Juridische haken en ogen aan arbeidscontracten voor bepaalde tijd

worden verzoeken tot voorwaardelijke ontbinding van de arbeidsovereenkomst wat meer
geweigerd dan voorheen. In de kolommen van de JAR is dat nog niet duidelijk terug te
vinden. Een voorbeeld van het weigeren de arbeidsovereenkomst voorwaardelijk te
ontbinden is de hiervoor besproken zaak die heeft geleid tot het arrest van de Hoge Raad
van 5 oktober 2007, JAR 2007/283, zie conclusie A-G onder v en de beschikking van de
kantonrechter te Wageningen van 10 januari 2007, JAR 2007/201.
4 Ontbinding van een voortgezet tijdelijke arbeidsovereenkomst in de sport, wielrenner
Hoewel het gaat om een ontbinding is er reden onder dit hoofdstukje eerst een
beschikking te bespreken en wel die van de kantonrechter te Utrecht van 5 december
2007, JAR 2008/6. Het verzoek betreft de arbeidsovereenkomst van een
beroepswielrenner, waarvan de laatste tijdelijke arbeidsovereenkomst op grond van art.
7:668a BW wordt geacht te zijn gesloten voor onbepaalde tijd. In deze laatste
arbeidsovereenkomst is evenwel opgenomen dat de arbeidsovereenkomst per 31
december 2007 wordt ontbonden, zonder dat aan de werknemer een vergoeding
toekomt. De kantonrechter ontbindt de arbeidsovereenkomst zonder aan de werknemer
een vergoeding toe te kennen, hoewel hij daarom wel had gevraagd, omdat hij meent
dat deze zaak zich niet leent voor toepassing van de in de kantonrechtersformule
genoemde uitgangspunten. De kantonrechter ziet aanleiding “aansluiting te zoeken bij
hetgeen voor een andere, grotere, groep professionele topsporters is geregeld, te weten
voor beroepsvoetballers. Voor deze beroepsgroep is toepassing gegeven aan artikel
7:668a, lid 5, BW en is bij CAO geregeld dat nooit een arbeidsovereenkomst voor
onbepaalde tijd ontstaat.” De kantonrechter komt daarom niet meer aan een vergoeding
toe. Een merkwaardige beschikking, omdat een arbeidsrechtelijke gelijkstelling tussen
een voetballer en een wielrenner al merkwaardig voorkomt, maar zeker omdat de
arbeidsrechtelijke positie van de voetballer vooral is geregeld door een cao en die van de
wielrenner niet. In de voetbal-cao zijn niet alleen afspraken gemaakt over de hoogte van
de lonen, maar is ook een afwijking van de ketenregeling overeengekomen. Deze
afwijking, waar de kantonrechter op doelt, is overeengekomen in artikel 6 van die cao
voor de Contractspelers Betaald Voetbal. In datzelfde artikel is evenwel bepaald dat de
werkgever die de arbeidsovereenkomst laat eindigen met een werknemer die reeds vijf
jaar of langer in dienst is en die niet meer dan drie keer het maximumdagloon verdient,
recht heeft op een vergoeding van minstens een maandsalaris per dienstjaar. De
wielrenner in deze zaak voldoet aan de normen van de voetbal-cao om voor die
vergoeding in aanmerking te komen. Als de kantonrechter dus al een vergelijking met
een voetballer wil maken, zou het voor de hand hebben gelegen dat hij dat dan ook goed
zou hebben gedaan, dus met toepassing van de cao, maar dat lijkt niet het geval. En dat
terwijl de cao eenvoudig is te raadplegen op de website van het ministerie van Sociale
Zaken en Werkgelegenheid (www.cao.szw.nl). Iets anders is dat uitdrukkelijk is
overeengekomen dat de werknemer geen vergoeding toekomt. De rechter is aan die
bepaling niet gebonden, maar kan zich daaraan wel wat gelegen laten liggen. De
vergelijking met de overeengekomen vergoeding dringt zich in dit kader wellicht op.
Hoewel de Hoge Raad zich recentelijk niet meer over de exclusiviteit van de
ontbindingsvergoeding heeft uitgelaten, betekent deze leer nog steeds ook dat indien
partijen een bepaalde beëindigingsvergoeding zijn overeengekomen, als uitgangspunt
dient te gelden dat die overeenkomst wordt nagekomen en dat die nakoming naast de in
de ontbindingsprocedure toegekende vergoeding staat. Andersom is dat minder goed
denkbaar: de rechter kan bij het bepalen van de vergoeding er geen rekening mee
houden dat de overeenkomst, dat zonder vergoeding zal worden beëindigd, zal worden
nagekomen als hij toch een vergoeding toekent. Als de rechter meent dat partijen aan
het beding (dat wordt beëindigd zonder vergoeding ten laste van de werkgever aan de
werknemer) partijen bindt en er geen reden is dat beding naar maatstaven van
redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar te achten, zou de rechter de
arbeidsovereenkomst op die grond zonder toekenning van een vergoeding kunnen
ontbinden.
OSR Juridische Opleidingen 167