Prof. dr inż. Jan PajÄ k Istnienie i działanie przeciw-świata ... - Menu 1

H-56
że linie sił pola magnetycznego są po prostu trajektoriami, po których cząsteczki tej substancji
cyrkulują.
Przeciw-materia jest substancją, jaka wypełnia przeciw-świat niedostępny z naszego
układu wymiarów - patrz podrozdział H2. Stąd też jej cyrkulacje nie powinny być wykrywalne
przez nasze instrumenty. Jednak ich napór (ciśnienie) powinien oddziaływać siłowo z innymi
podobnymi cyrkulującymi strumieniami tej substancji. To zaś oznacza, że zachowywałyby się
one dokładnie tak jak pole magnetyczne.
Kiedy prąd elektryczny przepływa wzdłuż prostego przewodnika, przeciw-materia
zmuszona zostaje do cyrkulowania naokoło obwodu tego przewodnika formując wirowe pole
magnetyczne. (Po angielsku pole takie nazywane jest "vortex".) Jego cechą jest, że pole takie
nie posiada wykrywalnego bieguna N ani S, ponieważ zawija się ono naokoło danego
przewodnika. Sytuacja się jednak zmienia, kiedy prąd elektryczny zaczyna obiegać wzdłuż
obwodu zamkniętego, tak jak to zachodzi przykładowo w zwojach elektromagnesów lub w
orbitach elektronowych naokoło jąder atomowych. Wówczas bowiem przeciw-materia zaczyna
być "przepompowywana" przez prześwit danego obwodu zamkniętego. Jest w tym podobna
do powietrza przepompowywanego przez gardziel wentylatora. W ten sposób formowane jest
dipolarne pole magnetyczne. (Znaczy pole posiadające wyraźnie wyodrębnione bieguny "wlotu
(I)" i "wylotu (O)", czyli N i S.) W takim dipolarnym polu, biegun N reprezentuje stronę
"wlotową" (I) do okręgu z zamkniętego przewodnika, z której to strony przeciw-materia jest
pobierana. (Czyli reprezentuje jakby gardziel wlotową wentylatora.) Z kolei biegun S
reprezentuje stronę "wylotową" (O), ku której jest ona wydmuchiwana. (Czyli jakby gardziel
wylotową wentylatora.) Zauważ, że używana w tej monografii konwencja nazywania
biegunowości magnesów jest odwrotna niż w fizyce, a podobna jak w kartografii (po szczegóły
patrz podrozdział F5.2).
Model formowania pola magnetycznego opisany powyżej umożliwia proste wyjaśnienie
wszystkich zjawisk związanych z magnetyzmem. Dla przykładu magnesowanie, czyli
wytwarzanie magnesów trwałych, jest procesem uporządkowywania osi wirowań
naładowanych cząsteczek elementarnych w atomach. Uporządkowywanie to następuje
poprzez oddziaływanie na te cząsteczki strumieniem przepływającej przeciw-materii. (Stąd
magnesowanie jest procesem dokładnie odwrotnym do poprzednio opisanego procesu
wytwarzania pola magnetycznego przez przepływ prądu elektrycznego. Wytwarzanie pola
uzyskiwane było bowiem poprzez uporządkowywanie osi wirowań naładowanych cząsteczek
na drodze wprawiania ich w ruch.) Przeanalizowanie dowolnych innych zjawisk pochodnych
od magnetyzmu też nieodzownie prowadzi do wniosku, że wyjaśnienie mechanizmu
formowania pola magnetycznego zaprezentowane powyżej jest poprawne. To z kolei oznacza,
że dla dobra naszej nauki powinno ono wejść w powszechne użycie dla wyjaśniania zjawisk
elektromagnetycznych tak szybko jak to tylko możliwe.
Zrozumienie własności i biegunowosci pól magnetycznych przychodzi znacznie
łatwiej jeśli ktoś użyje prostej analogii magnetyzmu. W analogii tej przepływ przeciw-materii
reprezentowany jest np. przez przepływ powietrza. W owej analogii jeden zwój
elektromagnesu można sobie wyobrazić jako śmigło samolotu wymuszające przepływ
otaczającego je powietrza. Przed śmigłem panowałby więc biegun "wlotowy", czyli "I" lub
dawny (N). (Biegun "I" używany przez nowy Koncept Dipolarnej Grawitacji do oznaczania
bieguna magnetycznego "N" pochodzi od angielskiego słowa "Inlet" co oznacza "wlot".
Interpretacja dla "I" jest więc bardziej jednoznaczna i bardziej zgodna z postulatami nowego
konceptu, niż stare oznaczenie "N" używane dotychczas w fizyce.) Wszakże powietrze jest
usuwane z obszaru przed śmigłem. Z kolei poza śmigłem panowałby biegun "wylotowy", czyli
"O" lub dawny (S). ("O" wywodzi się od angielskiego słowa "Outlet" co oznacza "wylot".)
Wszakże powietrze byłoby wydmuchiwane właśnie ku niemu. W analogii tej magnes
sztabkowy byłby więc rodzajem "rurociągu" we wnętrzu którego zamontowane zostały biliony
miniaturowych śmigiełek. (Każdy atom byłby bowiem jednym takim śmigiełkiem.) Aby w
omawianej analogii zrozumieć np. oddziaływanie pomiędzy dwoma magnesami stałymi,
wystarczy rozpatrzyć wzajemne oddziaływanie na siebie dwóch strumieni powietrza