Juridische haken en ogen aan arbeidscontracten voor bepaalde tijd

het moment dat de arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd afloopt en sprake is van een
feitelijke voortzetting, geen van partijen de voortzetting ‘‘tegenspreekt’’. Het onderdeel
voert daartoe aan dat immers art. 7:668 lid 1 BW met zijn bepaling dat de overeenkomst
wordt geacht voor dezelfde tijd op de vroegere voorwaarden te zijn aangegaan ingeval zij
zonder tegenspraak wordt voortgezet, de werknemer rechtszekerheid beoogt te
verschaffen ingeval de werkgever heeft nagelaten voorafgaand aan de ingangsdatum van
de opvolgende overeenkomst afspraken te maken met betrekking tot de voorwaarden
waaronder dat opvolgend contract wordt aangegaan en aldus de werknemer in
onzekerheid heeft gelaten omtrent de voorwaarden waaronder dat opvolgende
arbeidscontract wordt aangegaan; het onderdeel betoogt dat de ratio van art. 7:668 lid 1
BW zich ook voordoet in een geval als het onderhavige waarin voorafgaand aan de
expiratiedatum wel over voortzetting van de arbeidsovereenkomst is gesproken maar
geen overeenstemming is bereikt over de voorwaarden waaronder de overeenkomst zal
worden voortgezet. Het middelonderdeel stelt dat de werknemer bij gebreke van
overeenstemming over de voorwaarden waaronder wordt verlengd, eenvoudigweg
zekerheid had kunnen bieden door de werknemer na afloop van de overeenkomst voor
bepaalde tijd niet meer toe te laten tot het werk; het onderdeel betoogt dat ingeval de
werkgever die zekerheid niet biedt, art. 7:668 lid 1 BW de werknemer de gewenste
rechtszekerheid behoort te bieden. Het onderdeel klaagt subsidiair dat mocht het hof een
en ander niet hebben miskend, het zijn oordeel dat in het onderhavige geval desondanks
geen sprake is van een voortzetting op de voet van artikel 7:668 lid 1 BW, onvoldoende
heeft gemotiveerd.
9. Bij de beoordeling van het middel kan het volgende worden vooropgesteld. Art. 7:688
lid 1 BW bevat een uitzondering op art. 7:667 lid 1 BW dat inhoudt dat een
arbeidsovereenkomst van rechtswege eindigt wanneer de tijd is verstreken die bij
overeenkomst, bij de wet of door het gebruik is aangegeven. Het bepaalt dat indien de
arbeidsovereenkomst na het verstrijken van de in het eerste lid van art. 7:667 BW
bedoelde tijd door partijen zonder tegenspraak wordt voortgezet, de overeenkomst wordt
geacht voor dezelfde tijd, doch ten hoogste voor een jaar, op de vroegere voorwaarden
wederom te zijn aangegaan. Zoals ook het middelonderdeel betoogt, ligt aan deze
bepaling het belang van de rechtszekerheid ten grondslag. Dit blijkt uit de parlementaire
geschiedenis van de voorganger van het huidige art. 7:668 BW, het in verband met de
invoering in 1907 van de Wet op de arbeidsovereenkomst in het Burgerlijk Wetboek
opgenomen art. 1639f BW (oud), dat in nagenoeg dezelfde bewoordingen is
overgenomen in art. 7:668 BW zoals dat thans luidt. Zie in dit verband het Voorlopig
Verslag der Tweede Kamer respectievelijk de Memorie van Antwoord (Bles, De wet op de
arbeidsovereenkomst, Geschiedenis der Wet van den 13den juli 1907 (Staatsblad no
193) vierde deel, p. 6-7):
‘‘Enkele leden waren van oordeel, dat de bepaling van dit artikel in de praktijk tot
moeilijkheden aanleiding zal geven, omdat het vaak zal voorkomen, dat een werkgever,
die iemand bijv. voor den tijd van ééne week in dienst heeft genomen, den arbeider,
wanneer de arbeid niet geheel voltooid blijkt, zonder nadere afspraak nog voor een paar
dagen in het werk houdt; tegen des werkgevers bedoeling zal de dienstbetrekking dan
worden geacht wederom voor een week te zijn verlengd. Andere leden betoogden, dat
een bepaling, als hier wordt voorgesteld, in het belang van de rechtszekerheid nodig is;
de arbeider mag bij het stilzwijgen van den werkgever aannemen, dat zijn
dienstbetrekking voor den zelfden tijd en op de vroegere voorwaarden wordt verlengd en
dat hij dus naar anderen arbeid niet behoeft om te zien. Een werkgever, die wel eene
nieuwe arbeidsovereenkomst wenst aan te gaan, maar niet meer voor denzelfden tijd of
op dezelfde voorwaarden als voor de bestaande dienstbetrekking gelden, behoort dit den
arbeider uitdrukkelijk te zeggen en mag hem daaromtrent niet in onzekerheid laten.’’
‘‘De ondergetekende kan zich alleszins verenigen met het betoog der leden, die ene
bepaling als de hier voorgestelde in het belang der rechtszekerheid nodig oordeelden’’.
Lid 1 van art. 7:668 BW berust op het beginsel dat ook op grond van gedragingen van
partijen hun toetreding tot een overeenkomst mag worden aangenomen. Aldus uw Raad
in zijn arrest van 29 december 1939, NJ 1940, 274, waar het ging om een geval waarin
OSR Juridische Opleidingen 156