De verborgen gevaren van vaccinaties - WantToKnow.nl

Moedervlekken en lokaal verlies van de epigenetische codering
Moedervlekken – dus donkere stukjes huid met meer pigment en soms ook beharing– zijn
niets anders dan stukjes huid waar lokaal de moderne epigenetische codering voor het
melanine-gen (voor hogere breedtegraden) is weggevallen. Die stukjes huid worden daarom
aangestuurd door de sterkere velden van mensen en hun voorouders rond de evenaar.
Zo’n moedervlek begint met één of meer celletjes waarin in het kern-DNA de epigenetische
codering van het melanine-gen is uitgevallen. Dit kan bijvoorbeeld gebeuren als er tijdens de
eerste ontwikkeling van het embryo sprake is van een mutatie ten gevolge van een meer of
minder lange periode van verminderde kwaliteit van het veldcontact tussen het jonge embryo
en zijn aansturende morfogenetische velden. Bij iedere volgende celdeling wordt die mutatie
dan weer doorgegeven en zo groeit de moedervlek tijdens de ontwikkeling. Informatie
betreffende die moedervlek wordt weer opgenomen in de kiembaancellen en daarom kan zo’n
moedervlek ook voorkomen bij het nageslacht, dus erfelijk worden.
Fylogenetische terugval voor andere functies dan die van melanine in de huid
Bij moedervlekken is er eigenlijke sprake van een soort van lokale fylogenetische terugval
van de huid, die relatief onschuldig is. Wel levert dit een grotere kankergevoeligheid op,
omdat ook kanker gerelateerd is aan dominantie van sterke evolutionair oude veldinformatie
die – conform het delingsgedrag van bacteriën en virussen – de celdelingscyclus zodanig
ontregeld dat de remming daarvan gradueel uitvalt ten gunste van de celdeling.
Ook bij het mechanisme dat nakomelingen van een ouders met verschillende huidskleur altijd
de kenmerken dragen van de evolutionair oudste donkerste huidskleur is een vorm van
fylogenetische terugval naar een ouder evolutionair stadium, dat echter meestal alleen
betrekking heeft op de huidskleur en daaraan gerelateerde omgevingsaanpassingen. Op het
functioneren van het brein heeft de donkere huidskleur normaliter echter helemaal geen effect,
omdat het slechts gaat om een aanpassing die bedoeld is voor de aanmak van melanine en
vitamine D.
Maar er is ook nog een andere vorm van fylogenetische terugval mogelijk die wel het
psychisch functioneren aantast en dat zelfs zonder in het oog lopende uiterlijke kenmerken.
En het is juist het mechanisme van de dominantie van de donkerste huidskleur die dat wél
schadelijke mechanisme ook begrijpelijk maakt.
Als twee blanke mensen matchen, dan is hun nakomeling ook blank. Dus uiterlijk is er geen
sprake van fylogenetische terugval. Maar als er sprake is van een vermindering van de
kwaliteit van de aansturing door morfogenetische veldinformatie, dan kunnen tijdens de
embryonale ontwikkeling en in de eerste jaren na de geboorte ook veranderingen optreden in
de ontwikkeling van breinstructuren. En dat verloopt dan op dezelfde manier als bij de
dominantie van de huidskleur. Evolutionair moderne breinstructuren zoals de amygdala en de
frontale lobben ontwikkelen zich dan onder dominantie van die sterke oude velden van
evolutionaire voorgangers dan ook conform die van deze voorouders (eerste mensachtigen,
mensapen of nog vroegere voorgangers).
Als de moderne – en daarom zwakkere – informatie onvoldoende kan aansturen door
wegvallen van het signaal (zie Veldcontact) , dan neemt de aansturing door de sterkere oudere
informatie het over en wordt dominant. Op die manier kan de moderne epigenetische codering
wegvallen, waardoor oudere structuren zich weer optimaal kunnen ontwikkelen. Of de oudere
201