Prof. dr inż. Jan PajÄ k Istnienie i działanie przeciw-świata ... - Menu 1

H-61
dzisiejszą naukę mechanizm wolnego dryftu kontynentów ku północy, oraz fakt obecnego
grupowania się prawie wszystkich kontynentów na półkuli północnej Ziemi. Ponieważ nacisk
przeciw-materii na kontynenty jest najsilniejszy w pobliżu równika, to tłumaczy dlaczego
kontynenty naszej planety są najbardziej wąskie i najbardziej wygięte, chociaż najbardziej
górzyste, właśnie przy równiku.
#4H5.3. Kształt Arktyki i Antarktydy. Następnym interesującym zjawiskiem, jakie
także wynika z ziemskiego pola magnetycznego, jest podobieństwo typu odbicie lustrzane
kształtów Arktyki i Antarktydy. Powody dla jakich ich kształty niemal dokładnie imitują się
nawzajem, tyle że w sposób wzajemnie odwrócony, nie mogą być wyjaśnione na bazie
starego konceptu monopolarnej grawitacji. Jednak w nowym Koncepcie Dipolarnej Grawitacji
dają się one łatwo wyjaśnić. Wynikają one bowiem z modelowania okolic biegunów przez
nieustannie przepływającą przeciw-materię, na podobieństwo wewnętrznej konfiguracji naszej
planety. A ściślej, na podobieństwo wewnętrznego układu mas we wnętrzu naszej planety.
Ponieważ przeciw-materia przepływa przez te masy, jej nacisk na powierzchnię planety jest
odzwierciedleniem tego co kryje się we wnętrzu planety. Z tych powodów niezrozumiałe
podobieństwo kształtów Antarktydy i Arktyki, tj. fakt iż kształt Antarktydy jest jakby
lustrzanym odbiciem kształtu Arktyki, tyle tylko, że wypukłości/lądy w Antarktydzie
odpowiadają wklęsłościom/głębinom morza w Arktyce, wynika z odzwierciedlania przez oba te
kontynenty wewnętrznej konfiguracji mas naszej planety.
#5H5.3. Siatka szwajcarska. Z dotychczasowych obserwacji wynika, że wszelkie
przypadki omywania powierzchni stałych przez jakieś płynne medium powodują beztarciowe
formowanie w tym medium stojącej fali wibracyjnej. Wyjaśnienia na temat zasad formowania
tej fali zaprezentowane zostały w podrozdziale H7.2. Długość "8" tej stacjonarnej fali zależy od
kilku czynników, np. od szybkości przepływu czynnika wzbudzającego tę falę oraz od
pojemności wibracyjnej przepływającej warstwy danego medium. Przykładowo w przypadku
warstwy falującej wody o danej gęstości, "8" m.in. zależeć będzie od jej głębokości "g". Fala ta
oddziaływuje na obmywaną przez dane medium powierzchnię stałą. Właśnie dzięki jej
istnieniu, przykładowo na piaskowym dnie morza uformowane zostaną niewielkie zafalowania.
Z kolei na plażach tuż przy brzegach morza ciągły powiew jednostajnego wiatru wytworzy na
piasku charakterystyczne pofałdowania, czyli wytworzy tzw. "ripples" podobne do tych
istniejących na "potato chips".
Jak to wynika z przedstawionych w tym podrozdziale rozważań, wzdłuż powierzchni
naszej planety następuje przepływ przeciw-materii aż w dwóch kierunkach naraz, tj.: (1) w
kierunku z południa na północ wynikającym z cyrkulacji ziemskiego pola magnetycznego – tak
jak to wyjaśniono w punkcie #1H5.3 powyżej, oraz (2) w kierunku ze wschodu na zachód
wynikającego z rotowania Ziemi wokół własnej osi. Oba te jednoczesne przepływy przeciwmaterii
muszą również formować dwie stojące fale wibracji przeciw-materii. Z kolei grzbiety
owych stojących fal muszą wytworzyć wokół Ziemi rodzaj siatki której oczka będą przebiegały
z geograficznego południa ku północy i z magnetycznego wschodu na zachód. (Siatka ta
będzie więc przeciw-materialnym odpowiednikiem dla omówionych powyżej fałdek czy ripples
formowanych na piasku.) Aczkolwiek siatka ta w sensie fizykalnym uformowana jest z fal
wibracji pola magnetycznego, z uwagi na jej bezgradientowy charakter dla naszych
dzisiejszych instrumentów pomiarowych pierwszej generacji nie jest ona wykrywalna. Niemniej
jest ona wykrywalna za pośrednictwem innych metod, przykładowo radiestezyjnych. I
faktycznie taka oplatająca naszą planetę siatka, uformowana z krzyżujących się linii
grzbietowych stojących fal wibracji przeciw-materii, została już odkryta. Znana jest ona
różdżkarzom pod nazwą "siatki geobiologicznej" albo też "siatki szwajcarskiej". (Nazwa "siatka
szwajcarska" wynika z faktu, ze po raz pierwszy opisano ją na międzynarodowym kongresie w
Szwajcarii.) Dane na jej temat zawarte są w książce [2H5.3] pióra Adolfa Januszewskiego,
"ABC Radiestezji", Wydawnictwo "Sport i Turystyka", Warszawa 1985, ISBN 83-217-2783,
strony 13-15. Siatka ta wspominana jest też w podrozdziale H7.1. Jej wykrywaniem zajmują
się radiesteci, ponieważ umiejscowienie czyjegoś łóżka na skrzyżowaniu linii grzbietowych jej
fal stojących może prowadzić do powikłań zdrowotnych i zakłóceń snu, podobnych do tych