De verborgen gevaren van vaccinaties - WantToKnow.nl

[…] Tans en zijn collega’s haalden een suikerbindend eiwit uit de darmbacterie E. coli en
hingen dat tussen de piepschuimbolletjes, die ze vasthielden met een pipet en een ‘optische
pincet’, een sterke laserbundel. Ze rekten het eiwit helemaal uit, en keken hoe het eerst
langzaam in zichzelf terugveerde tot een kluwen, om zich vervolgens in de juiste vorm te
vouwen (een gebeurtenis op zich, waarbij de eiwitkluwen allerlei vormen uitprobeert tot hij
een stabiele gedaante gevonden heeft).Daarna deden ze de proef nog een keer, maar dan na
toevoeging van een chaperonne. Die bleek zich veel meer met het eiwit te bemoeien dan
gedacht. De eiwitsliert veerde wel terug tot een kluwen, maar wist zich door toedoen van de
chaperonne niet meer op te vouwen.
De onderzoekers ‘voelden’ aan de pincet ook dat het veel gemakkelijker is om een
eiwitkluwen uit te rekken (wat in de cel noodzakelijk is om het molecuul door een kanaaltje te
persen) dan de starre, opgevouwen versie van het eiwit. Daarmee bevestigt het experiment dat
chaperonnes, door eiwitten in hun wolbolletjesgedaante te houden, het transport ervan door
membranen vergemakkelijken […]
[…] Een andere Groningse groep, met onder anderen dr. Liesbeth Veenhoff, publiceert net
deze week in Nature twee artikelen waarin de poriën van een dergelijk membraan met behulp
van krachtige computerberekeningen in kaart worden gebracht. De onderzoekers zagen dat
het omhulsel van een celkern bestaat uit 456 eiwitten, met kanaaltjes daartussen. Ze ontdekten
dat er langdradige tentakels op de binnenwand van de poriën zitten. Die reguleren het
transport van eiwitten door het membraan in samenwerking met chaperonnes. Ook uit dit
onderzoek blijkt dus weer de actieve rol van de eiwitbegeleiders […]
De Van der Waalskracht zorgt voor de juiste opvouwing van eiwitmoleculen omdat bepaalde
atomen in die moleculen elkaar aantrekken door hun respectievelijke elektropositiviteit en
elektronegativiteit.
Als die structuurgevende Van der Waalskracht wordt verstoord door blootstelling aan een
relatief grote positieve of negatieve lading, wordt het bindende proces verstoord omdat dan
alle ladingen tenderen naar positief of negatief en gelijkgerichte ladingen elkaar niet meer
aantrekken. De elektropositiviteit van bijvoorbeeld zink laat dan alle ladingen verschuiven
richting positief. Bij een sterke ladingsverschuiving die zodanig is dat alle ladingen van de
samenstellende atomen van een molecuul positief of negatief worden – of er althans geen
verschillende polariteiten meer aanwezig zijn - verliest het molecuul zijn vouwing en kan het
worden gestrekt. Bij een minder sterke ladingsverschuiving - waar slechts een tendens is naar
één van beide polariteiten en er (naast neutrale) nog steeds positieve en negatieve ladingen
aanwezig zijn – kan het gebeuren dat een molecuul een geheel andere vorm aanneemt dan zijn
natuurlijke structuur. Dan ontstaat een zogenaamd stereo-isomeer eiwit dat nog wel uit
dezelfde atomen is samengesteld, maar dat vanwege zijn veranderde ruimtelijke vorm niet
meer als zodanig wordt herkend. Een stereo-isomeer eiwit past niet meer op de voor hem
bedoelde receptoren en kan in exceptionele gevallen zelfs gaan passen op receptoren die niet
voor hem bedoeld zijn. Dit kan leiden tot disfunctioneren op allerlei gebied. Daarnaast kunnen
stereo-isomere eiwitten door het immuunsysteem worden aangezien voor lichaamsvreemde
allergenen, hetgeen kan leiden tot auto-immuunziekten.
Ik veronderstel nu dat die gevonden chaperonnes – die kans zien om de rigide vouwing van
een eiwitmolecuul helemaal op te heffen – altijd een relatief sterke elektronegatieve of
elektropositieve lading hebben. Kwik is zo’n elektro-positief element.
Ik denk dat normaliter een gezond organisme zodanig functioneert dat er niet – of nagenoeg
niet - voldoende chaperonne-werking is om het ongewenste lenti-virus te laten doordringen in
9