Pokaż treść! - Biblioteka Multimedialna Teatrnn.pl

kających zatłoczonymi drogami z całym dobytkiem. A
nad tym kłębowiskiem ludzi, bydła, wozów krążyły nisko
samoloty siejące śmierć i zamieszanie. On swoim
chorym umysłem nie mógł zrozumieć co się dzieje.
Przecież przed tym też latały samoloty, ale nie czyniły
nikomu krzywdy. Widział dymy pożarów w dzień, a w
nocy łuny. Słyszał huk wystrzałów, coraz to bliższy.
Chciał też uciekać, ale gdzie? Dla niego celem najdalszej
dotąd wyprawy był niewielki las, który teraz był
pełen ludzi i wozów, wypełniony rykiem bydła i wrzawą
ludzkich głosów.
Rodzice nie uciekali, więc i on pozostał. Po dwóch,
trzech dniach na czołgach, samochodach i zaprzęgami
konnymi zaczęli napływać jacyś umundurowani
ludzie. Każdy krył się jak mógł. Matka mówiła mu, że
to Niemcy i że trzeba się ich bać. Więc i on się'ukrył.
Później wszystko ucichło, umilkły strzały, nie latały
samoloty i nie było już pożarów i łun w nocy. Drogami,
tylko już nie tak tłumnie, wracali do swoich
rodzinnych stron wcześniejsi uciekinierzy. Myśleli z
trwogą o tym, co zostało z ich rodzinnych gniazd. Bardzo
często nie mieli po prostu do czego wracać, bo
zastawali tylko zgliszcza i popioły. Rodziny szukały
Swoich bliskich. Jedni zginęli na froncie, inni na
drogach, jeszcze inni siedzieli za drutami obozów jenieckich.
Nie wróciło też dwóch braci Lelka, których
wspólnie opłakiwano.
Nastała sroga zima. Brakowało opału. Na szczęście
kartofle nieźle obrodziły, to chociaż nie cierpieli
głodu. Jedli je gotowane, pieczone, robili placki. Aż
przyszła wiosna. Jak co roku przylecieli wiosenni
skrzydlaci goście z dalekich, ciepłych krajów. Świat
trochę poweselał. Ludzie uprawiali ziemię, siali zboże,
sadzili kartofle...
Lelek rwał się w świat, ale rodzice starali się jak mogli
go zatrzymać. Chodziły bowiem słuchy, że Niemcy
wariatów likwidowali. Ale któż by go zatrzymał - przyroda
była silniejsza. Lelek wymykał się więc do lasu
czy do sąsiadów. Jakoś mu to uchodziło.
Przyszło lato. Ludzie posprzątali z pól, napełnili
^.stodoły i spichlerze. I wtedy wybuchła bomba. Na wieś
[zjechało wojsko. Żandarmi z najlepszych gospodarstw
-w brutalny sposób wyrzucali polskich gospodarzy, pozwalając
im zabrać tylko to, co zdołali zmieścić w podręcznym
bagażu. Kiedy żołdacy weszli na ich podwórze,
Lelek był w stodole. Bał się ich strasznie, gdyż tyle
się złego o nich nasłuchał. Tylną furtką wyskoczył do
sadu. Mknął jak rączy jeleń. Posypały się strzały, ale
on był już dość daleko.
Las był coraz bliżej. Dopiero kiedy wpadł pomiędzy
pierwsze drzewa, obejrzał się za siebie. Nikt go nie
gonił. Zdyszany padł na zielony mech, który wydał mu
się najwspanialszym łożem. W tym swoim lesie poczuł
kię jak we własnym, zupełnie bezpiecznym domu.
Zasnął kamiennym snem. Nagle poczuł na twarzy jakiś
Motyk. Ze strachem otworzył oczy. Stał nad nim wierny
wilczur Smyk. Lelek poderwał się z radością, ale zaraz
upadł z powrotem. Coś zapiekło go w lewym ramieniu.
Spojrzał na mech, na którym czerwieniła się, a
raczej czerniała plama zakrzepłej krwi. Zdjął koszulę i
obmacał ranę; było to tylko zadraśnięcie. Wierny
Smyk wylizał ją dokładnie. Lelek nie wiedział jak
długo leżał na tym swoim chłodnym posłaniu. Chyba
jednak długo, bo czerwona słoneczna kula wisjała już
nisko na zachodzie. Dokuczał mu głód, bo od rana
nie mial nic w ustach. Do domu bał się jednak wracać.
Odczekał do całkowitych ciemności i teraz ruszył do
wsi.
Na skraju wsi w lichej zagrodzie mieszkał ubogi wyrobnik.
Lelek ostrożnie podszedł do tej zagrody. Zajrzał
przez okno; wszystko było jak dawniej, ci sami
ludzie. Zastukał do okna i gospodarze wpuścili go do
środka. Powiedzieli, że jego rodziców zabrali Niemcy,
a gospodarstwo na razie jest puste. Dali mu jeść, obmyli
ranę i użyczyli kąta na nocleg.
Następnego dnia żandarmi i władza cywilna obsadzała
na wysiedlonych gospodarstwach Niemców. Mówiono,
że przybyli z Wołynia. Osadnicy otrzymali cztery najlepsze
gospodarstwa we wsi, pełne dostatku, gdyż ich
właściciele niewiele zdołali zabrać. Kilka mniejszych
polskich gospodarstw zostawili na razie w spokoju.
Powoli życie we wsi wracało do dawnego porządku.
Lelka zatrzymali u siebie gospodarze, do których zapukał
tamtego wieczoru. Nie było im lekko, pracowali w
niewielim gospodarstwie i mieli dwójkę dzieci. Trzeba
było dorabiać u bogatszych gospodarzy, bo strawy
musiało starczyć dla wszystkich. Zdawali sobie sprawę z
niebezpieczeństwa jakie groziło Lelkowi, gdyby tułał
się po okolicy. On jakby to rozumiał, a może podpowiadał
mu to instynkt. Chętnie pomagał w gospodarstwie
i kiedy gospodarz szedł na zarobek, godnie go
zastępował. Najchętniej zajmował się trzodą, jakby czuł
jakąś bliską z nią więź. Z czasem wiadomość o jego
ułomności dotarła również do nowych osadników, ale
że był spokojny, nie pokazywał się na wsi - nie interesowali
się nim. I wszystko toczyłoby się normalnym
trybem, gdyby nie nagły wypadek.
W zagrodzie u jednego z osadników w biały dzień
wybuchł pożar. Podejrzewano, że spowodowały go
jego dzieci. On zaś, chcąc się oczyścić, oświadczył
przybyłym żandarmom, że we wsi jest wariat i to na
pewno jego sprawka. To wystarczyło. I chociaż Lelek
był w tym czasie w gospodarstwie swoich opiekunów,
o pół kilometra od płonącej zagrody, żandarmi poszli
po niego. Zabrali go prosto od młocki, pobili i
związali mu ręce postronkiem. Nie żałując razów i
kuksańców przyprowadzili Lelka do dogasającego
pogorzeliska. Wyglądał okropnie: zbity, sponiewierany,
ledwie trzymał się na nogach. Ubranie miał
poszarpane przez tęgiego wilczura, który towarzyszył
oprawcom. Pies pokąsał mu ciało, co było widać przez
dziury w łachmanach. Cała twarz i ręce chłopca były
umazane krwią cieknącą z głębokiej rany na czole.
Krew zalewała mu oczy. Stał dygocąc z zimna, gdyż
wiał zimny wiatr wdzierający się przez dziury w łachmanach.
Kiedy powiódł nieprzytomnym, obłąkanym
wzrokiem po gromadce znajomych ludzi, jego oczy
były pełne przerażenia i bólu. Jakby chciał zapytać: Za
co? Co ja wam zrobiłem? Ale jego wargi nie poruszyły
się. Czyżby myślał, że to oni są sprawcami jego
nieszczęścia?
Ludzie nie mogli powstrzymać łez. Tylko oprawcy
mieli kamienne bezduszne twarze i zimne, brutalne
spojrzenia. Podjechała podwoda. Szczując psem i
bijąc kolbami żandarmi kazali Lelkowi wchodzić na
wóz. Ponieważ miał związane ręce z trudem udało mu
się to zrobić. Obok woźnicy usiadł jeden z żandarmów,
a on jak niebezpieczny zwierz leżał na
deskach. Furmanka potoczyła się wiejską drogą. Słychać
było pochlipywanie kobiet Ludzie długo patrzyli
za oddalającym się wozem, aż zniknął w krzakach za
zakrętem drogi. Odtąd nikt już Lelka nie widział.
51