Prof. dr inż. Jan PajÄ k Istnienie i działanie przeciw-świata ... - Menu 1

H-94
ciągle pozostaje on nierozpoznany przez dzisiejszą naukę. Dlatego dla Konceptu Dipolarnej
Grawitacji jest rodzajem naukowego obowiązku, aby dokładnie go wyjaśnić. Oprócz
niniejszego podrozdziału, szczegółowemu omówieniu mechanizmu trwałego telekinetyzowania
poświęcony jest też podrozdział NB1 w tej monografii, oraz podrozdział G2.2.2 w monografii
[1/3].
Telekinetyzowanie możemy zdefiniować jako "proces przejmowania przez daną
substancję niektórych atrybutów ruchu telekinetycznego i następnego utrzymywania tych
atrybutów przez długi okres czasu". Natelekinetyzowanie jest więc stanem relatywnie trwałym,
w jaki wprawiona może zostać dana substancja, tj. zarówno jej składowa materialna jak i
przeciw-materialna. Należy jednak odnotować, że natelekinetyzowane substancje, w
przeciwieństwie do substancji namagnetyzowanych, nie wykazują ani w sobie, ani wokół
siebie, obecności jakiegokolwiek pola, typu pole magnetyczne albo pole telekinetyczne. W
sensie swego mechanizmu działania, trwałe natelekinetyzowanie materii polega na
wprawieniu najmniejszych jej członów/jednostek (tj. atomów, cząsteczek, molekuł, itp.) w
nieustające drgania telekinetyczne polegające na fazowo-przesuniętym, telekinetycznym
oscylowaniu tych członów względem ich centrów grawitacyjnych. W owych drganiach,
określony procent trajektorii oscylujących członów odbywa się na zasadzie ruchu
telekinetycznego, pozostały zaś procent ich trajektorii zakreślany jest na zasadzie ruchu
fizycznego. Stąd materia wykonująca takie drgania, częściowo demonstruje sobą atrybuty
ruchu telekinetycznego (np. zmniejszenie wagi, przeźroczystość, emisję jarzenia pochłaniania),
częściowo zaś atrybuty oscylowania fizycznego. Niniejszy podrozdział ma na celu wyjaśnienie
jak owo telekinetyzowanie materii się odbywa, oraz jakie są jego najważniejsze cechy i
następstwa.
Aby uzmysłowić za pomocą analogii mechanicznej, czym właściwie jest
natelekinetyzowanie, najpierw wyjaśniony zostanie fizykalny mechanizm tego zjawiska. Dla
zilustrowania tego mechanizmu wprowadzony teraz będzie model telekietyzowania
pojedynczego atomu. Model ten, to najprostsza możliwie analogia mechaniczna tego zjawiska,
która ilustruje wszystkie elementy istotne dla jego wystąpienia, a także która wyjaśnia funkcje i
kolejne zachowania tych elementów. W przyjętym tutaj modelu telekinetyzowania występują
następujące elementy składowe: (1) materialny komponent rozpatrywanego atomu (dalej
referowany pod krótką nazwą: "atom"), uformowany z ważkiej materii, (2) odpowiadający mu
"przeciw-atom", uformowany z bezważkiej i inteligentnej przeciw-materii, (3) "dipol
grawitacyjny", (4) dwa atrybuty przeciw-materii zwane "spężystością" i "samomobilnością",
oraz (5) atrybut materii zwany "inercja". Aby móc opisać zachowanie się tych elementów
konieczne jest też ich zastąpienie w naszym modelu przez jakieś substytuty znane nam ze
świata fizycznego, które w przybliżeniu opisałyby ich własności i działanie. Najważniejsze z
tych substytutów to obie składowe rozpatrywanego atomu (tj. materialna i przeciw-materialna)
reprezentowane przez parę hipotetycznych piłek, ważkiej i bezważkiej. Atom uformowany z
materii reprezentowany jest w niej przez ważką piłkę tej pary. Pika ta jest: idealnie kulistą,
posiada masę i inercję, oraz naśladuje jak lustrzane odbicie idealną sprężystość przeciwatomu.
Natomiast przeciw-atom reprezentowany jest przez bezważką piłkę, idealnie sprężystą,
idealnie kulistą, samomobilną, jednak całkowicie pozbawioną masy i inercji. Jej przykładem w
świecie fizycznym mógłby więc być bardzo lekki i sprężysty balonik. (Porównaj obie te piłki do
własności materii i przeciw-materii opisane w podrozdziale H2 niniejszej monografii, a także do
wyjaśnionych tam wzajemnych relacji pomiędzy materią i przeciw-materią.) Substytut dla
dipola grawitacyjnego łączącego razem ów atom z jego przeciw-atomem, można wyobrazić
sobie w postaci "magicznego lusterka", które wiąże każdy punkt jednej piłki z odpowiadającym
mu punktem drugiej piłki, jednocześnie zmuszając je oba, aby zachowywały się względem
siebie jak obiekt i jego odbicie w lustrze. (Tj. cokolwiek czyni jeden z tych punktów, drugi z nich
też musi to wykonać, tyle że w "lustrzanym" kierunku.) Samomobilność przeciw-materii we
wprowadzonym tu modelu symbolizowana jest przez efekty działania "magicznego lusterka".
Samomobilność ta, to cecha przeciw-materii stanowiąca odwrotność inercji. Aczkolwiek nie
posiada ona odpowiednika w świecie materialnym, stąd jest ogromnie trudna do opisania, m.in.