Prof. dr inż. Jan PajÄ k Istnienie i działanie przeciw-świata ... - Menu 1

H-72
jego końca na drugi. Z kolei takie masowe przemieszczenie elektronów w przewodzie jest
niczym innym jak przepływem prądu elektrycznego. Energia cieplna jaka podtrzymuje ów
proces, pochodzi przy tym z otoczenia, z jakiego jest ona ekstraktowana przez działanie
mechanizmu odwrotności tarcia. Efekt telekinetyczny sam bowiem ją spontanicznie pozyskuje
z otoczenia za pośrednictwem swoich zdolności do działania jako odwrotność tarcia. Wcale
więc energia ta nie musi być dostarczana urządzeniu generującemu darmową elektryczność.
Stąd właśnie się bierze wyrażenie "darmowa energia" ("free energy"). Dopiero po tym jak
dokładnie przebadałem te pierwsze zastosowania omawianego efektu do generowania
"darmowej elektryczności", stopniowo zacząłem też identyfikować i opisywać dalsze równie
obiecujące jego użycia.
H6.1.1. Historia odkrycia efektu telekinetycznego
Jak to wyjaśniłem w rozdziale HB, odkrycie efektu telekinetycznego jest konsekwencją
wynalezienia magnokraftu. Wszakże to właśnie owa ostra krytyka z jaką idea magnokraftu
spotkała się ze strony dzisiejszych naukowców, a także ze strony różnych innych speców i
"ekspertów", spowodowała rozpracowanie Konceptu Dipolarnej Grawitacji. (Główne kamienie
milowe jakie wiodły do rozpracowania Konceptu Dipolarnej Grawitacji zaprezentowałem w
podrozdziale W4. Natomiast dokładne powody dla jakich podjąłem badania nad tym
konceptem wyjaśniłem dokładniej w rozdziale HB.) Z kolei rozpracowanie Konceptu Dipolarnej
Grawitacji wiodło do wyjaśnienia mechanizmu telekinezy. Stąd zaś był już tylko jeden mały
krok do odkrycia efektu telekinetycznego.
W 1988 roku zdołałem opublikować opisy mechanizmu telekinezy, czyli także i opisy
działania zjawiska, jakie później nazwałem "efektem telekinetycznym". Opisy te pojawiły się w
moim artykule [1H6.1.1] prezentującym Koncept Dipolarnej Grawitacji. Artykuł ten nosił tytuł
"Gravitation als Dipolare Felder". Wydany był w zachodnio-niemieckim czaspiśmie Raum &
Zeit, Nr. 34, Juni/Juli 1988, strony 57 do 69. Po opublikowaniu artykułu [1H6.1.1], kilku
Zachodnich badaczy zainicjowało eksperymenty zmierzające do potwierdzenia podstawowych
postulatów owego niezwykłego zjawiska telekinezy. Pierwszy sukces w tym potwierdzaniu
uzyskał ś.p. Werner Kropp z WEKROMA Laboratory (Via Storta 78, CH-6645 Brione s/M,
Szwajcaria). Dokonał on eksperymentalnej rejestracji spadku temperatury spowodowanego
wykonaniem pracy telekinetycznej, dokładnie jak to jest postulowane efektem telekinetycznym.
Opis jego eksperymentu zawarty jest w podrozdziale H1.2, zaś wyniki zilustrowane zostały na
rysunku H4.
Tamto eksperymentalne potwierdzenie istnienia zjawiska jakie później nazwałem
"efektem telekinetycznym", skłoniło mnie do skontaktowania się z kilkoma grupami
wynalazczymi, które - nie wiedząc wcale o tym, już budowały urządzenia wykorzystujące ten
efekt. Nawiązana w ten sposób współpraca zaowocowała opublikowaniem monografii [6] oraz
sformułowaniem wielu znalezisk przedstawionych w tym rozdziale.
Po rozpracowaniu i upowszechnieniu efektu telekinetycznego odkryta też została droga
do opanowania całego szeregu zjawisk mu pokrewnych. Jako pierwsze z nich rozpracowane
zostało zjawisko telepatii. Ono zaś prowadziło do budowy urządzeń telepatycznych
opisywanych w podrozdziałach H7.1, H7.2 oraz w rozdziale N. Następnie skrystalizowaniu
uległ koncept tzw. "telekinetycznego rolnictwa" - patrz podrozdział NB2. Z kolei telekinetyczne
rolnictwo zainspirowało rozpracowanie modelu telekinetyzowania zaprezentowanego w
podrozdziale H8.1. W ten sposób cały kompleks zjawisk telekinetycznych został wyjaśniony,
opisany, oraz otwarty do badań i technicznego wykorzystania.
H6.1.2. Jak działanie efektu telekinetycznego zostało wyjaśnione przez Koncept
Dipolarnej Grawitacji