Prof. dr inż. Jan PajÄ k Istnienie i działanie przeciw-świata ... - Menu 1

H-89
zaś, że w technice wibracje mechaniczne często wykorzystywane są dla łatwiejszego
uzyskiwania następstw podobnych jak za pośrednictwem przemieszczeń. (Przykładowo,
zamiast rozbijać mur za pomocą jednostajnego przemieszczania się czołgu, ten sam efekt
można uzyskać przystawiając do niego wibrujący młot pneumatyczny.) W podobny więc
sposób również wibracje telepatyczne o wysokiej amplitudzie wykorzystywane niekiedy mogą
być w celu łatwiejszego uzyskiwania fizykalnych skutków które normalnie wytwarzane byłyby
za pośrednictwem efektu telekinetycznego. Najlepszym przykładem takiego skutku jest trwałe
telekinetyzowanie materii za pośrednictwem wibracji telepatycznych, zamiast za
pośrednictwem pola telekinetycznego. (Po szczegóły patrz opisy z podrozdziałów H8.1 i NB1.)
H7.2. Radiestezja
Radiestezja jest nazwą przyporządkowaną do najbardziej częstej metody odbierania
telepatycznej informacji o kształcie lub składzie dowolnego obiektu. Informację ta nieustanne z
siebie emituje każdy obiekt istniejący we wszechświecie. Najczęściej radiestezja ograniczana
jest do poszukiwania podziemnej wody lub minerałów, chociaz jej możliwości wcale na tym się
nie kończą.
Wyjaśnienie radiestezji jako odbioru wibracji typu fale telepatyczne, wysyłanych w
sposób ciągły przez wszelkie obiekty i substancje, miało miejsce w pierwszych dniach 1996
roku. Ponieważ stopniowe wypracowanie tego wyjaśnienia jest dosyć charakterystyczne dla
metodyki mojej pracy naukowej, dlatego poniżej opiszę jego historię.
Na dwa dni wolne od pracy a wypadające w ostatni dzień 1995 roku (tj. na Sylwestra) i
pierwszy dzień 1996 roku, wybrałem się do nadmorskiej miejscowości wypoczynkowej zwanej
Port Dickson. (Leży ona około 120 km na południe od Kuala Lumpur, Malezja.) Brodząc po
omywanych ciepłym morzem plażach tej miejscowości, ponownie zwróciłem uwagę na
zafalowania piasku (tzw. "ripples") tworzące się na powierzchni piaszczystego dna pokrytego
falującą wodą morską. Fascynowały mnie one już od długiego czasu, ponieważ intuicyjnie
czułem, że owe "ripples" posiadają jakieś niezwykle istotne znaczenie dla problematyki jaką
badałem. Po raz pierwszy zwróciły one moją uwagę kilka lat wcześniej podczas spacerów po
bezludnych plażach w południowej części Nowej Zelandii, szczególnie w Invercargill i Dunedin.
Wzdłuż tych plaż wieją silne, jednostajne (tj. pozbawione porywów oraz o stałym kierunku
nadlotu i sile), lodowate wiatry nadlatujące od bieguna południowego. Na pomoczonym
aczkolwiek lotnym piasku miejscowych plaż, wiatry te zawsze formowały właśnie owe "ripples".
Wzajemne odstępy pomiędzy grzbietami poszczególnych zafalowań wynosiły w nich około 8 =
2 [cm]. Z kolei ustawienie ich grzbietów zawsze było prostopadłe do kierunku nadlotu wiatru.
Jednak wiatry o zmiennej sile, wiejące porywami, nigdy ripples takich nie potrafiły wytworzyć,
nawet jeśli nadlatywały ze stałego kierunku. Zauważyłem też, że przepływowi owych wiatrów
wzdłuż powierzchni "ripples" zawsze towarzyszyło głuche, niskie dudnienie przypominające
szybkie uderzanie piasku skrzydłami ptasimi. Dudnienie to było jakby niższą w tonie wersją
dźwięku, który wydaje duża mokra płyta szkła po jakiej ktoś przesuwa palcem. (Jego
pochodzenie musiało zresztą być z podobnego mechanizmu, bowiem po przejściu palca po
szkle na szybie również pozostają takie "ripples".) Z naukowej ciekawości dokonywałem też
eksperymentów z tymi wiatrowymi "ripples", wymazując je na wyznaczonym odcinku plaży i
sprawdzając po jakim czasie zostaną one ponownie odtworzone. (Zwykle ich odtworzenie
zajmowało wiatrowi jedynie około pół godziny.) W czasie swojej profesury na Cyprze, również
zauważyłem tego typu ripples. Tym razem były one formowane na dnie morza, w którym się
kąpałem. W przypadku wymazania woda również odtwarzała je w przeciągu około pół godziny.
Owe podwodne "ripples" na Cyprze formowane były w stojącej (tj. bezprądowej), aczkolwiek
falującej wodzie morskiej około 1.5 [m] głębokiej. Wzajemny odstęp pomiędzy ich grzbietami
wynosił około 8 = 25 [cm]. (Odległość grzbietów fal tworzonych na powierzchni tej wody była
inna i wynosiła zwykle około 8 w = 1 [m]. Ripples nie były więc ich kopią.)