Juridische haken en ogen aan arbeidscontracten voor bepaalde tijd

arbeidsrelatie; dit dient aan de hand van objectieve omstandigheden te worden
vastgesteld. Ook later (d.w.z. na 5 juli 2001) gebleken omstandigheden kunnen volgens
het middelonderdeel licht werpen op de vraag of partijen echt de bedoeling hadden de
dienstbetrekking voor langer dan drie maanden te onderbreken en of hier geen sprake
was van een schijnhandeling, gericht op het ontduiken van de door art. 668a BW
geboden ontslagbescherming. In de subonderdelen 2.3.1-2.3.6 noemt het middel een
aantal omstandigheden die Simpson voor de beoordeling relevant acht.
3.7. Van een ongeoorloofde ontwijking of uitholling van het bepaalde in art. 7:668a BW is
– ook in de redenering van het middel – niet reeds sprake door de enkele omstandigheid
dat een werkgever en een werknemer afspreken dat de werknemer na het verstrijken
van een tijdvak van meer dan drie maanden weer in dienst van de werkgever zal treden.
In zoverre deel ik het oordeel van het hof dat art. 7:668a BW partijen niet verbood de
derde arbeidsovereenkomst voortijdig te beëindigen en daarbij af te spreken dat iets
meer dan drie maanden later een nieuwe (vierde) arbeidsovereenkomst voor bepaalde
tijd zou ingaan, zelfs indien daarbij de achterliggende gedachte was te voorkomen dat
een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd ontstaat.
3.8. Dit kan anders zijn, wanneer sprake is van een constructie (het woord ‘‘constructie’’
in dit verband te lezen als: een stelsel van samenhangende afspraken) die zich naar haar
aard ertoe leent om te ontkomen aan de werking van de dwingendrechtelijke
wetsbepalingen die beogen de werknemer bescherming tegen hem verleend ontslag te
bieden (vgl. rov. 3.4 van HR 22 november 1991, NJ 1992, 707 m.nt. PAS). Anders dan in
die zaak, is in de huidige zaak geen sprake van een constructie waarbij Simpson in het
tijdvak van meer dan drie maanden in dienst van een uitzendbureau hetzelfde werk bleef
doen.
3.9. Het middelonderdeel komt erop neer dat niettemin sprake kan zijn van een met art.
7:668a BW onverenigbare constructie, indien partijen afspreken dat formeel de
dienstbetrekking per 5 juli 2001 wordt beëindigd en tegelijkertijd overeenkomen dat de
dienstbetrekking met de werkgever in werkelijkheid wordt voortgezet in het tijdvak van
meer dan drie maanden (tussen 5 juli en 8 oktober 2001). Ik ben het met de steller van
het middel eens dat, indien de begin juli 2001 tussen partijen bereikte
wilsovereenstemming ertoe strekte dat de derde arbeidsovereenkomst formeel – voor de
ogen van de buitenwereld – zou worden beëindigd per 5 juli 2001, doch in werkelijkheid
tussen partijen zou worden voortgezet, Simpson een beroep kan doen op de
bescherming van art. 7:668a BW. Het probleem is evenwel, dat dit argument als zodanig
in het debat in de feitelijke instanties niet is aangevoerd, althans dat de stelling van de
Simpson door het hof is opgevat als een beroep op nietigheid/vernietigbaarheid van de
tussentijdse beëindiging van de derde arbeidsovereenkomst.
3.10. De klacht noopt tot een nadere blik in de gedingstukken. In de inleidende
dagvaarding heeft Simpson gesteld dat geen beëindiging met wederzijds goedvinden
heeft plaatsgevonden, dat de opzegging per 5 juli 2001 [noot:33] en de aanvaarding
daarvan slechts met het doel van wetsontduiking hebben plaatsgevonden en dat de
arbeidsovereenkomst na 5 juli 2001 in feite is voortgezet. Van een onderbreking van de
keten van arbeidsovereenkomsten voor een tijdvak langer dan drie maanden is volgens
Simpson geen sprake geweest. Simpson vatte zijn standpunt als volgt samen:
‘‘(...) dat per 7 juli 2001 geen beëindiging met wederzijds goedvinden heeft
plaatsgevonden en dat er alleen een beëindiging heeft plaatsgevonden met het enkele
doel dat Simpson niet op basis van een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd in
dienst van SGC zou komen. Het enige oogmerk van de beëindiging was derhalve
ontduiking van de ontslagbescherming.’’
In de brief van Simpsons gemachtigde van 24 maart 2003 aan de kantonrechter, ter
voorbereiding op de comparitie, luidt het:
‘‘Voorts wordt bevestigd dat cliënt ‘instemde’ met een vertrek van drie maanden,
aangezien dit voor hem de enige mogelijkheid was om de lopende campagne tot een
goed einde te brengen en hij en de heer Van der Heijden de afspraak hadden dat hij
OSR Juridische Opleidingen 140