ACADEMY Magazine 2024

ONDERWIJS - MOTIVATIE
‘Iemand geloofde in mij,
dat was goud waard’
Als kind krijgt Ismail Aghzanay het etiket ‘onhandelbaar’ opgeplakt en moet hij naar het speciaal
onderwijs. Het duurt even voor hij over zijn hekel aan leraren heen komt en het aandurft zelf het
onderwijs in te gaan. Met succes. In 2018 wordt hij Rotterdams en in 2021 landelijk leraar van het jaar.
Zijn nieuwe boek, ‘Het geheim van de leraar’, dat hij samen met twee andere professionals schrijft, is
inmiddels uit. Hij hoopt dat veel collega’s ermee gaan werken, zodat kinderen en jongeren de
erkenning en steun krijgen die zij verdienen.
Door Jacques Geluk
“Steeds meer leraren vinden het pedagogisch gezien
moeilijk verbinding te maken met bepaalde leerlingen.
Zij zitten met de handen in het haar, weten niet
hoe ze hun leerlingen moeten ‘aanzetten’ en hebben
moeite met klassenmanagement. Ze zijn het vaak
beu en lopen het risico te veranderen in zeurderige
types. Daarom zijn we in gesprek gegaan met
professionals over hoe zij denken het verschil te
maken en wat ze terugkrijgen van leerlingen. Die
hebben we gevraagd welke docenten hen zijn
bijgebleven. Uit die gesprekken zijn vier hoofdthema’s
voortgekomen: relatie en communicatie, hoge
verwachtingen en cultuur, structuur en authenticiteit.
Wij onderbouwen onze visie aan de hand van
wetenschappelijk onderzoek en geven in ons boek
praktische voorbeelden en opdrachten, waarmee
docenten meteen aan de slag kunnen”, vertelt Ismail
Aghzanay.
De ooit als ‘te aanwezige’ leerling bestempelde
Rotterdammer heeft het als leraar tot zijn missie
gemaakt ieder kind te zien, horen en steunen. Dat
betekent niet dat hij kinderen met fluwelen handschoenen
aanpakt. Hij combineert kwetsbaarheid,
humor en empathie (‘spreek met je hart en bereik
andere harten’) met discipline en structuur. Die twee
elementen zijn in zijn ogen heel belangrijk, zeker in
het onderwijs. Samen met wat Ismail (32) in zijn jeugd
heeft gemist en meegemaakt vormt dat de basis van
zijn manier van lesgeven.
‘Ik wilde aandacht’
Ismail groeit op in een traditioneel gezin in een
achterstandswijk. Zijn vader werkt, moeder is thuis.
In groep 2 vraagt hij veel aandacht. “Als je die niet
krijgt, ga je er op een vervelende manier om vragen.
Enkele keren per week werd ik de klas uitgestuurd
omdat ik mij niet aan de regels hield en moest ik op
een bankje in de gang zitten. Mijn superlieve lerares
had niet de expertise met leerlingen zoals ik om te
gaan. Diversiteit en cultuursensitiviteit speelden toen
nog nauwelijks een rol, waardoor zij geen zicht had
op mijn leefwereld.” De schoolleiding houdt zich
daarmee halverwege de jaren negentig niet bezig en
vindt dat Ismail niet past in het reguliere onderwijssysteem.
Het ‘passende’ gezamenlijke besluit valt
hem naar het speciaal onderwijs te sturen. Ismail is
het er niet mee eens, maar hem is niets gevraagd.
Zijn ouders zien de leerkrachten als autoriteiten voor
wie je respect moet hebben. “Mijn vader zei: ‘Ismail,
thuis ben ik je vader en is dat jouw moeder. Op
school zijn dat jouw ouders’. Zij dachten dat het
speciaal onderwijs het beste voor mij was, maar ik
dook op de dag dat mijn leerkracht mij thuis kwam
ophalen onder het stapelbed en verstopte me. Zij
trok me daar letterlijk onder vandaan en nam me
mee. Ik werd naar mijn nieuwe school gebracht. Het
eerste dat ik daar zag was hoe leerlingen door
leerkrachten werden gefixeerd.” Desondanks vindt
Ismail het stoer dat hij steeds door een andere
SPEAKERSACADEMY.NL 121