De verborgen gevaren van vaccinaties - WantToKnow.nl

spelen? Mijn antwoord is: ja, God heeft de mens gemaakt om creatief de natuur te bewerken,
als boer , als metaalbewerker, synthetisch bioloog. Als je me dus vraagt: mag dat, zeg ik ja,
het moét zelfs. Het is een opdracht. Iets anders is: met welk doel? Het maken van
biobrandstof is natuurlijk iets anders dan een biowapen […]
De citaten zijn duidelijk. Men wil zelf nieuwe organismen ontwerpen en begint bij de
bacteriën, waarbij men een ‘basis-chassis’ wil gebruiken om allerlei andere genen en/of
fragmenten van genen in te bouwen tot een compleet nieuw eencellig organisme dat zich
natuurlijk ook moet gaan vermeerderen. Alle levende organismen en ook eencelligen, zoals
bacteriën, worden aangestuurd door veldinformatie met verschillende amplituden, dus door
sterkere en zwakker informatie. Eigenlijk moet dat nog iets helderder worden gesteld:
• In feite zijn het de genen en onderdelen van genen die resoneren met veldinformatie van
verschillende amplitude. Hoe ouder een bepaald gen(onderdeel) is en hoe meer van deze
genen(gen-onderdelen) – wereldwijd – resoneren, hoe hoger de amplitude is van de
informatie. Alle resonanties tellen bij elkaar op tot een grotere gezamenlijke amplitude.
• In een bepaald gen(oom) kunnen verschillende onderdelen resoneren met een verschillende
informatieve amplitude. En zolang dat verschil onder een bepaalde kritische grens blijft is
er dan helemaal niets aan de hand. Pas als het verschil te groot wordt, dan gaat de
informatie met de kleinste amplitude mee resoneren met de informatie met de grootste
amplitude. Hierdoor valt dus een brok informatie uit en verandert de aansturing van het
betreffende gen, dat hierdoor niet meer zal kunnen coderen voor de bedoelde eiwitsynthese.
Er ontstaat dan een heel ander – en onbedoeld – type eiwit of helemaal geen eiwit.
• Door zo’n disfunctioneel geraakt gen kan dan een totaal disfunctioneren van de cel
ontstaan. In alle organismen die op een natuurlijk manier evolueerden - en bleven bestaan -
is er geen sprake van zo’n disbalans in amplitudesterkten.
• Anders wordt dat wanneer men willekeurig stukjes DNA met een verschillende
evolutionaire ouderdom en verschillende huidige spreiding aan elkaar koppelt tot een
splinternieuw genoom. Dan bestaat het gevaar dat men fragmenten aan elkaar koppelt die
qua geresoneerde amplitude zo van elkaar verschillen, dat er uitval van informatie optreedt
doordat relatief te zwakke amplitudes gaan mee resoneren met relatief veel sterkere
amplitudes. De uitkomst van het functioneren van zo’n synthetisch tot stand gekomen
genoom zal dan heel anders kunnen zijn dan voorheen werd beoogd.
• Omdat celdelingsgenen behoren tot de alleroudste en in alle levende organismen aanwezig
zijn heeft de informatie die deze genen aanstuurt een heel hoge amplitude, die makkelijk
dominant kan worden boven allerlei andere aansturende informatie, die daardoor kan
beginnen mee te resoneren, met uitval van die informatie als gevolg. Als dat gebeurt in een
laboratoriumsetting is dat alleen maar pech voor de nanobiotechnologen. Maar dat kan ook
gebeuren met informatie die de remmingsmechanismen van de celcyclus aanstuurt van
organismen waarmee zo’n synthetische genoom in aanraking komt. Dat betekent dat
hogere organismen – mensen, dierenen en planten die in aanraking komen met een
substantiële hoeveelheid van deze ‘creatief tot stand gekomen synthetische bacteriën’ een
grotere kans hebben op het ontwikkelen van kanker/celwoekeringen omdat de rem op de
celdeling verzwakt c.q. uitvalt. En dat is nog maar één manier waarop disfunctie kan
ontstaan onder invloed van deze synthetische bacteriën.
Het zal duidelijk zijn dat als deze synthetische bacteriën – waarvan bij de assemblage
helemaal geen rekening is gehouden met de factor veldinformatie-amplitude – per ongeluk of
zelfs bedoeld in het milieu terechtkomen er een ramp kan ontstaan die zijn weerga niet kent.
Als zulke bacteriën in mensen en/of dieren terechtkomen, dan kan het effect nog vele malen
erger zijn dan de ramp die in oktober 2007 duidelijk werd na het onoordeelkundig gebruik van
159