Pokaż treść! - Biblioteka Multimedialna Teatrnn.pl

yła. Grzoła. Stasek mrugnon na Brońcie: -Jesce po jednej!
SL
Cygany zacyni grać. Naprzód jakiesi tanga, ciardasie,
a pote zniedobocka zaciągli wierchowom. Władkowi jaz
sie ocy zaiskrzyły, a noga pod habitem sama zacena cupkać.
Przeor pozierał po nim.Linie wierzył ocom:
"Zupełnie nie ten sam, oczy mu się świecą, nogi podrygują.
Chryste Panie, żeby tylko nie zaczął tańczyć .
I w tej kwili Władek kie nie hipnie przed muzykę. Zacupkoł,
jaz sie zatrzęsło i zaciągnon z wysoka:
Księdzem być, księdzem być, powiadała mama,
Ce muz zakonnicom nie została sama".
Dźwignon habit ponad kolana, coby sie nie plątoł i
ujon krzesać jaz sie iskrzyło. Przeor hetki zmiertwiok"Boże,
Boże, co on wyprawia. Czart w niego wstąpił,
czy co?
. Ftorysi z chłopów porwoł Brońcie spod ściany i zacon
ciągnąć na środek. Z pocątku sie oganiała i zapierała, a
pote podparła boki, poźrała śmiało na Władka i wziena
pockowac. Ruch sie zrobieł w karcmie. Chłopi postane-
|ii, zacyni pokrzykować a pogwizdować. "E he, he! E hip!
Ej bucku, woda cie nosi!
Władek zaś stanon przed muzykom:
• "Marności światowe, wy mie uwodzicie
5 Wy se mi do nieba drózecke grodzicie".
\ Stary Mateja, ostatni polaniarski zbójnik, podniósł
głowę znod śklenice. On tu siodowoł stale. Powiadali, ze
syćkie zbójeckie dutki jakie mioł, doł karcmorzowi i tele
śe ino zastrzóg, coby mu, kie przydzie, nigdy nie załowoł.
Poźroł sępiemi ocami spod kłabuka i pokręcił głowom:
- E, psio mać! Jemu sie zbójectwo patrzy, nie klostór.
Tego przeorowi było juz za dość. Hipnon na równe
nogi i hebaj w pole. W głowie sie mu to nijak ni mogło
pomieścić. Cos podobnego. Istna Sodoma i Gomora,
przedsionek piekieł".
{ Siod do sonek i chycieł sie za głowę: "Jakżesz to możliwe.
•Co mu się stało? Oszalał, czy co? Ja tam już nie wejdę. O nie!"
; A w karcmie jaz hucało: śpiew, toniec, muzyka. A
nogłośniej zawodzie! Władek.
A na polu mróz chytoł coraz ostrzej. Kie nie kie ftorysi
z fij akrów wyseł coby koniowi przypiąć torbę ze sieckom.
- Gospodarzu, halo! - zawołoł przeor - moglibyście
mnie odwieźć?
- A coby nie? - przyskocył usłużnie fijakier - jo tu przecie
na to. Naroz sie zmitygowoh - A coz to, nie jedziecie
z Władkem?
- Nie! - ucion krótko przeor.
- A kaz wos odwieźć?
- Do Zakopanego. Na dworzec.
- Nej, kie tak, to siadojcie. Ale skoda, żeście nie ostali
dłużej. Teroz sie dopiero fajnie zacyno. Graj om i tońcomjaz
Bogu miło.
Przeor nic nie odpedzioł, ino wzdychnon głęboko.
Całom dróge nic nie godoł. Na dworcu, na odchodne,
przepedziok
- A temu poganinowi powiedzcie, że może już nie
przyjeżdżać. Żadnych ślubów nie będzie!
A Władek? Bez trzy dni chodzie! osowiały. Pote coraz
cęściej zacon pogwizdować, pośpiewowac, na ostatek
zrucieł habit, zapakowoł do packi i posłoł wraz z listem.
Chycieł sie stolarki.
- Fałaz Ci tyz Panie Boże - radował sie ociec. Ino matka
chodzieła s kąta w kąt a jojcała:
- Miełyz mocny kany, co tyz ludzie na to pedzom?
- A niek godajom, co kcom - zohurowoł sie ociec - kie
pojechoł, toś ino furt skrzęcieła: "E Boże, Boże, coz on
to namyśloł? Fto nos tyz na starość będzie opiekunował?"
Dziś je tu. I jesce ci źle?
Nie mineno trzy tyźnia, kie Władek wloz do Staska do
sklepu. Wymyty, wygolony, w biołej kosuli, cornej katanie,
w biołyk nowyk portkak. Stasek hetki garło otwar.
Kozoł se dać flaske, papierusy i zopółki, pochowoł po
kiesonkak i godo:
- Stasek, zbieraj sie. Pódzies se mnom.
- Ka przecie? - wystawie! ocy Stasek.
- Do Brońcie. Na nomówiny.
JAN POLIT
Nawiedzony jp|
las
Z
miejscowością
Obrowiec wiąże się wiele niecodziennych
wydarzeń, które miały miejsce nawet
całkiem niedawno, a ich świadkami byli ludzie
zupełnie młodzi.
Obrowiec jest dużą wsią leżącą w sąsiedztwie Hrubieszowa.
Niegdyś był posiadłością możnego rodu Łaszczów,
którzy nawet utworzyli tu boczną gałąź rodu tzw.
; Łaszczów Obrowieckich, podobnie jak ich kuzyni z pobliskiej
Nieledwi - Nieledewskich. Na przestrzeni wieków
właściciele zmieniali się, ostatnimi byli Rudniccy i Kryccy.
Nie oszczędzała wsi burzliwa historia, był Obrowiec
wielokrotnie niszczony i odbudowywany od nowa. Do
dzisiejszych czasów z dworu pozostały jedynie mocno
nadwyrężone ruiny i do połowy zasypane podziemne
lochy ciągnące się aż do Hrubieszowa i dalej w niewiadomym
kierunku.
Ale wróćmy do tematu. Jak opowiadają ludzie mieszkający
w tej miejscowości, jest tu kilka miejsc cieszących
się złą sławą, a mianowicie: były dwór, rozstaje dróg, były
j.|osyjski cmentarz wojskowy, tzw. mogiłki a szczególnie
[ hiewielki las potocznie zwany Wierchowatka. Przez to
ostatnie miejsce rzadko kto odważył się przejechać czy
przejść po zapadnięciu zmroku. I właśnie z Wierchowatka
wiąże się to opowiadanie.
Było to już po zakończeniu II wojny światowej. Hrubieszowszczyzna
powoli leczyła rany zadane przez okupanta.
Jeden z obrowieckich rolników odwiózł do Monir
atycz wójta (mieścił się tam wtedy urząd gminy) i pomimo
późnej pory wracał wozem zaprzężonym w konie do
domu. Droga przebiegała bez przeszkód. Wjechał w las i
nagle zauważył, że konie są całe spocone i tak się wysilają
jakby na wozie leżał jakiś olbrzymi ciężar. Obejrzał
się za siebie. Na wozie leżało coś, co swoim kształtem
przypominało olbrzymiego czarnego barana.
- Wszelki duch Pana Boga chwali - zawołał żegnając
się znakiem krzyża.
-1 ja go chwalę - odpowiedzą! jakiś głos.
W tej samej chwili obok wozu pojawił się jeździec na
karym koniu. Jak długo trwała dalsza podróż i ile zmówił
modlitw wystraszony człowiek - sam nie wiedział.
Tymczasem las się skończył i wóz dojechał do rozstaju
dróg. Tam przy krzyżu czarny baran z przeraźliwym
śmiechem zsunął się z wozu, a uwolnione od ciężaru
konie popędziły jak szalone przed siebie nie zważając
nawet na zamkniętą bramę do obejścia, którą połamały.
Podobne przejścia tam i w innych miejscach na terenie
wsi Obrowiec miało wielu zapóźnionych podróżnych.
53