De verborgen gevaren van vaccinaties - WantToKnow.nl

houden klopt het virus vergeefs aan bij gastheren die hem al kennen. Het gevolg is dat het
mondiale aantal virusdeeltjes weer afneemt. De opslag van nieuwe informatie neemt ook af.
Morfogenetische veldinformatie kan alleen blijven bestaan als er regelmatig voldoende
nieuwe informatie wordt opgeslagen om het veld actueel en op sterkte te houden.
Morfogenetische veldinformatie moet worden beschouwd als een vorm van korte-termijngeheugen
dat uitdooft zodra het niet meer (voldoende) wordt geactualiseerd. Zoals ik
elders in mijn werk uitleg, dooft dan deze vibratie voorgoed uit. De morfogenetische
‘herinnering’ aan deze uitgewoede virussen wordt langs natuurlijke weg uit het universele
bestand gewist. Iedere pandemie betekent daarom tevens het einde van deze variant van
een virus, voor zover deze geen kans ziet om in een ‘natuurlijk reservoir’ onopvallend te
blijven voortbestaan, totdat eventueel een nieuwe toevallige noodlottige mutatie weer
nieuwe gastheren aanbiedt.
Waarom niet alle mensapen op alle locaties tegelijk richting hominide evolueerden
In het voorgaande werd de vogelgriepmutatie van 1918 benoemd als een evolutionaire speling
van het lot. Evolutie heeft inderdaad te maken met kansberekening. Bij toevallige en
gestuurde (evolutionaire) speelt altijd de populatiegrootte in relatie tot de kansberekening een
rol. Al duizenden jaren lang ontstaan nieuwe griepmutaties (influenza is een virusziekte die
ontstaat bij vogels) in een bepaalde streek van China die altijd al heel grote populaties kippen,
eenden en aanverwante vogelsoorten heeft geherbergd. In die grote vogelpopulaties heersen
relatief veel varianten van dit virus, waarvan vele niet direct dodelijk zijn voor de kippen en
eenden. Op die plek in China vinden we de grootste verscheidenheid aan vogelgriepviusvarianten
bij elkaar. Als door een zonnevlekkenmaximum de kans op een toevallige
mutatie wereldwijd toeneemt, dan zal de kans op zo'n mutatie het grootst zijn op de plek waar
zich de grootste hoeveelheid virusdeeltjes bevindt in ook nog eens de grootste verzameling
varianten. Dit gebeurt dan ook al duizenden jaren lang met zekere regelmaat. En dit geldt niet
alleen voor virusdeeltjes, maar ook voor dierlijke en menselijke populaties. Toevallige en
gestuurde (bijsturende) evolutionaire mutatie vindt plaats bij celdelingen en daar waar het
grootste aantal eendere celdelingen tegelijk plaatsvindt – dus in de grootste populaties – is de
kans op een bedoelde mutatie het grootst en/of zullen de meeste individuen tegelijk muteren.
De locatie met de grootste populatie (men)sapen zal dus het eerst een mutatie in de richting
van de mens te zien geven. Omdat deze infomatie vanaf dat moment in de morfogenetische
velden zit en – bij een succesvolle mutatie – blijft worden opgeslagen, zullen kleinere
populaties mensapen door hun wat kleinere mutatiekans deze mutatie pas wat later oppikken.
De mens hoeft dus niet perse op diverse plekken op aarde tegelijk te zijn ontstaan. Het is
vanuit deze theorie mogelijk dat de mutaties - die uiteindelijk de homo sapiens opleverden -
begonnen in Afrika en iets later werden opgevolgd door mensapensoorten in andere delen van
de wereld. Hierdoor is het mogelijk dat op verschillende tijdstippen uit verschillende soorten
mensapen verschillende menselijke rassen ontstonden.
Huidskleur en veranderingen hieraan
Maar aanvankelijk hadden die verschillende menselijke rassen - op basis van verschillende
type mensapen – wel met elkaar gemeen dat ze zich ontwikkelden in tropische en
subtropische gebieden, die gekenmerkt worden door een felle zonneschijn.
199