De verborgen gevaren van vaccinaties - WantToKnow.nl

Bioresonantie ter bestrijding van virusinfecties en het Post-Vaccinaal
Syndroom
Toen ik na een hele winter tobben met kinkhoest samen met mijn kleinzoon bij toeval een arts
ontmoette die ook behandelingen met bioresonantie toepaste, was het leed snel geleden. Na
enkele behandelingen met bioresonantie was de kinkhoest snel verleden tijd en knapte hij
weer op.
Door de bioresonantiebehandeling werd het virus snel geïnactiveerd, in die zin dat het
verzwakt werd, en daardoor kreeg het eigen afweersysteem van de jongen weer de kans om
zich te hervinden en actief te worden en het virus zelf goed onder de duim te krijgen.
Toen ik eenmaal de effectiviteit van bioresonantie had ervaren liet ik wat later ook mezelf op
deze manier behandelen voor een hevige bacteriële keelontsteking. Met hetzelfde snelle
resultaat.
Naar aanleiding van deze twee opmerkelijk effectieve behandelingen verdiepte ik me in de
literatuur over deze door de reguliere – en met farmaceutische middelen dwepende –
wetenschappelijke wereld hardnekkig genegeerde bioresonantietherapie.
Daardoor kwam ik tot de conclusie dat het afschaffen van het RVP helemaal niet hoeft te
leiden tot angst voor overlijden of blijvende schade door een enge kinderziekte.
Als meteen na het manifest worden van een virusinfectie een behandeling met bioresonantie
wordt toegepast, dan zal deze beginnende infectie snel in de kiem worden gesmoord en geen
blijvende schade aanrichten. Op die manier zal ook de incidentie van deze ziekten teruglopen.
En omdat er bij bioresonantie geen farmaceutische middelen worden ingezet, is er ook geen
sprake van bijwerkingen of het opbouwen van resistentie van de virussen.
Het post-vaccinaal syndroom
Volgens mij ontstaat het post-vaccinaal syndroom als het eigen immuunsysteem na de
vaccinatie in goed genoeg in staat is om de geinjecteerde virale/bacteriële ziekmakers goed
onder de duim te krijgen. Door het optreden van het a-specifieke stress-syndroom meteen na
de prik krijgt het immuunsystem even een enorme optater, waardoor het - meestal slechts
tijdelijk – verzwakt. Het immuunsysteem schiet dan eventjes tekort, maar is na een maand
hersteld en weet dan de nog aanwzige ziekteverwekkers meestal wel te baas te worden. Wat
dan overschiet zijn een aantal CD4-cellen die de herinnering aan de geïnjecteerde
ziekteverwekker vasthouden, zodat bij een volgende blootstelling razendsnelle deling van die
betreffende CD4-cellen kan optreden, waardoor een sterk immuunleger wordt geformeerd om
snel en adequaat die ziekteverwekker te overwinnen en te elimineren.
Soms ook gaat het mis en is het immuunsysteem niet tijdig in staat om de ingespoten
indringers te weerstaan. Die krijgen dan de kans om zich eerst nog wat te vermenigvuldigen
en virulenter te worden. Als het immuunsysteem zich niet op tijd heeft hersteld – hetgeen
ongeveer een maand duurt – dan lukt het vaak niet meer om als immuunsysteem de vijand
echt de baas te worden. Het virus blijft actief in het lichaam aanwezig, het immuunsysteem
spant zich in maar kan het niet de baas worden en er is steeds sprake van een lichte mate van
infectie. Dit is een vorm van lichamelijke stress die leidt tot een verhoogde productie van
cortisol. En langdurig teveel cortisol is erg nadelig voor de ontwikkeling van de hersenen en
andere zenuwverbindingen. Bovendien leidt een verhoogd cortisol tot een verlaagde
zinkspiegel. Dit verloopt via het MTN-mechanisme waarbij zink geofferd wordt om cortisol
te neutraliseren. En zink vervult in het lichaam vele onmisbare functies, waarvan alleen al
ruim 200 enzym-functies bekend zijn. Zink is namelijk een co-factor bij de aanmaak van
170