich uit de eerste eencelligen een
steeds complexer organisme ontwikkelde, werd de kans op voordelige evolutionaire mutaties
dus steeds kleiner – en de kans op waardeloze mutaties steeds groter.
We kunnen het ook nog anders in beeld brengen. DNA bestaat uit nucleotiden, die als
tripletten (combinatie van drie letters) coderen voor een aminozuur. Er zijn 20 aminozuren die
in allerlei onderlinge combinaties talloze verschillende eiwitten maken. Een eiwit bestaat uit
veel verschillende aminozuren, naar schatting uiteen lopend van honderd tot zelfs duizenden.
De volgorde van de aminozuren bepaalt het uiteindelijke eiwit. Dat betekent dat er zeer veel
mogelijkheden bestaan voor een speciaal eiwitrecept. Dat wordt een getal met misschien wel
een paar honderd nullen. De kans dat een spontane mutatie van één of meer nucleotiden of
zelfs enkele tripletten daarbij ook nog leidt tot een nieuw functioneel eiwit dat niet een
degeneratie, maar een verbetering van de soort betekent, is daarom verwaarloosbaar klein.
Volgens mij is de mogelijkheid dat de weg van eencellige naar complexe mens enkel en
alleen maar is gepavleid met een zeer lange reeks van deze uiterst zeldzame en steeds
zeldzamer wordende soort mutaties gewoonweg oneindig klein. Er moet dus beslist meer aan
de hand zijn dan een zeer lange serie van uiterst zeldzame toevallige mutaties.
Interessant is in dit verband ook een beschrijving van de werking van DNA, zoals te lezen in
het boek Evolutiepatronen, door Roger Lewin, 1998, uitgegeven door de Wetenschappelijke
Bibliotheek van Natuur & Techniek.
[...] Eiwitten zijn producten van genen en zeggen dus iets over de genetische informatie,
hoewel niet zo gedetailleerd als een complete sequentieanalyse. De bouwstenen van DNA zijn
chemische eenheden, zogenaamde nucleotidebasen, waarvan vier vormen bestaan: adenine,
guanine, cytosine en thymine (afgekort tot A,G,C en T); aaneengeregen als kralen aan een
ketting vormen de nucleotidebasen de DNA-sequentie van genen.
Ook eiwitten hebben de vorm van een kralensnoer en daarbij worden de kralen gevormd door
20 verschillende aminozuren. De DNA-volgorde van een gen bepaalt rechtstreeks de
aminozuurvolgorde van het eiwit dat het gen produceert; een triplet van nucleotiden - een
codon- in een bepaalde volgorde fungeert als een code voor één van de 20 aminozuren.
De DNA-sequentie van een gen bevat dus op zijn minst drie keer zoveel informatie als de
aminozuurvolgorde van een eiwit. (In werkelijkheid is dat nog meer, omdat bepaalde posities
in het triplet het type nucleotide kunnen veranderen zonder dat dit effect heeft voor het
aminozuur dat erdoor gecodeerd wordt.) Verschillen in de eigenschappen van eiwitten
weerspiegelen dus verschillen in de genen van de individuen van wie ze afkomstig zijn.
Zulke verschillen zijn een gevolg van de geschiedenis, veroorzaakt door mutaties die zich
voortdurend voordoen in afzonderlijke ontwikkelingslijnen.
190