De verborgen gevaren van vaccinaties - WantToKnow.nl

Ik lees hier: […[ Dit gen bleek echter een deel van het immuunsysteem bij de muizen lam te
leggen, met als gevolg dat de muizen stierven. Erg verontrustend is dat ook muizen die eerder
waren gevaccineerd tegen het virus, binnen enkele dagen stierven. Als deze technieken
worden toegepast op organismen die bruikbaar zijn voor biologische oorlogsvoeiring
(Bacillus anthracis, Yersinia pestis, Francisella tualensis) zijn de gevolgen niet te overzien,
aldus veel wetenschappers […]
Ook bij mensen kan onbedoeld (of niet?) het immuunsysteem benadeeld worden en
bovendien bleek dat muizen die waren gevaccineerd voorafgaand aan de vaccinaties met
vaccins waaraan later dat gen voor IL-4 was toegevoegd, binnen enkele dagen stierven.
Die muizen stierven als het ware ‘met terugwerkende kracht’ aan de gevolgen van het
toevoegen van IL-4 aan de vaccins voor een later experiment bij andere muizen.
Dit is iets wat die wetenschappers helemaal voor onmogelijk hadden gehouden. Als ze echter
rekening hadden gehouden met de variabele ’aansturende veldinformatie’, dan hadden ze
kunnen weten dat de virale antigenen in de eerste groep muizen konden gaan mee-resoneren
met de veldinformatie waarmee de latere hoeveelheid virale antigenen bij de latere groep
testmuizen ging resoneren. Derhalve begonnen de virale antigenen in de eerste groep
testmuizen dezelfde eigenschappen te vertonen als de virale antigenen in de laatste groep
testmuizen. Hierdoor stierven de muizen in de eerste testgroep alsnog.
Dit effect treedt voornamelijk op als de beide groepen testmuizen in elkaar nabijheid in het
zelfde laboratorium verblijven, maar is ook over grotere afstanden werkzaam. Dit effect is al
reeds in 1965 door de Rus Kaznacejev beschreven als het zogenaamde cytopatisch
spiegeleffect. Hij noemde het door hem bewezen informatie-overdrachtmechanisme waarbij
biofotonen biochemische reacties kunnen induceren: ‘cytopathisch spiegeleffect’.
Kaznacejef wilde weten of celculturen elkaar onderling kunnen beïnvloeden en nam daarom
twee volledig geïsoleerde celculturen die hij – gescheiden door quartsglas – naast elkaar zette.
Eén van de culturen behandelde hij telkens met een bepaalde stressfactor, bijvoorbeeld een
virus, gif of sterke UV-straling die kan leiden tot mutaties door replicatie van extra genetisch
materiaal).
De celculturen werden voorzien van een voedingsbodem en bij 37 graden Celcius in het
donker opgesteld. Voor de ongeveer 12.000 experimenten werden ook cellen van menselijke
embryo’s gebruikt en tumorcellen van baarmoederkanker. Men ontdekte enkele interessante
dingen:
• De onderlinge beïnvloeding trad alleen op als er Quartsglas werd gebruikt, dat veel meer
UV-straling doorlaat dan gewoon glas. Het leek dus dat morfogenetische informatie
hoofdzakelijk via het UV-spectrum wordt doorgegeven, maar daarbij van een zodanig
zwakte is dat dit normaliter niet als zichtbaar licht wordt doorgegeven.
• Om een effect te kunnen hebben moesten de beide celculturen ongeveer 4 tot 5 uur met
elkaar in contact zijn geweest. Het waarneembare effect ontstaat echter pas na ongeveer
18 tot 20 uur. Na 48 uur was het effect optimaal.
• Het cytopathisch spiegeleffect bleek gedurende het jaar variaties te kennen in kwaliteit.
Na verloop van enige tijd ontdekte men dat deze schommelingen verband hielden met
variaties in de sterkte van het aardmagnetisch veld. Ook variaties in de zonneactiviteit
konden deze schommelingen in de kwaliteit van de informatie-overdracht veroorzaken.
Deze cytopathische effecten werden waargenomen bij 75 tot 80 procent van de experimenten.
Ik citeer nog even een fragment uit Die Entdeckung der Wellengenetik in Rusland , een artikel
door Hartmut Müller, dat in 2001 verscheen in raum&zeit, Ehlers Verlag GmbH, en dat te
vinden is op: http://www.esomay.ch/pdf/wellengenetik.pdf
167