De verborgen gevaren van vaccinaties - WantToKnow.nl

dan zien we hoe deze drie bloedgroepen wereldwijd een verschillende spreidingsfrequentie
kennen onder de menselijke populatie. Migraties zorgen voor onderlinge vermenging.
Bloedgroepenonderzoek wordt veelvuldig gebruikt om de herkomst en verspreiding van
bevolkingsgroepen in kaart te brengen.
Bloedgroepen zijn onderhevig aan evolutie. Door bijvoorbeeld mutatie of deletie van het
DNA dat verantwoordelijk is voor de aanwezigheid van suikers op de rode bloedlichaampjes
kunnen antilichamen veranderen of verdwijnen. Het boek Bloedgroepenonderzoek, theorie en
praktijk, M.M. Overbeeke eb C.P. Engelfriet, 1994, Bohn, Stafleu Van Loghum, zegt
bijvoorbeeld omtrent de uit A1 geëvolueerde jongere A2-varinat van bloedgroep A het
volgende:
[…] Door moleculair-biologisch onderzoek is het verschil tussen A1 en A2 duidelijker
geworden. Er zijn twee verschillen tussen het A1 en het A2-allel, nl. een aminozuursubstitutie
en een deletie in het DNA van het A2-allel. Tengevolge hiervan is het A2-transferase 21
aminozuren langer dan het A1-transferase. Dardoor kan het A2-transferase uitsluitend Nacetyl-galactosamine
hechten aan H-ketens type 1 en 11 terwijl het A1-transferase deze
suiker aan alle vier typen H-ketens kan hechten. Het aantal A-antigenen is daardoor veel
groter op A1- dan op A2-cellen […]
Bloedgroep O mist zelfs de A- en B- antigenen en heeft volgens mij al een langere
evolutionaire weg afgelegd.
Hoewel vermenging van bloedgroepen plaatsvond, kunnen we in de verschillende
werelddelen nog duidelijk grotere en kleinere concentraties van bepaalde bloedgroepen
herkennnen.
Interessant is in dit verband dat we onder de apen van de Oude en Nieuwe Wereld ook
verschillende bloedgroepen aantreffen.
In Molecular Biology and Evolution of Blood Group and MHC Antigens in Primates, door A.
Blancher, J. Klein en W.W. Socha, Springer, 1997, staat een overzicht van de bloedgroepen
van smalneus en breedneus(mens)apen. Het verschil tussen A1 en A2 wordt alleen benoemd
in die gevallen waarin dat voor het eerst optreedt.
Het betreft hier verschillende apenrassen met bloedgroepen die we – in soms uitgesproken
hoge concentraties - ook aantreffen bij verschillende menselijke rassen.
Bij de mandril zien we A. Bij de makaak A, B en AB en soms ook O. De makaken in Azië
vertonen overwegend bloedgroep B, terwijl de geteste makaak sylvana – die als enige makaak
in Noord-Afrika en Gibraltar leeft - alleen A heeft. Bij 89 geteste Aziatische makaken
(nemestrina) trof men 74,2% O aan. Bij 20 Geladas uit de Oude Wereld vond men alleen O.
De baviaan heeft minder A, meer B en een beetje AB en leeft in Afrika en Arabië.
De gorilla uit midden Afrika heeft alleen B en de Orang Oetan op Noord-Sumatra en Borneo
heeft meer A, minder B en een beetje AB. De chimpansee vertoont A1 en O. Pas bij de mens
zien we voor het eerst naast A1 ook een uitgesproken A2.
Het aandeel O bij de chimpansee is volgens een test onder 972 individuen 10,1 procent.
Bij de huidige West-Europese populatie is het percentage individuen met O 46,7 procent.
Hoewel er – zeker in geïsoleerde gebieden – een evolutionaire ontwikkeling bestaat naar O
(Mourant, 1978), kwam deze bloedgroep ook al voor bij apen van de Oude Wereld.
• De Aziatische makaak heeft voornamelijk B. De Gorilla (B) leeft in Midden-Afrika. De
baviaan met relatief veel B leeft in Afrika en Arabië. De Oran Oetang (meer A, minder B,
AB) leeft nu in Noord-Sumatra en Borneo. Wereldwijd worden de hoogste concentraties
van bloedgroep B aangetroffen in Azië en in iets mindere mate in Arabië en Afrika.
188