Prof. dr inż. Jan PajÄ k Istnienie i działanie przeciw-świata ... - Menu 1

H-10
jakie ściska je do siebie. Owo ciśnienie dynamiczne manifestuje się w postaci sił, jakie
koncentrycznie ściskają te nośniki do siebie, stwarzając wrażenie iż przyciągają się one
nawzajem. Dla przykładu, doskonale znane jest zjawisko wciągania piłeczki ping-pongowej do
strumienia wody wytryskującej z fontanny, oraz następnego utrzymywania tej piłeczki
zawieszonej we wnętrzu tego strumienia. Siły jakie wsysają tą piłeczkę do strumienia wody są
dokładnie tymi samymi, o jakich tutaj mówimy (tj. siłami ciśnienia dynamicznego opisywanego
równaniem Bernoulli'ego jakie panuje na wylocie z biegunów pól dipolarnych). Siły
oddziaływań grawitacyjnych są więc dokładnym odpowiednikiem owego ciśnienia
dynamicznego jakie występuje we wszystkich polach dipolarnych. To z kolei potwierdza, że
grawitacja zachowuje się dokładnie jak pole dipolarne, nie zaś jak pole monopolarne.
#1A2. Całkowity brak dowodów na istnienie dwóch odmiennych monopoli
grawitacji, połączony z jednoczesnym zatrzęsieniem dowodów potwierdzających istnienie
grawitacyjnego dipola.
Jak nam wiadomo, we wszystkich polach monopolarnych dwa przeciwstawne nośniki
pola, np. pozytywy i negatywy, oddzielone są od siebie przestrzenią poddaną działaniu pola
tych monopoli. Jednakże w polach dipolarnych sytuacja jest odwrócona, tj. dwie różne
przestrzenie w jakich panują odwrotne warunki polowe, oddzielone są od siebie przez nośniki
pola (dipole) jakie poddawane są działaniu tych przestrzeni.
['] Gdyby grawitacja posiadała statyczny MONOPOLARNY charakter, jej
drugi, przeciwstawny do materii, nośnik powinien zostać znaleziony. Jednakże jak dotychczas
nasze wyrafinowane eksperymenty nuklearne ujawniły jedynie cząsteczki i antycząsteczki
jakie różnią się od siebie elektrycznie, jednakże są identyczne w grawitacyjnym zrozumieniu
ich cech. Stąd, wszystkie znane nam cząsteczki i antycząsteczki reprezentują jedynie dwa
główne składniki tej samej materii i nie stanowią przeciwstawnych monopoli grawitacji. Nasza
nauka nieustannie zawodzi w poszukiwaniach monopoli grawitacyjnych. To zaś, w połączeniu
z zaprezentowanym tutaj dowodem, oznacza że monopole grawitacji po prostu nie istnieją.
["] W dynamicznej DIPOLARNEJ grawitacji, nasz wszechświat
skomponowany byłby z dwóch oddzielnych przestrzeni, albo światów, w których panowałyby
dwa przeciwstawne rodzaje oddziaływań grawitacyjnych, tj. przyciąganie w naszym świecie,
oraz odpychanie w tym drugim świecie. Stąd te same prawa i zjawiska, tyle tylko że
obserwowane w każdym z tych dwóch światów, także wykazywałyby drastyczne różnice,
zależnie od tego po której stronie grawitacyjnego dipola by się manifestowały. I faktycznie, już
obecnie znamy z fizyki przykłady takiego dualnego zachowania. Są one opisywane pod nazwą
"falowo-cząsteczkowa dualność natury". Jedną z manifestacji tej dualności jest
współczesne współistnienie korpuskularnej i falowej teorii światła. Jak to doskonale ujęto w
książce [1H1.1] pióra O.H. Blackwood and others: "General Physics", 4th edition, John Wiley
& Sons, Inc., 1973 strona 665, "Fizycy żartobliwie obciążani są wierzeniem w fale świetlne w
poniedziałki, środy i piątki, zaś wierzeniem w korpuskuły świetlne we wtorki, czwartki i soboty".
{Moja własna obserwacja dodaje do tego, że "w niedziele w kościołach fizycy demonstrują
kompletną negację wszystkiego co stwierdza dzisiejsza fizyka".} Jedno z najprostszych, a
jednocześnie najbardziej zadowalających wyjaśnień dla tej dualności wywodzi się z nowego
Konceptu Dipolarnej Grawitacji. Zgodnie z nim, konsekwencje falowej i korpuskularnej natury
światła wynikają z równoczesnego przemieszczania się sygnałów świetlnych aż w dwóch
odmiennych światach. Zależnie od tego, w którym z tych dwóch światów światło jest
obserwowane, będzie ono manifestowało albo korpuskularną albo też falową naturę. (Tj. w
dipolarnej grawitacji światło jest jak szybka ryba mknąca pod gładką powierzchnią
przeźroczystej wody - widzowie patrzący z góry, są w stanie zobaczyć zarówno ruch samej
ryby w wodzie, jak i ruch fal które owa ryba wzbudza na powierzchni wody.) Powyższe
ponownie potwierdza, że działanie dipola grawitacyjnego już od dawna rejestrowane jest przez
naszą fizykę, która jedynie nie była dotąd w stanie prawidłowo zinterpretować dokonywanych
przez siebie obserwacji.