Pokaż treść! - Biblioteka Multimedialna Teatrnn.pl

Privis i Privisa
DOKOŃCZENIE ZE STR. 47
Godfryd osłonięty przez żołnierzy jeszcze raz zawołał:
- Hej, wy przeklęci poganie, poddajcie się! Na to Privis,
przy którym stała przepiękna Privisa w ślubnym stroju,
odrzekł: - Prędzej ty zginiesz i twój zachłanny zakon,
niż moja Privisa będzie twoją służebnicą. Godfryd rażony
tymi słowami krzyknął: Fojer! Wszystkie kule wyrzucone
z dymiących rur dochodziły celu, jednak czyniły tylko
wgłębienia w grubych murach. W czasie kanonady wojsko
zapełniło tratwy, które pod osłoną ognia płynęły do
wyspy. Gdy napastnik znalazł się w zasięgu broni
Słowian, dobrze zrobione katapulty wyrzuciły niezliczoną
ilość głazów, które zataczały łuk w powietrzu i spadały
na przeciwników. Napastnikom wkrótce zabrakło żeliwnych
kul a katapulty słowiańskie nadal wyrzucały głazy
jak rozwścieczony wulkan.
Ale poranny atak był tylko zapowiedzią agresji. Po
południu nieomal cała powierzchnia jeziora pokryła się
najeźdźcami zamykającymi w kleszczach wolny dotąd
skrawek lądu. Wśród bitewnego zgiełku, lamentu
pomiażdżonych, przeszytych grotami, poparzonych
smołą lub wrzątkiem w imię nowego Boga atakowano
ostatnie królestwo słowiańskiego Pana
Nieliczne kusze skonstruowane według pomysłu Privisa
przebijały tylko żelazne tarcze przeciwników. Gdy
głębina jeziora zaczęła czerwienieć od krwi i gasnącego
słońca, na rozkaz Prwisa pomknęły strzały w kierunku
źródła zła: Godfryda, który wybierał się już po swoją
zdobycz - Privisę. Wojownicy osłaniający Godfryda padli,
a on sam przybity grotem do tratwy, leżał patrząc na niebo,
po którym krążył niedościgniony królewski ptak.
Kiedy najwierniejsi żołnierze zaczęli w popłochu
opuszczać Godfryda, ten uniósł głowę i zobaczył przerażający
widok. Pałac kryty osinowym gontem wraz z
przepiękną księżniczką trzymaną w objęciach Prjvisa z
woli czarodziejskiego ptaka wolno zanurzał się w ziemię.
Napastnicy, którzy mieczami rąbali już posąg Światowida,
w przerażeniu uciekali jak najdalej od tej groźnej
wyspy. Cięli się mieczami, rąbali toporami i tarczami
rozbijali sobie głowy, spychali się do wody, aby tylko
dostać się na tratwy płynące ku brzegom. Umierający
Godfryd słyszał jeszcze jak chór z głębin wyspy potężnym
głosem wołak Wyciosam ciebie znów słowiański Boże, z
obliczem patrzącym w cztery strony świata. Bo ty nie
przyszedłeś z ogniem i mieczem z innej krainy. Zawsze
byłeś nasz.
Ponoć do dziś, jak mówią najstarsi ludzie w tej okolicy,
jawi się w noc świętojańską koło wyspy dumny, wielki
łabędź mówiący ludzkim głosem: Kto będzie dzielny jak
Prhdsowie i mnie przy gwałtownie wzrastającym ciężarze
dowiezie do wyspy nie bojąc się utonięcia, ze wzgórza
wynurzy się znów modrzewiowy dwór, wraz z dzielnymi
rycerzami, przepiękną księżniczką i Privisem, by trwać
nadal w swojej nieustającej miłości pośród tej czarującej
krainy.
KAZIMIERZ MAURER
uelek
Pierwsze światło dzienne ujrzał w pogodny majowy
poranek; na ściennym kalendarzu był to
dzień imienin Feliksa. Przyszedł na świat jako
piąte dziecko w niezbyt zamożnej chłopskiej rodzinie.
Nie wzbudził swoim narodzeniem wielkiej radości,
przynajmniej ojca, który od tej chwili miał dodatkową
gębę do wyżywienia. A warunki i tak były ciężkie. Ale
mówi się trudno. Zresztą, jak powiadają: "Kogo Bóg
stworzył - tego głodem nie umorzył". Ojciec rodziny
był dobrym gospodarzem; jak dotąd chleba dla nikogo
nie brakowało, toteż łatwo pogodził się z losem
wierząc, że i dla nowego "przybysza" go nie zabraknie.
Na chrzcie świętym dano mu imię, jakie sobie sam
na świat przyniósł - Feliks. Jako dziecko był (tfu, na
psa urok) dorodny i w wychowaniu nie sprawiał większego
kłopotu, bo nie trapiły go żadne choroby.
Wyrastał na zdrowego chłopa. Już jako sześciolatek
pasał ze starszym bratem bydło, i przydatny był do jakiej
takiej gospodarskiej posługi.
Złe zjawiło się dopiero wtedy, kiedy zaczęła się nauka
w szkole. Lelek - bo tak go nazywali jego
rówieśnicy, a przezwisko to tak przywarło do niego, że
nikt we wsi inaczej na niego nie wołał - w żaden
sposób nie pojmował nauk, jakie starał się mu wpoić
pan nauczyciel. Nie odrabiał lekcji, bo i jak skoro nawet
dobrze nie znał wszystkich liter. Nie uczył się
wierszyków, za co często dostawał linijką czy pasem,
tzw. łapy. Często też na lekcji śmiał się, za co był stawiany
do kąta albo za tablicę. Zostawał też po lekcjach
w kozie, a później rówieśnicy dokuczali mu, że doił
kozę. Wszystko to tak go zniechęciło do szkoły, że
zamiast iść do niej - uciekał w pole albo do lasu, który
wkrótce stał się jakby jego drugim domem. Nie pomagały
prośby ani plagi, jakie dostawał od ojca.
Lelek chętnie pracował w gospodarstwie, chętnie
pomagał również sąsiadom, za co wszyscy go we wsi'
lubili. Ale ponieważ jakoś dziwnie się zachowywał,
dzieciaki poszarpywały go za ubranie, rzucały w niego
kamieniami i wołały: głupi Lelek, głupi Lelek! A on
śmiał się tylko dobrodusznie. Było już pewne, że Lelek
jest nieszczęśliwy, upośledzony na umyśle. Był jednak
spokojny, nikomu krzywdy nie robił. Wyrastał na
chłopa na schwał; w wieku czternastu lat do młócki
cepami stawał razem z dorosłymi i bił nie gorzej
od nich. Podobnie w żniwa potrafił podebrać i
związać za najlepszym kosiarzem, czego nie potrafiła
zrobić niektóra podbieraczka. Chwalili go za to, a on
pęczniał od dumy, co niektórym pozwalało go
wykorzystywać.
Czas biegł, stan Lelka nie poprawiał się. Coraz
częściej uciekał z domu. Najchętniej przebywał w
lesie, najwidoczniej kochał przyrodę i spokój, jaki tam
panował. Wracał do domu, kiedy dokuczył mu głód i
nie było go czym zaspokoić.
Aż tu nagle wybuchła wojna. Lelek miał wtedy skończone
szesnaście lat. Zobaczył tłumy ludzi ucie-
50