De verborgen gevaren van vaccinaties - WantToKnow.nl

– in de vorm van MF59 - en ook aluminium hydroxide, maar iedere Nederlander moet er
volgens minister Klink ook nog eens tweemaal mee worden ingespoten.
In relatie tot het gebruik van squaleen in MF59 en de gevonden antilichaam tegen (het
vervormde) squaleen is het volgende artikel interessant:
* Asa PB, Cao Y, Garry RF., “Antibodies to squalene in Gulf War syndrome. », Exp Mol
Pathol. 2000 Feb;68(1):55-64.
Een recent ontwikkelde mogelijkheid om de ruimtelijke structuur van moleculen in
beeld te brengen
Het zou hoogst interessant zijn als we zouden beschikken over de mogelijkheid om de
ruimtelijke structuur in beeld te brengen van zowel het gewone lichaamseigen squaleen en
squaleen dat beïnvloed wordt door de nabijheid van elektro-actieve stoffen – zoals kwik,
aluminiumzouten en Span85. Wellicht dat dan onomstotelijk zou komen vast te staan dan
vaccins waarin zich squaleen plus elektro-actieve stoffen bevinden levensgevaarlijk zijn
vanwege de ruimtelijk vervormde moleculen die ze bevatten en die daarom kunne leiden tot
alle mogelijke functiestoornissen. Maar die mogelijk is kortgeleden gepresenteerd.
In de kenniskatern van de Volkskrant van 29-8-2009 las ik een interessante beschrijving van
een nieuwe methode om de ruimtelijke structuur van moleculen in beeld te brengen.
Vanwege het belang van deze onderzoeksuitkomst in deze context zal ik het verslag helemaal
citeren:
[…] Atomen aftasten met een veertje
Een beeld maken van atoen in een molecuul is complex. In Zurich en Utrecht is dat nu gelukt.
Hoe zou Peter Liljeroth op een feestje uitleggen hoe hij de zomer heeft doorgebracht? Als hij
het simpel wil houden, zou de onderzoeker van de Universiteit Utrecht kunnen uitleggen dat
hij er als eerste ter wereld, samen met vier collega’s van een laboratorium van IBM in Zürich,
in is geslaagd om een keikje te maken van de ruggegraat van een molecuul. Daarvoor moet je
kijken op het niveau van atomen. Dat vraagt om heel bijzondere apparatuur en heel
bijzondere methoden.
Het vijftal heeft in het jongste nummer van Science meer woorden dan hierboven nodig om
hun opmerkelijke prestatie te beschrijven. Hun ‘camera’ is een apart soort microscoop –
eentje zonder lenzen, maar wel uitgerust met een piepklein en uiterst gevoelig veertje
waarmee de onderzoekers het oppervlak van een molecuul hebben afgetast. Zoals een blinde
een boek in braille leest.
Die vergelijking gaat enifszins mank. Een blinde raakt met zijn vingers het papier aan waarin
brailebolletjes zijn gedrukt. Het veertje in de microscoop van Liljeroth en IBM doet dat niet.
Het hangt een halve nanometer – de helft van een miljoenste millimeter – boven het molecuul.
Op die afstand kun je de aantrekkingskracht tussen atomen meten. Met gepriegel op dit
niveau hebben de onderzoekers ervaring. In een artikel dat ze in juni in Science publiceerde,
lieten ze zien dat ze met hun atoomkrachtmicroscoop de lading van afzonderlijke atomen in
een molecuul konden bepalen (positief, negatief of niet).
Dat klinkt eenvoudiger dan het is. Op het niveau van atomen zijn de krachten zo zwak, dat
elke invloed van buitenaf fataal is. De microscoop is dan ook gehuisvest in een constructie
waarin een extreem hoog vacuüm heerst en een temperatuur van minus 268 graden Celcius.
Dat is maar 5,15 graden boven het absolute nulpunt, het punt waarbij atomen tot stilstand
komen.
Normaal is de punt van de veer in de atoomkrachtmicroscoop van metaal. Om de
gevoeligheid van de punt op te krikken, hebben Liljeroth en zijn collega’s er een
88