Prof. dr inż. Jan PajÄ k Istnienie i działanie przeciw-świata ... - Menu 1

H-65
przykładem przekładni planetarnej jest tz. "mechanizm różnicowy" zabudowany w tylniej osi
napędowej niemal każdego większego samochodu.) Mechanizm ten powoduje, że każdy
większy wir zachowuje się jak owo centralne koło zębate w przekładni planetarnej. W
sprzyjających więc okolicznościach formuje on wokół własnego obwodu kilka mniejszych
wirów, jakie obracają się w odwrotnym kierunku, a jakie reprezentują koła satelitarne z owej
przekładni planetarnej.
Przeciw-materia jest znacznie bardziej ruchliwa niż woda. Wszakże nie posiada ona
inercji ani nie występuje w niej tarcie. Dlatego, jeśli jakiś większy wir jest uformowany w
przeciw-materii, wówczas - podobnie jak w przypadku wody, wokoło jego obwodu pas
mniejszych wirów jest także formowany. Te mniejsze wiry obracają się w odwrotnym kierunku.
Owe mniejsze wiry mogą z kolei zindukować pas kilku następnych wirów jakie ponownie
wykazują odwrócony kierunek wirowania, tj. jakie wirują w tym samym kierunku co wir
centralny, itp.
Ocean przeciw-materii w jakiej nasza Ziemia wiruje, w porównaniu z szybkim ruchem
wirowym ziemi może być uważany za relatywnie nieruchomy. Jednak ów strumień przeciwmaterii,
który formuje pole magnetyczne Ziemi i dlatego który przepływa przez wnętrze naszej
planety, w trakcie swego przemieszczenia się przez masę Ziemi ulega zawirowaniu. Stąd w
momencie opuszczania Ziemi przy biegunie południowym, ów strumień przeciw-materii wiruje
już niemal tak samo szybko jak nasza planeta. W rezultacie, ogromny wir przeciw-materii jaki
wiruje tak samo jak Ziemia, czyli przeciwstawnie do ruchu wskazówek zegara, formowany jest
na południowym wylocie ziemskiego pola magnetycznego. To z kolei stwarza sytuację jaka
opisana była powyżej. Mianowicie formuje to centralny wir przeciw-materii, jaki umiejscowiony
jest w relatywnie nieruchomym oceanie przeciw-materii, a stąd jaki musi spowodować
powstanie całej kaskady mniejszych wirów uszeregowanych w kilka pasów jakie wirują
naokoło jego obwodu.
Ponieważ owa kaskada wirów przeciw-materii formowana przez wirującą Ziemię, wiruje
też wśród duplikatów lotnego powietrza atmosfery ziemskiej, każdy z owych wirów wytwarza
lokalny "cyklon" lub "antycyklon" wirującej atmosfery. Dlatego, w ramach globalnej cyrkulacji
ziemskiej atmosfery, wyróżnić się daje kilka szczególnych zjawisk, jakie wywodzą się z owych
wirów przeciw-materii. I tak, ponad Antarktydą (lub bardziej dokładnie - ponad południowym
biegunem magnetycznym Ziemi) mamy ogromną czapę powietrza jakie względem ziemi
utrzymywane jest w stanie nieruchomym. Dzieje się tak ponieważ owo nieruchome powietrze
wywodzi się z wiru przeciw-materii jaki obraca się z tą sama szybkością obrotową co nasza
planeta. Naokoło obwodu owego centralnego wiru/cyklonu ponad Antarktydą, w pewnym
odstępie od południowego bieguna magnetycznego, formowanych jest siedem semi-stałych
mniejszych zawirowań atmosfery. Ich osie wirowania są równoległe do osi obrotu Ziemi, oraz
są one semi-trwale zakotwiczone do wirującej Ziemi na południowej wysokości około 35 stopni.
Ich osie obrotu także wirują razem z Ziemią. Wirują one w kierunku jaki jest odwrotny do
kierunku wirowania Ziemi. Dolne obwody owych siedmiu mniejszych cyklonów formuja
naokoło Ziemi pas wiatrów, jaki w literaturze żeglarskiej, a także w Internecie, opisywany jest
pod nazwą "wiatry zachodnie" (po angielsku "westerlies"). (Zauważ, że nazwa danego wiatru
jest zawsze tak ustanawiana, ze wskazuje ona kierunek z którego dany wiatr nadlatuje, stąd
np. "wiatry zachodnie" nadlatują z zachodu.) Z kolei górny obwód owych siedmiu cyklonów
formuje naokoło Ziemi pas wiatrów nazywany "południowo-wschodnie wiatry kupieckie" (po
angielsku "south-east trade winds"). Oś wirowania jednego z tych cyklonów zakotwiczona jest
na stałe w Morzu Tasmańskim, mniej więcej w środku odległości pomiędzy Nową Zelandią i
Australią. To właśnie ów szczególny stały cyklon nieustannie psuje pogodę Nowej Zelandii.
Inny z takich stałych cyklonów powoduje, że małe statki praktycznie nie są w stanie przepłynąć
ze wschodu na zachód przez Cieśninę Drake (tj. pod południowym przylądkiem Ameryki
Południowej, po angielsku zwanym Cape Horn). Wiele też co bardziej upartych z takich
statków zaściela dno tamtejszego morza. Interesujące, że owych siedem stałych południowych
cyklonów zawirowywanych przez przeciw-materię może być dosyć wyraźnie odnotowanych na
zdjęciach satelitarnych które pokazują biegun południowy Ziemi. Cyklony owe wygłądają tam