Juridische haken en ogen aan arbeidscontracten voor bepaalde tijd

oktober 2001 zijn werkzaamheden in dienst van de Stichting heeft hervat. [noot:6] Het
rechtsgevolg hiervan is dat hij sedert 8 oktober 2001 geacht wordt een
arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd te hebben (art. 7:668a, eerste lid, aanhef en
onder b, BW).
1.6. Nadat de Stichting verweer had gevoerd, heeft de kantonrechter bij tussenvonnis
van 18 februari 2003 een comparitie van partijen gelast. Bij eindvonnis van 6 mei 2003
heeft de kantonrechter de primaire grondslag verworpen, maar op de subsidiaire
grondslag de vordering in hoofdzaak toegewezen. [noot:7] De kantonrechter overwoog
dat niet vanaf 8 oktober 2001, maar in feite reeds vanaf de maand september 2001
sprake was van een herleving van de arbeidsovereenkomst tussen partijen. Van een
onderbreking van meer dan drie maanden tussen de derde en de vierde
arbeidsovereenkomst is volgens het vonnis geen sprake geweest (rov. 4 onder g, Ktr).
1.7. De Stichting heeft tegen beide vonnissen hoger beroep ingesteld bij het gerechtshof
te Amsterdam. Simpson heeft incidenteel geappelleerd tegen de verwerping van de
primaire grondslag. Daarnaast heeft Simpson in hoger beroep zijn eis vermeerderd met
een geldvordering, strekkende tot uitbetaling van niet opgenomen vakantiedagen en pro
resto $ 1.445,=[noot:8] uit hoofde van een toegezegde kostenvergoeding.
1.8. Bij arrest van 25 augustus 2005 heeft het hof de beide vonnissen van de
kantonrechter vernietigd. [noot:9] Het hof veroordeelde de Stichting tot betaling van €
3.186,85 ter zake van niet-opgenomen vakantiedagen en van € 1.445,= bruto ter zake
van de kostenvergoeding, telkens vermeerderd met wettelijke rente. Het hof wees het
meer of anders gevorderde af. Ook het hof verwierp de primaire grondslag van de
vordering (rov. 3.7-3.11). Anders dan de kantonrechter verwierp het hof de subsidiaire
grondslag van de vordering (rov. 3.14-3.20).
1.9. Namens Simpson is – tijdig – beroep in cassatie ingesteld. De Stichting heeft
geconcludeerd tot verwerping van het beroep. Partijen hebben hun standpunten
schriftelijk doen toelichten, waarna de Stichting nog heeft gedupliceerd.
2. Inleidende beschouwingen
2.1. Art. 7:668a BW, dat in deze zaak centraal staat, is in het Burgerlijk Wetboek
opgenomen als gevolg van de wet van 14 mei 1998,Stb. 300 (de zgn. Wet flexibiliteit en
zekerheid), [noot:10] in werking getreden op 1 januari 1999. Het eerste lid luidt:
‘‘Vanaf de dag dat tussen dezelfde partijen:
a arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd elkaar met tussenpozen van niet meer dan
drie maanden hebben opgevolgd en een periode van 36 maanden, deze tussenpozen
inbegrepen, hebben overschreden, geldt met ingang van die dag de laatste
arbeidsovereenkomst als aangegaan voor onbepaalde tijd;
b meer dan 3 voor bepaalde tijd aangegane arbeidsovereenkomsten elkaar hebben
opgevolgd met tussenpozen van niet meer dan 3 maanden, geldt de laatste
arbeidsovereenkomst als aangegaan voor onbepaalde tijd.’’
In het vijfde lid is bepaald dat van deze regels slechts bij collectieve
arbeidsovereenkomst [noot:11] kan worden afgeweken ten nadele van de werknemer.
2.2. In art. 1639f (oud) BW was bepaald dat indien een voor bepaalde tijd aangegane
dienstbetrekking is voortgezet, voor haar beëindiging voorafgaande opzegging nodig is.
[noot:12] Voor de toepassing van deze regel werden dienstbetrekkingen tussen dezelfde
partijen, welke elkander met tussenpozen van niet meer dan 31 dagen zijn opgevolgd,
geacht een voortgezette dienstbetrekking te vormen, behoudens een thans niet ter zake
doende uitzondering. Het opzeggingsvereiste vormde naar het oordeel van de minister in
de toelichting op het ontwerp van de Wet flexibiliteit en zekerheid een te starre regel
voor een flexibele arbeidsmarkt. De hoofdregel zou voortaan moeten zijn dat een
arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd van rechtswege eindigt door het verstrijken van
OSR Juridische Opleidingen 135