Prof. dr inż. Jan PajÄ k Istnienie i działanie przeciw-świata ... - Menu 1

H-64
ziemskiej, wówczas jeśli nie wymusi się przy tym jej obrotu w sposób sztuczny, samoistnie
woda ta wpadnie w wir obracający się zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Kierunek jej
obiegu naśladuje więc pozorne ruchy słońca na północnym nieboskłonie. To zaś oznacza, że
inicjujący impuls nadający tej wodzie kierunek jej ruchu wirowego nadszedł od jej duplikatów
przeciw-materialnych. Duplikaty te wykazują więc tendencję do jakby postoju w stosunku do
Ziemi rotującej w owym oceanie przeciw-materii. Owym postojem inicjują one cząsteczki wody
do obrotu w kierunku imitującym pozorny ruch oceanu przeciw-materii. Jeśli jednak wodę z
pełnej wanny spuszcza się na Południowej Półkuli ziemskiej, wtedy bez zapoczątkowania jej
obrotu przez np. sztuczne wymuszenie kierunku jej początkowego obrotu, samoistnie woda ta
wpadnie w wir obracający się przeciwstawnie do ruchu wskazówek zegara. Jej kierunek
obiegu na Południowej Półkuli także więc naśladuje tam pozorne ruchy słońca. Tyle że tym
razem słońca z południowego nieboskłonu Ziemi. To zaś oznacza, że inicjujący impuls
nadający tej wodzie kierunek jej ruchu ponownie przyszedł od jej duplikatów przeciwmaterialnych,
które wykazały tendencję do stania w stosunku do Ziemi rotującej w owym
nieruchomym oceanie przeciw-materii. Osobiście przeprowadzałem to doświadczenie aż wiele
razy. Za każdym też razem się przekonywałem, że woda spuszczana z wanny np. w Polsce
sama wpada w wir zgodny z ruchem wskazówek zegara (patrząc na nią od góry). Natomiast
woda spuszczana np. w Nowej Zelandii sama wpada w wir przeciwny do kierunku ruchu
wskazówek zegara. Pomimo poszukiwań, jak dotychczas nie spotkałem w podręcznikach
akademickich jakiegokolwiek zadowalającego wyjaśnienia dla zjawiska samoistnego
inicjowania się kierunku ruchu wiru. (Dzisiejsza nauka potrafi jedynie opisać mechanizm jaki
podtrzymuje przebieg wiru i jaki dostarcza mu energii wymaganej do jego kontynuacji, nie jest
jednak w stanie wyjaśnić co powoduje taki a nie inny kierunek samoistnego zainicjowania jego
obrotu.) Ja osobiście jestem głęboko przekonany, że powodem braku wyjaśnienia dla owej
konsystencji w kierunku inicjacji wirów w płynach, jest że kierunek ruchu cząsteczek
materialnych w samoistnie powstałych wirach stanowi dowód na istnienie duplikatów przeciwmaterialnych
dla każdego obiektu i dla każdej substancji. Stąd jako takie, wyjaśnienie to mogło
zostać postulowane dopiero po opracowaniu Konceptu Dipolarnej Grawitacji.
Oczywiście woda jest tylko jednym z przykładów wirów jakie odwzorowują kierunek
ruchu wiroqwgo kontrolującej je przeciw-materii. Wszystkie inne wiry również muszą wypełniać
to samo prawo. Z tego powodu np. tornada, zależnie od półkuli, muszą wykazywć tendencję
aby obracać się w przeciwstawnych kierunkach. Tyle tylko, że mechanizm formowania się
tornad wynika z działania szczególnych wirów przeciw-materii opisywanych w podrozdziałach
H4.2 i KB1, a nie z ruchu Ziemi względem otaczającego ją oceanu przeciw-materii. Dlatego
tornada, podobnie jak cyklony i tajfuny, zawsze na połkuli północnej wirują przeciwstawnie do
ruchu wskazówek zegara, zaś na półkuli południowej zawsze wirują zgodnie z ruchem
wskazówek zegara. Jednak spiralny kurz zawsze osiada po kątach według kierunków
podobnyuch do wirów wodnych. Galaktyki spiralne rozkładem swych ramion zawsze wykazują
kierunek swego ruchu względem otaczającej je przeciw-materii. Nie wspominając już o tym, że
cała Ziemska atmosfera wcale nie chce wirować wraz z Ziemią, tak jak zgodnie ze starym
konceptem monopolarnej grawitacji warunki jej wirowania w absolutnej próżni zdawałyby się
nakazywać. Wykazuje ona za to tendencję do zachowywania się dokładnie tak jak zachowują
się owe ogromne wiry przeciw-materii, z których przeciw-ciało naszej planety i jej atmosfery
zostały uformowane – jak to opisano w podrozdziałach H5.4, H4.2, oraz KB1.
#7H5.3. Kaskady zawirowań atmosfery rozprzestrzeniające się od bieguna
południowego. Doskonale wiemy że nasz wszechświat jest wysoce symetryczny. Stwierdza
to już DeBroglie'wska zasada symetrii natury, opisana w podrozdziale H6.1. Owa symetria
oznacza, że najróżniejsze odpowiedniki zjawisk, które możemy zaobserwować np. na wodzie
rzek, występowały będą także w przeciw-materii jaka przepływa przez naszą planetę. Jednym
z takich zjawisk jest kaskada wirów. W rzekach taka kaskada manifestuje się w postaci
mniejszych wirów wodnych, jakie powstają na obrzeżu większych wirów umiejscowionych w
stacjonarnej wodzie. Mechanizm takich większych wirów jest bardzo podobny do zasady
działania centralnych kół zębatych w tzw. "przekładniach planetarnych". (Doskonałym