Prof. dr inż. Jan PajÄ k Istnienie i działanie przeciw-świata ... - Menu 1

H-91
Szokującego odkrycia dokonałem również obserwując z samolotu powierzchnię
pozbawionej roślinności i zupełnie niezamieszkałej Centralnej Australii. Jej powierzchnia
przyjmuje jednorodny, czerwony kolor australijskiej pustyni. Stąd we wczesnych godzinach
rannych i późnych wieczornych, wszelkie zafałdowania tej powierzchni są na niej doskonale
widoczne. Kiedy więc obserwuje się ją z powietrza, wówczas rzuca się oczy, że powierzchnia
większej części tego kontynentu pokryta jest właśnie takimi ripples, tyle tylko, że o ogromnym
rozstawie ich grzbietów względem siebie, sięgającym rzędu kilometrów. Ciekawe, że
dokładnie w centrum Australii, tj. tam gdzie w środku pustyni zbiegają się granice trzech
stanów (tj. Południowej Australii, Queenslandu, oraz Terytoriów Północnych), owe ogromne
ripples przebiegają dokładnie w kierunkach północ-południe. To sugerowałoby, że dominujący
czynnik jaki spowodował ich uformowanie, był ruch Ziemi wokół swojej osi (patrz także
rozważania z podrozdziału H5.3). Następujące po tej obserwacji w Australii uważne
przyglądanie się również innym obszarom wykazało, że takie same systematyczne ripples, o
przebiegu równoległym do siatki szwajcarskiej, tyle że o ogromnym rozstawie, daje się
odnotować praktycznie wyciśnięte na powierzchni każdego kontynentu. Niestety przebiegi ich
grzbietów zwykle są starannie zamaskowane pokrywającą ten kontynent szatą rośliną,
tworami ludzkimi, szachownicą pól, itp. Co jeszcze bardziej ciekawe, jeśli nad jakimś
obszarem Ziemi przy bezwietrznej pogodzie nisko nad ziemią zawieszona jest cienka
warstewka chmur, zaś pozycja tych chmur jest na tyle nieruchoma, że pulsowania ciśnienia
przeciw-materii, które formują te ripples mają wystarczająco dużo czasu aby wywrzeć swój
wpływ na dane obszary chmur, wówczas nawet chmury zostają pocięte na kwadratowe
fragmenty. Równoległe linie południkowe i równoleżnikowe formujące proste jak strzała
prześwity przez taką cienką warstewkę nieruchomych chmur, reprezentują właśnie owe ripples
wyciskające na chmurach swoje odnotowalne piętno. Z tak ogromnej powszechności tych
ripples i jednoczesnego ich niezwykle silnego wpływu na otoczenie, wynika że ów czynnik
(beztarciowe pulsowania ciśnienia przeciw-materii), który je formuje, jest niezwykle dominujący
na Ziemi. Wpływ tego czynnika - aczkolwiek dotychczas nieodnotowany, posiada ogromne
następstwa dla wszystkiego z naszej planety.
Najbardziej jednak brzemienne znaczenie opisanego poprzednio odkrycia dla
beztarciowego pochodzenia "ripples" okazuje się dla Konceptu Dipolarnej Grawitacji. Wszakże
przeciw-materia - jak to już wielokrotnie podkreślano - nie podlega tarciu. To z kolei oznacza,
że jednostajny przepływ przeciw-materii wzdłuż wszelkich powierzchni, które wzbudzą
wibrowanie jej ciśnienia (włączając w to i powierzchnię naszej planety) będzie również
formował w przeciw-świecie "ripples" podobne do tych z piasku na plażach. Ponieważ w
przypadku naszej planety przeciw-materia przemieszcza się jednostajnie aż w dwóch
nawzajem prostopadłych kierunkach (tj. z południa na północ oraz ze wschodu na zachód -
patrz punkt #4H5.3 z podrozdziału H5.3), zamiast jednokierunkowych zafalowań musi ona
formować rodzaj dwukierunkowej siatki opinającej Ziemię. (Tego typu kwadratowe siatki
formowane z dwóch prostopadłych układów ripples można czasami znaleźć również i na
piaskach plaż - powstają one przy kamiennych obrzeżach plaży odbijających fale ciśnień w
kierunku prostopadłym do fali nadchodzącej z morza.) Z czasów gdy ja sam praktykowałem
wahadlarstwo, dobrze pamiętam znajdowaną wówczas tzw. "siatkę szwajcarską" o
najmniejszych wykrywalnych oczkach około 2 do 3 [m]. Siatka ta jest więc rodzajem "ripples"
formowanych przez skrzyżowanie się dwóch stojących fal wibracji przeciw-materii, które w
podrozdziale H7.1 nazwane były falami telepatycznymi. Skoro więc już wcześniej tzw. "energia
piramidy" wykrywana przez radiestetów okazała się wibracjami telepatycznymi (patrz początek
podrozdziału H7.1), a teraz także "siatka szwajcarska" również okazała się stojącą wibracją
typu fala telepatyczna, prowadzi to do oczywistego wniosku. Wniosek ten stwierdza, że
wszelkie promieniowanie, które radiesteci są w stanie odbierać, wywodzi się z wibracji typu
fale telepatyczne. To z kolei upoważnia do stwierdzenia, że "radiestezja jest to odbieranie
wibracji typu fale telepatyczne".