De verborgen gevaren van vaccinaties - WantToKnow.nl

In the more recent study, Classen examined data on the same vaccin, this time looking only at
children who had a sibling with Type 2 diabetes. He found that the hemophilus vaccine led to
an extra case of diabetes in one of every 50 such children, or 2 procent. This is 40 times
higher than the already-elevated rate found in the Autoimmunity study.
“The recent data shows that common childhood vaccines are especially dangerous to
children with a strong family history of diabetes,” Classen said. “Parents of a child with a
strong family history of insulin-dependent diabetes … should know that the administration of
a full series of vaccines may have a greater than 5 percent change of causing their child to
develop diabetes.”
Another study, pubished in the same issue of the Open Pediatric Medicine Journal,
demonstrated a connection between the hepatitis B vaccine and Type 2 diabetes […]
Uit dit laatste artikel blijkt:
• Dat inenten tegen de genoemde kwaal erger is dan de kwaal zelf.
• Bovendien blijkt dat een genetische predispositie voor diabetes de kans op het krijgen van
diabetes type 1 of type 2 door vaccinaties sterk in de hand werkt.
• Kennelijk gaat het niet om een specifieke vaccinatie die tot diabetes kan leiden, maar om
vaccinaties in het algemeen. En dat levert weer evidentie op voor de veronderstelling dat
een aan het werkzame vaccin toegevoegde stof, zoals kwik, de boosdoener is.
Conclusie:
Omdat arsenicum en kwik beide kunnen leiden tot diabetes en beide elektro-actief zijn,
is de veronderstelling gerechtvaardig dat het bij de invloed van kwik in vaccins
inderdaad gaat om de elektro-activiteit van kwik, dat door zijn elektro-posiviteit kan
leiden tot ladingsverschuiving in allerlei eiwitten en daardoor kan leiden tot
functiestoornissen en autoimmuunreacties.
Hoe gedeformeerde eiwitten kunnen leiden tot disfuncties van cellen en celkernen
In de weekend-editie van NRC Handelsblad van 5 en 6-7-2008 stond een artikel getiteld
Postbedrijf Eiwit &Co, waarin Nobelprijswinnaar (1999) Günter Blobel, van de Rockelfeller
Universiteit in New York vertelt hoe eiwitten op de juiste plaats in de cel belanden.
Ik citeer iets uit dit artikel:
[…] Blobels groep publiceerde in Cell van 28 december 2007 de atomaire structuur van een
deel van het transportkanaal in het membraan van de celkern. Dat bestaat uit maar liefst
dertig verschillende eiwitten, die elk met 8 tot 32 kopieën samen een achtvoudig symmetrische
cilinder vormen van totaal 450 eiwitten.
“Dit transportkanaal is het mooiste en zwaarste eiwitcomplex van de cel”, zegt Blobel. “Dat
moet ook wel, want in de celkern ligt het DNA. En het DNA mag natuurlijk niet worden
aangetast door enzymen die ongewenst het membraan passeren. Tegelijkertijd moeten er in de
celkern wel allerlei andere eiwitten naar binnen kunnen, zoals de eiwitten waar het DNA in
verpakt wordt, en de eiwitten die ervoor zorgen dat bepaalde genen worden aangeschakeld.”
Het eiwittransport door het membraan van de celkern werkt uiterst subtiel, zo laat onder
andere Blobels laboratorium zien. Bij de mens zijn zo’n twintig postcodes binnen de celkern
bekend – die aminozuurvolgordes zijn allemaal net een beetje anders.
En zo heeft Blobels laboratorium ook een hele familie van allemaal net even andere
transporteiwitten voor de celkern ontdekt, karyopherins geheten. (karyo betekent in het Grieks
59